Όποιος ισχυρίζεται ότι το ποίμνιο ενός ποιμένα δεν επηρεάζεται απ’ αυτόν, δεν ξέρει τι λέει. Το ποίμνιο όχι μόνο επηρεάζεται, αλλά σταδιακά μετατρέπεται σε προέκταση της σκέψης του, των τρόπων του, των συμπεριφορών του. Και ανάλογα το είδος της «ποίμανσης» είναι και το αποτέλεσμα των διάφορων ποιμνίων. Πιο συγκεκριμένα:
1. Ο ΠΟΙΜΕΝΑΣ ΜΠΑΜΠΟΥΛΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΒΟΥΡΔΟΥΛΑ
Το είδος του αυστηρού ποιμένα που ασταμάτητα ελέγχει τους πάντες και τα πάντα, για το κάθε τι. Θεωρεί ότι απ’ αυτόν εξαρτάται η αγιότητα και κατ’ επέκταση (καταλήγει ύστερα εκεί), η σωτηρία του ποιμνίου του. Επίσης έχει ορίσει την αγιότητα βάση συγκεκριμένων πραγμάτων, στα οποία είναι επικεντρωμένη η προσοχή του στο ποίμνιο του. Είναι σε ακατάπαυστη αγρύπνια και περιφρούρηση αν κάθε πρόβατο πληρεί τις προϋποθέσεις που (κατ’ αυτόν) χρειάζονται, για να παραμείνει στην «σωτηρία», όπως την εννοεί αυτός. Μ’ αυτό τον τρόπο αντιλαμβάνεται ουσιαστικά και την ποίμανση. Χτυπάει ασταμάτητα τα πρόβατα, με την δικαιολογία ότι έτσι τα κρατάει στον ίσιο δρόμο.
Το ποίμνιο του: Έχει πειστεί ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι απεσταλμένος απ’ τον Θεό για να τους διαφυλάττει στην ίσια οδό της σωτηρίας, έτσι υπομένουν καρτερικά κάθε έλεγχο, επίπληξη με την σκέψη πως ότι τους λέει είναι για το καλό τους. Δεν είναι σε θέση να κάνουν κανένα καλό έργο γιατί δεν βρίσκουν τον λόγο να το κάνουν, αφού δεν υπάρχει ευχαριστία για την σωτηρία, εφόσον ακόμα παλεύουν να την κατακτήσουν ή να την διατηρήσουν. Αν κάποια στιγμή κάνουν κάποιο καλό έργο είναι επί της βάσης του φόβου του «θελήματος του Θεού», όπου μέσα από αυτό επιτυγχάνεται η «σωτηρία». Είναι συνέχεια στραμμένοι στους εαυτούς τους, στο να πληρούν τα κριτήρια που ο ποιμένας τους, τους έχει θέσει και ενταγμένοι στο καλούπι που τους έχει φορέσει. Θυμώνουν αν δουν κάποιον ανάμεσα τους να μην είναι μέσα σε αυτό και αμέσως παλεύουν να τον βάλουν κι εκείνον. Ζουν μέσα σε συνεχόμενο φόβο και πνεύμα δουλείας. Δεν έχουν γνωρίσει αληθινά την αγάπη του Θεού και ούτε τολμούν να σκεφτούν γι’ αυτήν πέρα από ένα σημείο, γιατί τους κατακλύζει ο φόβος.
2. Ο ΠΟΙΜΕΝΑΣ ΔΟΥΛΟΣ ΤΟΥ ΠΟΙΜΝΙΟΥ.
