Η είδηση της παραίτησης του πατέρα Ανδρέα Κονάνου από το ιερατικό σχήμα έσκασε σαν βόμβα στο ελληνικό τοπίο. Τα ερωτήματα πολλά: Πως πήρε αυτή την απόφαση; Τι έχει συμβεί; Τώρα που δεν είναι μέσα στο ιερατικό σχήμα θα πάψει να μιλάει για τον Θεό; Παράλληλα η αίσθηση ότι το πνευματικό χάρισμα είναι ακόμα εκεί είναι πολύ έντονη όχι σε λίγους ανθρώπους. Όπως και η προσμονή ότι δεν θα πάψει να κάνει ότι έκανε πάντοτε. Πολλοί έδειξαν τα δόντια τους μέσα από την αντίληψη ότι όποιος δεν φοράει ράσο δεν μπορεί να μιλάει για τον Θεό. Άλλοι όμως ευχήθηκαν απ’ την καρδιά τους να μην σταματήσει να το κάνει και έξω από αυτό. Και το ερώτημα: «Τελικά τι κάνει κάποιον ιερέα;» αναπόφευκτο, είτε ως προβληματισμός μέσα μας είτε και ως φανερό ερώτημα εξωτερικά.
Μέχρι πρότινος γνωρίζαμε ότι δικαίωμα να μιλάει για τον Θεό έχει μόνο αυτός που έχει κάποια εκκλησιαστική ιδιότητα. Αυτός που είναι ιερέας, αρχιεπίσκοπος, αρχιμανδρίτης, θεολόγος.. Κάθε άλλον που έπιανε στο στόμα του τον Θεό και τα του Θεού η εκκλησιαστική ηγεσία και κατά συνέπεια και μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας θεωρούσε ακατάλληλο και τον αποδοκίμαζε. Αν όμως ο Θεός μπορεί να επικοινωνήσει και να δώσει πράγματα σε ένα παιδί (Σαμουήλ),σε μια γυναίκα (Άννα),σε ένα νεαρό βοσκό (Δαβίδ), σε αγράμματους ψαράδες (Πέτρος, Ιάκωβος, Ιωάννης) μπορεί να επικοινωνήσει με κάθε ένα που τον ψάχνει και Τον αναζητάει με ειλικρινή καρδιά. Δεν απαιτεί από τον άνθρωπο να είναι σε κάποιο «κουστούμι» για να του μιλήσει και να μπορεί να μοιραστεί πράγματα. Αλλά η καρδιά που τον διψά και Τον θέλει είναι αρκετή.
Όλα αυτά τα εκκλησιαστικά σχήματα και οι κανόνες μας κάνουν να ξεχνάμε μια πανανθρώπινη και οικουμενική αλήθεια. Ότι όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτου φύλλου, φυλής, ηλικίας έχουμε πλαστεί κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Θεού. Τι σημαίνει άνθρωπος; Είναι συνθετική λέξη. Βγαίνει από το άνω που σημαίνει επάνω και από το θωρώ που σημαίνει κοιτώ. Κοιτάω επάνω δηλαδή. Στην λέξη αυτή κρύβεται το νόημα της ύπαρξης του ανθρώπου. Ότι σε αυτό το δημιούργημα Του ο Θεός του έδωσε την δυνατότητα να γίνει όμοιος με τον εαυτό Του. Και πως θα γίνει αυτό αν δεν «κοιτάει επάνω», αν δεν Τον βλέπει, αν δεν Τον γνωρίζει, αν δεν έχει προσωπική επαφή μαζί Του; Στην Βίβλο, στην Γένεση μας λέει ότι ο Αδάμ και η Εύα περπατούσαν μαζί Του κατά το δειλινό και είχαν κοινωνία. Και στο βιβλίο των Παροιμιών ότι η απόλαυση του Ιησού (όπου εκεί παρουσιάζεται ως η σοφία του Θεού) ήταν να είναι μαζί με τους υιούς των ανθρώπων. Αυτή την όμορφη σχέση διέκοψε η αμαρτία αλλά ο Δημιουργός χωρίς να μας ρωτήσει ανέλαβε να πληρώσει κάθε χρωστούμενο. Έγινε άνθρωπος και πέθανε στην θέση κάθε αμαρτωλού επάνω στο σταυρό. Για να ανοίξει ο δρόμος όποιος θέλει να λάβει άφεση αμαρτιών ώστε να έχει και πάλι κοινωνία με τον Θεό. Όταν ο Ιησούς επάνω απ’ το σταυρό φώναξε θριαμβευτικά «τετέλεσται», η μεγάλη χοντρή κουρτίνα του ιερού που χώριζε τον άνθρωπο από την Παρουσία του Θεού σκίστηκε από πάνω προς τα κάτω, για να πει ο Θεός ότι δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο ανάμεσα σε μένα και σε σένα, όλα έχουν πληρωθεί.
