από την Kallie Skaife
Kαθώς διανύουμε ένα δεύτερο lockdown και βομβαρδιζόμαστε καθημερινά με συνωμοσίες για ιούς και εμβόλια και αντιπαραθέσεις για το ποιος φταίει για τον ιό, αν πρέπει να επιβληθούν οι μάσκες, αν ο ιός είναι δικαιολογία για επιβολή, και ποιος έχει το δικαίωμα να κλείνει ακόμα και τις εκκλησίες, η προσοχή μου οδηγήθηκε από τα βιβλία των Βασιλέων και των Χρονικών, όπου είναι η μελέτη μου αυτόν τον καιρό, σε μερικά άλλα χωρία του Λόγου του Θεού.
Ξεφυλλίζοντας κανείς τα βιβλία αυτά θα μένει έκθαμβος με την έκταση της βεβήλωσης του Ναού, για τον οποίο ο Κύριος είχε διακηρύξει στον Σολόμωντα, “Αγίασα αυτόν τον οίκο, για να βάλω εκεί το όνομα Μου παντοτινά. Και η καρδιά Μου και τα μάτια Μου θα είναι εκεί για πάντα”. Α΄ Βας. 9,3
Προκαλεί κατάπληξη το γεγονός ότι ένας από τους βασιλείς του Ισραήλ, στον οίκο του Κυρίου, για τον οποίο ο Κύριος είχε πει, “στην Ιερουσαλήμ θα βάλω το όνομα Μου”, έκτισε θυσιαστήρια σε ολόκληρη την στρατιά του ουρανού, μέσα στις δύο αυλές του οίκου του Θεού, και ένας άλλος, καταγκρεμνισε τα σπίτια των ανδρών που εκδίδονταν μέσα στον οίκο του Κυρίου! Β΄ Βας 21, 4-5 23,7.
Ο Κύριος τους είχε μηνύσει μέσω του Ιερεμία, “Ακούστε τον λόγο του Κυρίου, όλοι εσείς που μπαίνετε διαμέσου αυτών των πυλών για να προσκυνάτε τον Κύριο. Διορθώσετε τους δρόμους σας και τις πράξεις σας, και θα σας στερεώσω σε αυτόν τον τόπο. Μην έχετε πεποίθηση σε αναληθή λόγια, λέγοντας, “αυτός είναι ο ναός του Κυρίου, ο ναός του Κυρίου, ο ναός του Κυρίου…Σπήλαιο ληστών έγινε μπροστά σας αυτός ο οίκος, πάνω στον οποίο αποκλήθηκε το όνομα Μου” Ιερ. 7, 2-11
Η λατρεία του Θεού είχε νοθευτεί, Οι τελετουργίες τηρούνταν κατά γράμμα, οι θυσίες τελούνταν κατά γράμμα, αλλά στον χώρο είχαν με τα χρόνια προστεθεί και άλλοι θεοί και οι λατρείες τους είχαν ενσωματωθεί σε τέτοιον βαθμό που δεν ξεχώριζαν και δεν ξένιζαν κανένα!
Ο Κύριος τότε αποφάσισε να οδηγήσει ο ίδιος τον λαό του σε μία 70 χρονη αιχμαλωσία, χρησιμοποιώντας τον Ναβουχοδονόσορα, αποκαλώντας τον, “υπηρέτη Μου“, και σταμάτησε ο ίδιος την δημόσια λατρεία του ονόματος Του, γιατί είχε καταντήσει μια εξωτερική έκφραση του στόματος μόνο και του νου, αλλά όχι πλέον της καρδιάς.
Τα ίδια ακριβώς λόγια που αναφέρονται στον Ιερεμία χρησιμοποίησε ο ίδιος ο Ιησούς όταν έκανε ένα μαστίγιο από σχοινιά και έδιωξε όλους από τον Ναό.
Ο Ζήλος του οίκου Του τον κατέφαγε. Βρήκε τον οίκο του Πατέρα, που έπρεπε να είναι οίκος προσευχής, να είχε καταντήσει μία παράσταση και ένα καμουφλάρισμα της προσήλωσης στον Θεό με θρησκευτικές τελετές και καθήκοντα. Η ποθούμενη κοινωνία με τον Θεό είχε αντικατασταθεί με λατρεία της εκκλησίας.
Οι Ιουδαίοι αντέδρασαν.