Το είδος του ποιμένα που προσπαθεί να τους κρατάει όλους ευχαριστημένους. Αντιλαμβάνεται την ποίμανση ως την ικανοποίηση της ψυχής του προβάτου και το θέλημα του Θεού στο να γίνεται χαλί να τον πατάνε, μέσα από μια διαστρεβλωμένη αντίληψη της αρετής της θυσίας. Είναι της σκέψης «όλοι να είναι ευχαριστημένοι και να μην στεναχωρήσουμε κανέναν». Η «χαρά» είναι το πρώτο μέλημα του. Αποφεύγει να διακηρύττει αλήθειες που ενοχλούν ή τις λέει υπερβολικά στρογγυλεμένες. Λαμβάνει πάντα υπόψη του τα σχόλια του ακροατηρίου του και προσπαθεί να προσαρμόζεται σε αυτά. Στην πραγματικότητα δεν οδηγεί αυτός το ποίμνιο, αλλά το ποίμνιο εκείνον. Η συνθήκη που στηρίζεται η σχέση με το ποίμνιο του, είναι να τους κάνει όλα τα χατίρια κι έτσι καταλήγει δούλος του ποιμνίου του. Αιχμαλωτισμένος πάλι από μια διαστρεβλωμένη αντίληψη της υπηρεσίας και του όρου: «Ο δούλος του Κυρίου». Το ακροατήριο του όσο γρήγορα γεμίζει, τόσο γρήγορα αδειάζει. Όσο διαλαλούνται οι «αρετές» του ποιμένα και σε άλλες ψυχές, τόσο η συνάθροιση του γεμίζει. Όσο όμως αδυνατεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του όλο και πιο απαιτητικού ποιμνίου, (γιατί όσο κι αν επιδιώκει να τους ευχαριστεί είναι κι αυτός άνθρωπος) τόσο το ποίμνιο μικραίνει. Το εκκλησίασμα του δεν μοιάζει με εκκλησία, αλλά με κέντρο εισερχομένων-εξερχομένων.
Το ποίμνιο του: Αποτελείται κυρίως από ανθρώπους που έχουν καταλάβει το ευαγγέλιο με έναν τελείως δικό τους τρόπο. Τον Θεό ως ένα Παντοδύναμο υπηρέτη που θα πρέπει να τους κάνει όλα τα χατίρια που Του ζητάνε, αλλιώς δεν είναι άξιος να Τον ακολουθούν. Σαν τον Ισραήλ στην έρημο ή σαν τους Ιουδαίους που ακολουθούσαν τον Ιησού επειδή πολλαπλασίασε τους άρτους. Ουσιαστικά έχουν αντιστρέψει τα πράγματα. Εκείνοι λειτουργούν σαν θεός και ο Θεός σαν κάποιος που θα πρέπει να τρέχει από πίσω τους, να τους γιατρεύει να τους προστατεύει, να τους προμηθεύει. Η λέξη αμαρτία είναι απαγορευτική και το επίκεντρο είναι η θυσία του «γλυκού Ιησού», που τους χάρισε την σωτηρία. Με το ίδιο τρόπο αντιλαμβάνονται και τον «ποιμένα», ως προέκταση αυτού του Θεού-δούλου που τρέχει πίσω απ’ τις ανάγκες τους και τους παρακαλάει να Του κάνουν την χάρη να παραμείνουν στην σωτηρία. Στο βίο τους η αμαρτία είναι κάτι επιτρεπτό μέσα σε «όρια» που θέτει ο καθένας για τον εαυτό του, αφού έχει καταλήξει κάτι υποκειμενικό που αφήνεται στην κρίση και την προσωπική ερμηνεία του καθένα πάνω στην γραφή, (πιάσε το αυγό και κούρευτο) και αρέσκονται στην πεποίθηση ότι όλα θα τα καλύψει η αγάπη του Θεού.