Εάν γυρίσεις πίσω σε μένα θα σε δεχθώ και θα είσαι παιδί μου και θα έρθω να κατοικήσω μέσα στην καρδιά σου, όπου αυτή θα γίνει ναός. Αν κάποιος με αγαπάει, θα φυλάξει τον λόγο μου, και ο Πατέρας μου θα τον αγαπήσει, και θα ‘ρθουμε σ’ αυτόν, και θα κατοικήσουμε μέσα σ’ αυτόν (ΙΩΑΝ 14:23). Αυτή την εκπληκτική πραγματικότητα που θα ερχόταν, (έρχεται ώρα και ήδη είναι) είπε ο Ιησούς στην Σαμαρείτισα που συνάντησε σε εκείνο το πηγάδι. (Κατά Ιωάννη 4ο κεφάλαιο). Τον είχε ρωτήσει που πρέπει να λατρεύουμε τον Θεό, στο όρος Γαριζίν ή στην Ιερουσαλήμ. Αν και η πιο σωστή απάντηση θεολογικά θα ήταν η Ιερουσαλήμ ο Ιησούς της είπε ούτε εκεί αλλά ο Πατέρας ψάχνει προσκυνητές που θα τον προσκυνούν με πνεύμα και αλήθεια. Ότι ο Θεός είναι παντού (ο Θεός είναι Πνεύμα) και αυτό που επιθυμεί είναι να κάνει τόπο λατρείας το ίδιο σου το πνεύμα. Η πανανθρώπινη αξία του κατ’ εικόνα και ομοίωση επιστρέφει. Με την θυσία του Χριστού το πνεύμα του ανθρώπου θα γινόταν κατοικητήριο του Θεού που θα λάτρευε τον Θεό με αλήθεια. Γιατί η λατρεία δεν θα ήταν ένα καθήκον απ’ την πλευρά του ανθρώπου προς τον Θεό, αλλά θα ήταν το ξεχείλισμα μια σχέσης μέσω της οποίας ο Θεός θα έκανε γνωστό τον εαυτό Του στον άνθρωπο μέσα στην καρδιά του. Ο απόστολος Παύλος είπε ότι ο Θεός δεν είναι μακριά απ’ τον κάθε ένα αλλά είναι δίπλα μας. Κι ότι αν πιστέψεις με την καρδιά σου ότι ο Ιησούς αναστήθηκε απ’ τους νεκρούς και τον ομολογήσεις σαν Κύριο σου θα σωθείς (Ρωμαίους 10:9). Επειδή αυτή η πίστη και αυτή η ομολογία του δίνουν το δικαίωμα, την άδεια να μπει μέσα στην καρδιά σου. Πρόσεξε, στέκομαι στη θύρα και κρούω· αν κάποιος ακούσει τη φωνή μου, και ανοίξει τη θύρα, θα μπω μέσα σ’ αυτόν, και θα δειπνήσω μαζί του κι αυτός μαζί μου. (Αποκάλυψη 3:20). Για τι δείπνο μιλάει ο Ιησούς; Πνευματικό και πράγματα που έχει να μοιραστεί με τον καθένα μας.