“Εσύ, με ποιο δικαίωμα τα κάνεις αυτά”;
Η ίδια ερώτηση σχεδόν που ακούγεται και σήμερα.
Ποιος έχει δικαίωμα να κλίνει τις εκκλησίες; Οι κυβερνήσεις, οι συγκυρίες, ένας ιός, ο διάβολος ο ίδιος;
Την απάντηση την δίνει ο ίδιος ο Κύριος.
“Εγώ θα κτίσω την εκκλησία Μου, και οι πύλες του Άδη δεν θα υπερισχύσουν εναντίον της”. Ματ. 16,18
“Εγώ κρατώ τα κλειδιά του Άδου και του θανάτου”. Απ. 1,18
“Αυτός ανοίγει και κανένας δεν μπορεί να κλείσει, και κλείνει και κανένας δεν μπορεί να ανοίξει, ο Άγιος και ο Αληθινός”. Απ.3,7
Ο γεννήτορας, ο ιδρυτής, ο διευθυντής, ο διοικητής, της Εκκλησίας, το Κεφάλι του Σώματος, ο Κύριος, και ο Άγιος Νυμφίος είναι ο μόνος που έχει το δικαίωμα να ταρακουνάει, να περιορίζει, να κοσκινίζει, να οικοδομεί και να καθαρίζει την Αγαπημένη Του!
Μας ξαφνιάζουν και αυτά που λέει το Πνεύμα στις πρώτες εκκλησίες, που είναι σύμβολα της εκκλησίας όλων των εποχών.
“Είσαι χλιαρός… και πρόκειται να σε εξεμέσω…Λες ότι είσαι πλούσιος, και δεν ξέρεις ότι είσαι ο ταλαίπωρος, ο ελεεινός, και ο φτωχός και ο τυφλός, και ο γυμνός,… έχεις όνομα ότι ζεις και είσαι νεκρός…άφησες την πρώτη σου αγάπη… ξύπνα… γίνου ζηλωτής…θυμήσου από που ξέπεσες…μετανόησε…σε συμβουλεύω να αγοράσεις από μένα χρυσάφι, δοκιμασμένο από την φωτιά, για να πλουτίσεις, και λευκά ιμάτια να ντυθείς, και να μην φανερωθεί η γύμνια σου, και να χρίσεις τα μάτια σου με κολλύριο για να βλέπεις…Εγώ όσους αγαπώ, τους ελέγχω και τους περνάω από παιδεία…Να, στέκομαι στην πόρτα και χτυπάω. Εάν κάποιος ακούσει την φωνή μου και ανοίξει την πόρτα , θα μπω μέσα σε αυτόν και θα δειπνήσω μαζί σου και αυτός με μένα…” Απ. 2,3,
Είναι δυνατόν ο Κύριος να μιλάει έτσι στην Αγαπημένη Του;
Είναι ποτέ δυνατόν ο Κύριος να έχει αποχωρήσει από τις προσευχές, τις συμμελέτες, τα συνέδρια, τα κηρύγματα και τις λατρείες, τις γιορτές και τις διακονίες, από όλους μας που τα υπηρετούμε με πιστότητα και να μην το έχουμε αντιληφθεί; Είναι δυνατόν να βρίσκεται έξω, από μια πόρτα, ούτε καν μισάνοιχτη αλλά σφαλισμένη; Έξω από ένα αυτί που δεν άκουγε και δεν ακούει;
Μήπως οι επιβαλλόμενες μάσκες επισημαίνουν και επιβεβαιώνουν το γεγονός ότι ο Κύριος μας έκλεισε σε μια εποχή που δεν είναι εποχή των λόγων αλλά της ακοής; Το στόμα λαλίστατο και το αυτί κουφό από μία ηθελημένη κώφωση!
Είναι δυνατόν να έχει φύγει ο Κύριος από το κέντρο της ζωής μας, από το κέντρο της εκκλησιαστικής μας ζωής και να μην το έχουμε καν αντιληφθεί;
Μήπως σκυμμένοι πάνω σε όλα τα θρησκευτικά μας έργα στερήσαμε την αληθινή κοινωνία, την προσήλωση, την προσκόλληση, και την αφοσίωση σε ένα Νυμφίο που ποθεί την παρέα της αγάπης μας και περιμένει την ώρα που ο πόθος της Αγαπημένης Του μαζί με το Πνεύμα θα πουν, “Έλα”;
“Όποιος με αγαπάει θα αγαπηθεί από τον Πατέρα Μου, και Εγώ θα τον αγαπήσω και θα έρθουμε σε αυτόν και θα κάνουμε το σπίτι μας με αυτόν. (μονήν παρ’αυτώ ποιήσωμεν)”. Ιωαν. 14, 23 ..