3. Ο ΠΟΙΜΕΝΑΣ ΑΥΘΕΝΤΙΑ – ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ
Είναι αυτός που διακηρύττει μεγάλες αλήθειες του Θεού. Τόσο μεγάλες που δεν θα πρέπει κανένας να τον αμφισβητεί με κανένα τρόπο. Είναι αυτός που όσους τον θαυμάζουν και τον επικροτούν, τους κάνει βοηθούς του, (οι οποίοι αγωνίζεται να του μοιάσουν και τσακώνονται κρυφά μεταξύ τους, ποιος του μοιάζει περισσότερο), ενώ όλους τους υπόλοιπους τους κρατάει σε απόσταση, οι οποίοι καταλήγουν το τεράστιο και πολυπληθές εκκλησίασμα του από κάθε «γλώσσα, φυλή και έθνος». Ο ποιμένας αυτός αρέσκεται σε μεγάλα κηρύγματα και σημαντικές διακηρύξεις, ενώ η ποίμανση είναι ανύπαρκτη, αφού σχεδόν ποτέ δεν επιδιώκει προσωπική επαφή με κάποιο πρόβατο, από το απρόσωπο ακροατήριο του. Αποδέχεται οποιονδήποτε πάει σε αυτόν, αλλά εκείνος ποτέ δεν πάει σε κανέναν. Αν κάποιος φύγει από την «εκκλησία» του δεν τρέχει από πίσω, με την δικαιολογία ότι δεν λειτουργεί καταπιεστικά σαν κάποιους άλλους ποιμένες, αλλά δίνει ελευθερία. Βέβαια στην περίπτωση του τα όρια ανάμεσα στην ελευθερία, και την αδιαφορία είναι δυσδιάκριτα. Το ίδιο πνεύμα μεταφέρεται και στο πολυπληθές ακροατήριο, οι σχέσεις των οποίων είναι ανύπαρκτες, αφού όλοι έρχονται αποκλειστικά για τον χαρισματικό ποιμένα και αφού τα πάντα κτίζονται γύρω από αυτόν. Θεωρεί τον εαυτό του αυθεντία και γρήγορα μετατρέπεται σε κριτήριο ευλογίας, αποφάσεων, ζωής για κάθε ένα που τον θαυμάζει. Το ίδιο κάνουν και οι βοηθοί που έχει τοποθετήσει επάνω στα πρόβατα, οι οποίοι λειτουργούν ως κακέκτυπα του. Η βασική τους μέριμνα δεν είναι πως θα υπηρετήσουν τις ουσιαστικές ανάγκες του ποιμνίου, αλλά πως θα κάνουν τους πάντες να συμφωνούν ή να μην ξεφεύγουν απ’ το πνεύμα του ποιμένα. Ο οποίος έχει βάλει την «διακονία» πάνω από όλα, όπου στην πραγματικότητα είναι ο μόνος διάκονος. Όλοι οι υπόλοιποι είναι για να υποστηρίζουν τον ίδιο σε πρακτικές θέσεις, ενώ η έκφραση του υπόλοιπου ποιμνίου εκμηδενίζεται. Έχει τα πάντα υπό απόλυτο έλεγχο και αφήνει να διδάσκουν μόνο όσοι συμφωνούν απόλυτα μαζί του. Για κάθε άλλον η έκφραση απαγορεύεται αυστηρά. Δεν μπορεί να ακούσει κανένα γιατί έχει τοποθετήσει τον εαυτό του σε μοναδικά προνομιακή θέση ενώπιων του Θεού, μέσα απ’ την πεποίθηση ότι στην εποχή του είναι το βασικό εργαλείο του Υψίστου. Μόνο εκείνος «ξέρει» αφού είναι αυτός που μιλάει με τον Θεό! Εάν κάποιος δε συμφωνεί με τον ποιμένα ή βρεθεί να εκφράζει μια άλλη άποψη σε κάποιο θέμα, λογοκρίνεται από τους βοηθούς, απομονώνεται και γενικότερα μπαίνει στο στόχαστρο ως εχθρός του ποιμνίου.
Το ποίμνιο του: Ποιμαίνετε από απόσταση και κατά κάποιο τρόπο τελεί υπό αιχμαλωσία του ποιμένα. Ότι γίνεται στην δική του περίμετρο πρέπει να το ελέγχει, διαφορετικά δεν μπορεί να υπάρξει. Το σώμα από ζωντανό οργανισμό συνδεδεμένο με τον ζωντανό Κύριο, μετατρέπεται σε παθητικό εκκλησίασμα βιδωμένος σε καρέκλες με θαμμένα τα χαρίσματα του.