Ο Ιησούς είπε «ο άνθρωπος δεν θα ζήσει μόνο με ψωμί αλλά με κάθε λόγο που βγαίνει από το στόμα του Θεού». Όχι μόνο ο ιερέας, ο μοναχός, ο θεολόγος αλλά ο άνθρωπος. Ο Θεός είναι και για τον υδραυλικό και για τον μανάβη και για τον άνεργο. Για την νοικοκυρά, το στέλεχος επιχειρήσεων, για τον άστεγο.. είναι για κάθε άνθρωπο. Επειδή ο Ιησούς έχυσε το πολύτιμο του αίμα για κάθε άνθρωπο και όχι μόνο για μερικούς. Το λέω αυτό γιατί τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργηθεί μια εντύπωση από θρησκευόμενους ότι ο Θεός είναι μόνο για μια μερίδα ανθρώπων. Κι ότι μόνο όποιος έχει την ταμπέλα μιας ιδιότητας και την πιστοποίηση της μπορεί να το κάνει. Αυτή η άποψη τελικά είναι απ’ τον εχθρό της ψυχής. Ο οποίος θέλει να σε πείσει να ζεις μόνο για τα υλικά ενώ η πνευματική ζωή είναι μόνο για μια συγκεκριμένη πάστα ανθρώπων. Δεν είναι λίγες οι φορές όμως που ακούμε ειδήσεις για βρωμιές που έπρατταν άνθρωποι που ήταν μέσα στο ράσο και κάποια στιγμή ήρθαν στην επιφάνεια. Αντίστοιχα υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι σε κανένα εκκλησιαστικό σχήμα κι όμως ζουν άγια ζωή. Αυτοί όμως περνούν απαρατήρητοι. Γιατί ο κόσμος έχει μάθει να βλέπει και να αξιολογεί μέσα από συγκεκριμένες νόρμες και σχήματα. Θέλει να βλέπει γνώσεις, πτυχία, πιστοποιητικά. Ο Θεός όμως δεν είναι άλλο ένα αντικείμενο προς έρευνα όπου κάποιοι θα δώσουν τον χρόνο τους για να το σπουδάζουν. Γι’ αυτό δεν υπάρχει επιστήμη που ονομάζεται θεολογία αυτό είναι μια ανθρώπινη επινόηση. Η υπόθεση του Θεού δεν είναι όπως της ιατρικής, της φυσικής όπου κάθε ένας καταπιάνεται με το αντικείμενο που είναι περισσότερο καλός. Γιατί ο Θεός δεν είναι ένας τομέας της ζωής είναι η ίδια η Ζωή που περικλείει μέσα και κάθε τι άλλο. Ο Θεός Είναι Πρόσωπο. Δεν περιορίζεται σε τόπους και συστήματα ανθρώπων αλλά είναι παντού και συχνά σε μέρη τελείως υπεράνω υποψίας. Μπορείς να τον γνωρίσεις αν τον εκζητήσεις αληθινά και ανοίξεις την καρδιά σου σ’ Αυτόν.
