Η υπερηφάνεια, (η επιθυμία του να θέλω να φαίνομαι κάτι παραπάνω απ’ αυτό που είμαι) αναπόφευκτα οδηγεί στην ειδωλολατρία. Ειδωλολατρία είναι κάθε τι που υποκαθιστά την θέση του Θεού στην ζωή μου. Είτε αυτό είναι πράγμα, είτε άλλα πρόσωπα. Το πρώτο πρόσωπο που υποκαθιστά το ρόλο του Θεού είναι ο εαυτός μου. Όταν δεν λατρεύω τον Θεό που με δημιούργησε γίνομαι ο ίδιος θεός του εαυτού μου, θέτω το εγώ μου πιο πάνω από κάθε τι, δίνω όλες τις δυνάμεις μου στο να γνωριστεί από τους άλλους, να λάβει την τιμή που του αρμόζει να κερδίσει αυτό που πιστεύει ότι του αξίζει.
Ο εαυτός μου γίνεται το ίδιο το είδωλο που λατρεύω οικοδομώντας το από υλικά που πιστεύω ότι αξίζει να κατέχει, τα οποία βρίσκω διάσπαρτα στο πνεύμα του κόσμου.
Η ιστορία του βασιλιά Ναβουχοδονόσορ (αναφέρεται στην Βίβλο, στον προφήτη Δανιήλ κεφάλαια 1-4) είναι μια τέτοια περίπτωση η οποία δεν αντιπροσωπεύει μόνο τον ίδιο αλλά κάθε «βασιλιά» και την ψευδόχρυση εικόνα που επιβάλει στον καθένα να λατρεύσει. Αυτή η εικόνα δεν μπορεί να γίνει δεκτή απ’ τον Θεό, κανένα είδωλο και είναι αυτό που εμποδίζει για να χτιστεί μια σχέση αγάπης.
Και δεν υπάρχει άλλος τρόπος για τον Θεό από το να συντρίψει αυτή την εικόνα είδωλο, για να μην κινδυνεύσω να συντριφτώ ο ίδιος. Μάλιστα το γκρέμισμα του ειδώλου είναι μια έκφραση της αγάπης του, διαφορετικά δεν θα μπορέσουμε να δεχτούμε τον αγαπητό Υιό Του που τον θυσίασε για τις αμαρτίες μας.
Παρόμοια περίπτωση ήταν και ο στρατηγός της Συρίας Νεεμάν (΄Β Βασιλέων 5ο κεφάλαιο). Ο Θεός ενέργησε μια συγκεκριμένη διαδικασία για να τον φέρει στο σημείο να ταπεινωθεί και να λάβει θεραπεία από την λέπρα, η οποία υποδήλωνε την πνευματική λέπρα που ήταν η υπερηφάνεια και ένα τεράστιο εγώ.