Έπειτα δημιουργούνται κάστες στο εκκλησίασμα, με βάση της στάσης που υιοθετεί ο καθένας προς τον ποιμένα αυθεντία. Ο ποιμένας λειτουργεί σαν βασιλιάς. Όσοι είναι 100% μαζί του, τους δίνονται προνόμια, θέσεις στο «βασίλειο του», όπου γίνονται η αυλή του, ανεξαρτήτου πνευματικής ηλικίας. Ύστερα έρχεται η άμορφη μάζα του υπόλοιπου παθητικού και απρόσωπου ακροατηρίου που μπαινοβγαίνει στην αίθουσα τις μέρες και τις ώρες των συναθροίσεων. Ο ποιμένας υποστηρίζει τυφλά την αυλή του, εκείνοι επίσης τον ακολουθούν τυφλά ενώ όλους τους υπόλοιπους τους βλέπουν υποτιμητικά ως λιγότερο πνευματικούς ή δεύτερης κλάσης χριστιανούς. Παρομοίως κι εκείνοι αισθάνονται υποτιμητικά απέναντι τους, εξουθενώνοντας και τον ίδιο τον εαυτό τους μέσα τους.
4. Ο ΠΟΙΜΕΝΑΣ ΠΟΥ ΠΟΙΜΑΙΝΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ
Έχει παρόμοια χαρακτηριστικά με τον προηγούμενο, με την διαφορά ότι η δική του αξία δεν είναι μεγάλες αλήθειες, αλλά ξεκάθαρα το εγώ του. Δεν νοιάζεται στο παραμικρό για τους ανθρώπους, αλλά τους χρησιμοποιεί για να χτίσει το βασίλειο του. Εμφυσάει το όραμα «της βασιλείας» σε κάποιους που συμφωνούν μαζί του και ύστερα ότι κάνει το κάνει για να το χτίσει. Ξεζουμίζει κάθε ένα που τελεί υπό την υπηρεσία του, (με την δικαιολογία ότι για «την βασιλεία του Θεού απαιτούνται θυσίες), ενώ δεν μπορεί κανέναν να δει ως προσωπικότητα, αλλά ως νούμερο και ως δυνατότητα με την έννοια τι μπορεί να του αποφέρει. Χρησιμοποιεί τον κάθε ένα για τους δικούς του σκοπούς. Του αρέσει πολύ να μιλάει με αριθμούς και στηρίζει την επιτυχία του στο πόσους έχει στο εκκλησίασμα του.
Το ποίμνιο του: Αποτελείται από ρομποτάνθρωπους που τρέχουν να εκτελέσουν ότι τους ζητήσει, αφού ασκεί πάνω τους ένα είδος μαγείας, με την έννοια της τυφλής πειθώ σε αυτόν. Το «ποίμνιο» λειτουργεί με ιεραρχικές δομές για να είναι όσο πιο παραγωγικό γίνεται και ελέγξιμο, με την δικαιολογία της καλύτερης επικοινωνίας και δημιουργίας καρπού. Οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων είναι ουσιαστικά ανύπαρκτες και στηρίζονται επί της βάσης του, «τι κάνουμε για τον Κύριο». Το «κάνω» είναι το σύνθημα και η σημαία τους και είναι γεμάτοι από δραστηριότητες. Θεωρούν την προσευχή χάσιμο χρόνου και την κάνουν μόνο και μόνο ως χριστιανικό καθήκον, για να καθησυχάσουν την συνείδηση τους ότι εκτελούν όλα όσα η Αγία Γραφή τους παραγγέλλει, σαν σωστοί χριστιανοί. Δεν ενδιαφέρονται να γνωρίσουν τι τους δίνει ο Θεός να κάνουν και να ησυχάσουν σε αυτό, αλλά το σύνθημα είναι το «μπορώ» και ο οδηγός τους διάφορες και ποικίλες ανάγκες. Η επικοινωνία με τον Θεό είναι ανύπαρκτη και κινούνται απ’ τις «καλές» τους ιδέες, τις οποίες θεωρούν σπουδαίες, στηριζόμενοι αποκλειστικά στις δυνάμεις τους. Όταν μιλούν σε άλλους για το έργο τους, τους αρέσει να εντυπωσιάζουν παρουσιάζοντας τις δραστηριότητες και όχι τον καρπό, αφού είναι σχεδόν ανύπαρκτος.