”Θα δειπνήσω μαζί του και αυτός με μένα…”.
“Και θα φανερώσω τον εαυτό μου σε αυτόν”! Ιωαν. 14,21
Το στρωμένο τραπέζι είναι κοινωνία, παρέα, ανάπαυση του ενός μέσα στην ζωή του άλλου.
Ο Κύριος κάθισε στο τραπέζι που του έστρωσε α Αβραάμ κάτω από τις δρεις του Μαμβρή, κάθησε στο τραπέζι του Λαζάρου, του Σίμωνα, του Ζακχαίου, έφαγε με τελώνες και αμαρτωλούς, το τελευταίο του δείπνο Του, την νύχτα που θα παραδίδονταν, με τους μαθητές Του, και όταν αναστήθηκε, “καθώς αυτοί βγήκαν στην ξηρά βλέπουν μία ανθρακιά αναμμένη και ένα ψάρι να βρίσκεται επάνω και ψωμί. Ο Ιησούς τους λέει, φέρτε από τα ψάρια που τώρα πιάσατε, ελάτε γευματίστε”. Ιωάν. 20,9
Σε αυτό το γεύμα γεννήθηκε η καυτή ερώτηση της καρδιάς, “Πέτρο, με αγαπάς”;
Αυτή η πανδημία λοιπόν δεν είναι ο καιρός του ιού, αλλά πρωταρχικά καιρός της Εκκλησίας, ο ευλογημένος καιρός που ο Κύριος ζητά να αποκαταστήσει την σχέση Του με την πολύτιμη Εκκλησία Του. Ότι έχει παγιωθεί με τα χρόνια και έχει γίνει απλή συνήθεια, απλή παράσταση, απλός ζήλος για βιβλική γνώση, απλό πάθος για έργα αγαθά που δεν είναι διαταγμένα, να απορριφθεί και να ξεχωριστεί από τα γνήσια, τα αληθινά και τα διαταγμένα. Δεν είναι απλά εποχή περιορισμών, αλλά εποχή να αγγίξουμε ξανά το μόνο αληθινό θεμέλιο της ζωής μας, να επεκταθούν οι πνευματικές μας ρίζες βαθύτερα μέσα Του, να βρούμε όλες τις πηγές μας σ’ Αυτόν, ώστε η φυσική μας ζωή να τροφοδοτείται και να στερεώνεται από το ζωντανό καθημερινό ξεχείλισμα από τον ποταμό της Ζωής.
Οι καταστάσεις μέσα στις οποίες έχουμε περιοριστεί, απ’ όπου και αν έχουν δρομολογηθεί, δεν είναι τυχαίες και αναπάντεχες. Βρίσκονται κάτω από την κυριότητα του Ιησού από την Ναζαρέτ. Ο Ιησούς κυβερνά και όχι οι κυβερνήσεις, οι καταστάσεις και οι ιοί. Μέσα αυτήν την τραγωδία, καθώς η ανθρωπότητα έρχεται αντιμέτωπη με την πιθανότητα του θανάτου, ο Κύριος αφυπνίζει ένα κόσμο που χάνεται, αγγίζοντας όλα τα αναισθητικά του Λούνα Παρκ της ανθρωπότητας και αγγίζοντας ότι δήθεν και μη διατεταγμένο στους δικούς Του.
Οι κρίσεις αναδεικνύουν τα μη σαλευόμενα, ο σεισμός αναδεικνύει τα κτίρια που έχουν θεμέλια, και όταν ο Κύριος σείει είναι για να ρίξει αυτά που δεν είναι άξια να σταθούν. Ο Κύριος δεν κοσκινίζει άχυρα, κοσκινίζει στάρια, και όταν αποφασίσει να κοσκινίσει, στα χέρια του πέφτουν τα στάρια και τα άχυρα μένουν στο εχθρό. Είμαστε στο κατώφλι μιας μεγάλης σοδειάς.