Κι αν ο Θεός επισκέπτεται ανθρώπους που τους απαγορεύεται να ανοίξουν το στόμα τους επειδή δεν ανήκουν στο τάδε εκκλησιαστικό μοτίβο ή επειδή δεν είναι μέσα στο οποιοδήποτε σχήμα αυτό μόνο ζημιά μπορεί να είναι για τον καθένα μας. Μας περιορίζει από τον ουράνιους θησαυρούς που ο Ουράνιος Πατέρας μας θα ήθελε να μοιραστεί μαζί μας μέσα από πολλούς από εμάς. Όταν ο απόστολος Ιωάννης απ’ την Πάτμο λέει: «και εποιησεν ημας ιερεις τω θεω και πατρι αυτου», (Αποκάλυψη 1:6) απευθύνεται σε όλους τους πιστούς του Χριστού. Άρα το ιερατικό δικαίωμα, δηλαδή την είσοδο στην πανταχού παρών Παρουσία του Θεού την έχει κάθε ένας που δέχθηκε τον Ιησού σαν προσωπικό του Σωτήρα και το Πνεύμα Του κατοικεί μέσα του. Διότι τα πράγματα δεν είναι τόσο δύσκολα τελικά, (τουλάχιστον απ’ την μεριά του Θεού) αλλά εμείς τα κάνουμε πολύπλοκα. Κάποιος θα πει ότι αν δώσουμε στον καθένα την άδεια να μιλάει για τον Θεό θα γεμίσουμε με αιρέσεις καθώς μαζί με τους πνευματικούς και ο κάθε ανόητος θα μπορεί να πει την βλακεία του. Μα αυτό ήδη συμβαίνει. Κι αν ο Θεός μαζί με τα ορθά ανέχεται και τις βλακείες ποιος είμαι εγώ να του κλείσω το στόμα; Μήπως οι λαϊκοί πηγαίνουν σε ιερωμένους μόνο και μόνο επειδή φορούν ράσα; Αν διαισθανθούν ότι δεν πάει καλά δεν απομακρύνονται; Ή δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν την ανοησία απ’ όπου κι αν προέρχεται; Αντίστοιχα θα ελκυστούν σε κάποιον άνθρωπο που έχει μια χάρη απ’ τον Θεό και μπορούν να πάρουν κάτι που να ωφελήσει την ψυχή τους, χωρίς να ψάχνουν να βρουν τα διαπιστευτήρια του. Μήπως ο Θεός θα δώσει σε κάποιον απ’ τους πνευματικούς θησαυρούς Του μόνο και μόνο επειδή είναι κάτω από ένα «ένδυμα», χωρίς να κοιτάει τις πράξεις του και τις επιλογές του; Η δεν θα δώσει σε κάποιον που ζητάει να γνωρίσει τους θησαυρούς Του επειδή δεν τον βλέπει να φοράει το «ειδικό ένδυμα;» Στην εποχή του ο Χριστός εξηγούσε στους μαθητές του τα πάντα. Όχι όμως στους γραμματείς και Φαρισαίους που ήταν οι θρησκευτική ελίτ της εποχής. Να τι είχε προσευχηθεί: Την ίδια εκείνη ώρα, ο Ιησούς ένιωσε αγαλλίαση στο πνεύμα του και είπε: Σ’ ευχαριστώ, Πατέρα, Κύριε του ουρανού και της γης, ότι τα απέκρυψες αυτά από σοφούς και συνετούς, και τα αποκάλυψες σε νήπια· ναι, ω Πατέρα, επειδή έτσι έγινε αρεστό μπροστά σου (ΛΟΥΚ 10:21).
Δίπλα από την παροιμία: «το ράσο δεν κάνει τον παπά», πρέπει να προσθέσουμε και μια καινούργια: «Η σχέση με τον Χριστό κάνει τον πνευματικό». Δεν είναι το ράσο που έκανε τον Ανδρέα Κονάνο πνευματικό. Αν ήταν έτσι όλοι όσοι φορούν ράσα θα ήταν σαν τον πάτερ Ανδρέα Κονάνο. Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι. Κι αν κάποιος ιερέας το πιστεύει τότε ας γίνει σαν κι αυτόν. Αντί να κατηγορείς τον Κονάνο που εγκατέλειψε το ράσο γίνε εσύ ένας Κονάνος. Όχι με την έννοια της αντιγραφής αλλά κάποιος που η χάρη του Θεού εκφράζεται μέσα από αυτόν με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο. Κι αν δεν είσαι διατεθειμένος να το κάνεις τουλάχιστον μην διώκεις κάποιον που ζει με αυτή την χάρη αλλά δεν φοράει ράσο. Βλέπουμε λοιπόν ότι δεν είναι η είσοδος σε ένα εκκλησιαστικό σχήμα που δίνει την χάρη σε ένα άνθρωπο να είναι πνευματικός, αλλά η αληθινή πίστη και η κοινωνία με το Άγιο Πνεύμα. Κι αυτή μπορεί να την έχει ο οποιοσδήποτε, γιατί το εμπόδιο που ήταν η τιμωρία για την αμαρτία, ο Ιησούς το αφαίρεσε απ’ την μέση πεθαίνοντας εκείνος στην θέση μας. Αυτό περιμένει ο Θεός να γνωρίσουμε, να πιστέψουμε, και καθώς το δεχόμαστε να έρθουμε σε κοινωνία μαζί Του. Κι εσάς, που ήσασταν νεκροί στα αμαρτήματα και στην ακροβυστία της σάρκας σας, σας ζωοποίησε μαζί του, καθώς σας συγχώρεσε όλα τα πταίσματα, όταν εξάλειψε το χειρόγραφο με τα διατάγματα, που ήταν εναντίον σας, και το αφαίρεσε από το μέσον, καρφώνοντάς το επάνω στον σταυρό (Κολοσσαείς 2:13-14). Έτσι η πόρτα του Θεού είναι ανοιχτή σε όλους. Και ο Θεός αποκαθιστά στο Πρόσωπο του Υιού Του τον χαμένο παράδεισο κάνοντας παράδεισο τις καρδιές μας, περπατώντας μέσα τους και καθώς γίνονται δικό του χωράφι. Τέτοιοι ήταν και οι άγιοι. Άνθρωποι άσημοι, συχνά παρακατιανοί που όμως κάποια στιγμή ήρθαν σε επαφή με τον αναστημένο Χριστό και Εκείνος άλλαξε την ζωή τους, δίνοντας της άρωμα ουρανού.
Ιερέας είναι μια ιδιότητα της καρδιάς που αγαπά τον Θεό ειλικρινά. Και μπορεί να γίνει κάθε άνθρωπος που έχει δίψα για τον ζωντανό Θεό. Είναι θέμα επιλογής. Ο Ιησούς είπε: «Όποιος διψάει ας έρθει και ας πίνει απ’ το νερό της ζωής δωρεάν». Αν κάποιος έχει διαλέξει να ζει σε ανηθικότητα έξω από το ράσο και μέσα στο ράσο το ίδιο θα κάνει. Αν κάποιος έχει διαλέξει να ζει με την χάρη του Θεού, σε καθαρότητα και ευσέβεια μέσα στο ράσο και έξω απ’ το ράσο το ίδιο θα εξακολουθήσει να κάνει. Όπως με ευσέβεια ζουν και άνθρωποι που ποτέ δεν έγιναν ιερείς. Και αντίστοιχα υπάρχουν άνθρωποι που έχουν επιλέξει την ακαθαρσία όντας λαϊκοί.
Βεβαίως για κάθε ένα υπάρχει ευκαιρία για επιστροφή όσο βρίσκεται μέσα στο γήινο σώμα. Αλλά αυτό που κάνει κάποιον πνευματικό δεν είναι ένα εξωτερικό ένδυμα, μια εκκλησιαστική θέση, οποιοσδήποτε θρησκευτικός τίτλος αλλά όλα ξεκινούν απ’ την αληθινή μετάνοια, την πίστη και την κοινωνία με τον Θεό. Ο Ιησούς είπε:«τον ερχόμενο προς εμέ δεν θα τον βγάλω έξω». Σήμερα έχεις την ευκαιρία να πας στον Ιησού και να του πεις:«Κύριε ξέρω ότι είμαι αμαρτωλός και για χρόνια έζησα μακριά σου. Όμως σε ευχαριστώ που με δέχεσαι και δεν με έχεις απορρίψει. Σε ευχαριστώ που έχυσες το άγιο σου αίμα για χάρη μου επάνω στο σταυρό. Έλα στην ζωή μου, έλα στην καρδιά μου. Θέλω να σε γνωρίσω, να σου ανήκω και να έχουμε μια σχέση που δεν θα τελειώσει ποτέ». Κι αυτή είναι η αιώνια ζωή!