Οι άνθρωποι ελευθερώνονται από την κυριαρχική εξουσία που ασκεί πάνω τους ο ποιμένας αυτού του είδους, μόνο όταν δουν τι τους συμβαίνει, (θα γνωρίσετε την αλήθεια και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει), καταλάβουν ότι όλα αυτά που κάνουν δεν είναι το θέλημα του Θεού και πάψουν να τον φοβούνται ή να τον εμπιστεύονται.
5. ΛΥΚΟΙ ΒΑΡΕΙΣ ΚΑΙ ΕΛΑΦΡΕΙΣ
Είναι αυτοί για τους οποίους προφήτεψε ο Παύλος (20:29) και που υπηρετούν τις κοιλιές τους. Δεν γνωρίζουν καν τον Κύριο, αλλά χρησιμοποιούν την θρησκεία για δικό τους όφελος. Είναι χριστέμποροι, όπως χαρακτηριστικά τους αποκάλεσαν οι αποστολικοί πατέρες και προσφέρουν στο αμόρφωτο και αδιάφορο για τον Κύριο πλήθος, κάθε θρησκευτική υποχρέωση, (ως εξευμένιση απ’ την «οργή του Θεού» και καθησυχαστικό συνείδησης), ανακατεμένη με εκδηλώσεις της σάρκας, όπως γιορτές, πανηγύρια και άλλες διασκεδάσεις που με συγκαλυμμένο τρόπο απελευθερώνουν τις επιθυμίες της σαρκός, χωρίς να είναι στην συνείδηση ενοχλητικές. Κάθε τόσο δημιουργούν ψεύτικα θαύματα για να επιβεβαιώνουν στους «πιστούς» ότι βρίσκονται στον σωστό δρόμο. Από την δική τους πλευρά γεμίζουν τις τσέπες και τις κοιλιές τους, πλουτίζοντας και κολυμπώντας μέσα στους δικούς τους προσωπικούς βόθρους ακαθαρσίας.
Το «ποίμνιο»: Αποτελείται από ως επί το πλείστον φοβισμένους, αδιάφορους, μέχρι και εχθρικούς προς τον Θεό ανθρώπους, που ψάχνουν τρόπους για να εξαπατήσουν τις συνειδήσεις τους. Να αισθάνονται δηλαδή ότι τα ‘χουν καλά με τον Θεό, δεν κινδυνεύουν από κάποια κόλαση και παράλληλα μπορούν να αμαρτάνουν χωρίς περαιτέρω ενοχλήσεις. Γι’ αυτό και δέχονται την διεστραμμένη εξουσία των βαρέων λύκων επάνω τους. Είναι ένα είδος συναλλαγής μεταξύ των, όπου και στις δυο πλευρές εξυπηρετούνται διάφοροι σκοποί.
ΕΛΑΦΡΕΙΣ ΛΥΚΟΙ
Αυτό δεν σημαίνει ότι και σε άλλους χώρους προτεσταντικού προσανατολισμού δεν υπάρχουν λύκοι άρπαγες. Είναι άτομα που κινούνται κυρίως σε χαρισματικές συνάξεις, (αφού εκεί τους προσφέρεται το υπόβαθρο να κινηθούν), οι οποίοι εξαπατούν το ποίμνιο δίνοντας υποσχέσεις που γαργαλίζουν την ακοή και τη σάρκα πασπαλισμένες με πνευματικοφανή περιεχόμενο.
Υποσχέσεις τύπου: Δώσε τα χρήματα σου στον υπηρέτη του ευαγγελίου και ο Θεός θα σε ευλογήσει, σπείρε για να θερίσεις κ.τ.λ. στοχεύοντας καθαρά στις τσέπες του εύπιστου ποιμνίου και πλουτίζοντας εις βάρος του. Έτσι κι εκείνοι παρουσιάζουν την σχέση με τον Θεό ως ένα είδος συναλλαγής, (βλέπε Γιεζί), «πουλώντας» θαύματα, θεραπείες, κηρύγματα, πνευματικά show και άλλα εντυπωσιακά θεάματα, που διασκεδάζουν, παρά διδάσκουν την αλήθεια και την πραγματική διαθήκη του Κυρίου.
6. Ο ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΣ ΠΟΙΜΕΝΑΣ
Είναι αυτός που ποιμαίνει με το μυαλό του και έχει για ραβδί του την διάνοια και όσες γνώσεις έχει μαζέψει από διάφορα βιβλικά σχολεία, πανεπιστήμια και άλλα ιδρύματα. Είναι κάτοχος πτυχίων, μεταπτυχιακών, masters, PHD, και λοιπόν «πιστοποιητικών», τα οποία θεωρεί ως απαραίτητες προϋποθέσεις για να κατέχει τον τίτλο του ποιμένα. Η ποίμανση του προσδιορίζεται κυρίως σε κηρύγματα, κηρύγματα κι άλλα κηρύγματα, κυρίως τις ώρες των συναθροίσεων.
Το ποίμνιο του: Ενδέχεται να είναι πολυπληθές αλλά νωθρό, όχι μόνο την ώρα των κηρυγμάτων, αλλά γενικότερα στην καθημερινή του ζωή κι αυτό γιατί οι λόγοι που ακούει, δεν έχουν μέσα τους ζωή, αλλά ξερή γνώση. Αυτό δημιουργεί ένα τυπικισμό και ένα χριστιανισμό καθήκοντος περισσότερο, παρά ζωντανής πίστης και περπατήματος οδηγημένου απ’ τον Θεό. Παρ’ όλα αυτά δεν θεωρούν κάτι λάθος, αφού απ’ την αρχή της πορείας τους δεν γνώρισαν κάτι άλλο, αλλά το συγκεκριμένο στυλ «πνευματικής ζωής» κι αυτό ως κάτι φυσιολογικό, την σωστή χριστιανική ζωή! Όταν σε κάποιον άλλο, εκτός του δικού τους εκκλησιαστικού χώρου, βλέπουν να εκδηλώνονται χαρίσματα του Πνεύματος, τα χλευάζουν και τα θεωρούν ως μη πραγματικά. Κάθε τι που κάνουν λαμβάνει χώρα μέσα στον εκκλησιαστικό τους κύκλο, με καθιερωμένες συναντήσεις και πρόγραμμα που σπάνια αλλάζει.
Οι μόνοι ενθουσιώδης είναι νέοι πιστοί, που βρέθηκαν εκεί επειδή κάποιος τους μίλησε για τον Χριστό και ακούν για πρώτη φορά τα λόγια του Θεού. Σε αυτούς τα μηνύματα μπορεί να φαντάζουν σαν κάτι το ιδιαίτερο, ενώ οι παλαιότεροι και φαινομενικά πιο «ψύχραιμοι» προσπαθούν να κατευνάσουν τον ενθουσιασμό και να τους προσγειώσουν στην «πραγματικότητα».
Ο ΠΟΙΜΕΝΑΣ ΚΑΤΑΔΥΝΑΣΤΗΣ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΧΑΡΙΣΜΑΤΩΝ
Δεν έβαλα αρίθμηση στον συγκεκριμένο, (κανονικά θα ήταν ο έβδομος), γιατί δεν είναι ένα αποκλειστικά ξεχωριστό είδος ποιμένα, αλλά συνήθως τον ρόλο του τον παίζει είτε ο ποιμένας με τον βούρδουλα, είτε ο διανοούμενος. Είναι φανατικά κατά των πνευματικών χαρισμάτων και κατατρέχει με επιμέλεια κάθε εκδήλωση, φανέρωση ή έργο του Αγίου Πνεύματος. Έχει πάντα επιχειρήματα για να δικαιολογήσει την στάση του, εδάφια και σύστημα σκέψης, που δεν αμελεί να υπενθυμίζει όποτε χρειάζεται μέσα απ’ την Αγία Γραφή!
Έχει σαν προτεραιότητα την εκκλησιαστική του παράδοση και το καταστατικό της εκκλησίας μέσα στην οποία μεγάλωσε, το οποίο στηρίζει φανατικά. Βασικό επιχείρημα, ότι τα χαρίσματα ήταν για μια μόνο εποχή, χαλάνε την τάξη της εκκλησίας και μεγαλύτερη σημασία απ’ όλα έχει η «αγάπη»! Το ποίμνιο είναι υποδουλωμένο κάτω απ’ την άποψη του και δεν μπορεί να αυξηθεί πέρα από ένα σημείο.
7. Ο ΠΟΙΜΕΝΑΣ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΤΟΝ ΘΕΛΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ
Είναι αυτός που δεν νοιάζεται για τον εαυτό του, αλλά έχει στραμμένη την καρδιά του αληθινά στο θέλημα του Κυρίου του (το οποίο εκζητά συνεχώς) και στην πραγματική πρόοδο των προβάτων που του έχει εμπιστευτεί, τα οποία επιμελείται ως έχοντας να δώσει λόγο στον Ίδιο. Δεν βλέπει τον εαυτό του ως υπερεξουσία, αλλά ως υπηρέτη. Ασκεί το δικό του προσωπικό χάρισμα στο ποίμνιο που του έχει εμπιστευτεί, αλλά παράλληλα δίνει χώρο και σε άλλους να ασκήσουν τα χαρίσματα τους, μαθαίνοντας τους πώς να τα διαχειρίζονται με σωστό τρόπο. Δεν λειτουργεί ως καταδυνάστης, αλλά ως μαέστρος των πνευματικών χαρισμάτων.
Το ποίμνιο του μοιάζει με την εκκλησία της Κορίνθου, αλλά στην υγιή της μορφή. Όλα τα χαρίσματα εκφράζονται, (που είναι η έκφραση του ίδιου του Θεού μέσα απ’ το σώμα Του), με τάξη, χωρίς σχίσματα και ανταγωνισμούς, αλλά με θεμέλιο την αγάπη.
ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ
Εάν βρίσκεσαι κάτω από ένα ποιμένα από τους έξι που προανέφερα, σε ποίμνιο με το δικό του σχήμα και έχεις κουραστεί να είσαι εκεί, ζήτα απ’ τον Κύριο να σε οδηγήσει σε έναν ποιμένα σαν τον έβδομο και σε ένα ποίμνιο που θα μεγαλώσεις με υγεία πνευματική και ψυχική.
Εάν είσαι ένας ποιμένας που έχεις χαρακτηριστικά από τους πρώτους έξι, είναι καλό να τα αποβάλεις και να προσευχηθείς στον Κύριο να σε μεταμορφώσει στον έβδομο. Διότι ο Κύριος είναι αγαθός αλλά και αυστηρός και θα έρθει η μέρα που θα δώσεις λόγο μπροστά Του. Ζήσε λοιπόν με φόβο ενώπιων Του, χωρίς να σε νοιάζει η γνώμη των άλλων παρά μόνο του Ίδιου και συμμορφώσου έτσι όπως βλέπεις ότι πρέπει να είσαι μέσα απ’ τον λόγο του Θεού. Χωρίς να αφαιρείς τίποτα από το γραμμένο ή να τα φέρνεις εκεί που επιτάσσει ο εκκλησιαστικό χώρος που ανήκεις. Ζήσε με φόβο μπροστά Του, έχοντας το μέλημα να τιμήσεις τον Ίδιο, ώστε να μην κινδυνεύεις να χάσεις την ψυχή σου (στην χειρότερη) ή να υπομείνεις κάποια επίπληξη κάποτε, αλλά να λάβεις μισθό και να έχεις πλούσια είσοδο στην βασιλεία των ουρανών.
