Πρόσφατα κατά την διάρκεια ενός μεσημεριανού ύπνου δέχθηκα μια επίσκεψη από τον Κύριο. Αυτό που συνέβη ήταν ότι άκουγα κάθε τόσο ένα εδάφιο από την Γένεση. Αυτό που λέει: «και διαχώρισε τα νερά που ήσαν κάτω από το στερέωμα από τα νερά που ήσαν επάνω από το στερέωμα». (ΓΕΝ 1:7).
Κάθε φορά που επαναλαμβανόταν (σαν κύματα που έρχονται το ένα πίσω από το άλλο) γέμιζα με νέα δόση αποκάλυψης πάνω σε αυτό. Αυτές τις μερίδες αποκάλυψης θα μοιραστώ μαζί μας.
1. ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ
Στο εδάφιο αυτό πέρα από τα νερά της φυσικής δημιουργίας μας μιλάει για την πνευματική προϊστορία του ουρανού και για τον διαχωρισμό των σκοτεινών αγγέλων από τους φωτεινούς. Αυτούς που δηλαδή επέλεξαν να ακολουθήσουν τον Εωσφόρο και αυτούς που έμειναν με τον Θεό. Κατάλαβα ότι ο διαχωρισμός δεν έγινε αμέσως αλλά ο Θεός για μια μεγάλη περίοδο επέτρεπε να συνυπάρχουν μαζί. Στο σημείο αυτό δεν ήταν πλήρως ξεκάθαρο ότι οι ιδέες του Εωσφόρου αντιτίθεται με του Θεού. Αλλά ήταν κάτι που γινόταν συνειδητό σταδιακά. Ούτε περνούσε από την σκέψη των αγγέλων που δέχθηκαν τις εισηγήσεις του ότι θα έπαυαν να συνυπάρχουν με τους αγγέλους του Θεού, γιατί κάτι τέτοιο δεν είχε ξανασυμβεί μέχρι τότε. Ο Εωσφόρος είχε την αξίωση να μείνει στον ουρανό και να αποτελεί μια εναλλακτική λύση. Τότε ήταν που ο Θεός τον έβγαλε έξω. «Και διαχώρισε ο Θεός το φως από το σκοτάδι· και ονόμασε ο Θεός το φως Ημέρα· και το σκοτάδι το ονόμασε Νύχτα. Και διαχώρισε τα νερά που ήσαν κάτω από το στερέωμα από τα νερά που ήσαν επάνω από το στερέωμα». (ΓΕΝ 1:4,7).
Πιστεύω είναι ξεκάθαρο ότι το σκοτάδι και το φως ως πραγματικότητες του φυσικού κόσμου φανερώνουν πρόσωπα και βασίλεια στον πνευματικό. Ο Θεός είναι φως και ο σατανάς εκπροσωπεί το σκοτάδι. «Σε διάλεξα» λέει ο Ιησούς στον Παύλο «από τον λαό και τα έθνη, στα οποία τώρα σε στέλνω, για να ανοίξεις τα μάτια τους, ώστε να επιστρέψουν από το σκοτάδι στο φως, και από την εξουσία τού σατανά στον Θεό» (ΠΡΑΞ 26:17-18). Τα νερά όμως ίσως δεν είναι τόσο ξεκάθαρο τι συμβολίζουν. Τα νερά στην πνευματική διάσταση συμβολίζουν λόγια. Ας δούμε μερικά ενδεικτικά παραδείγματα: «Επειδή, θα ξεχύνω νερό επάνω σ’ αυτόν που διψάει, και ποταμούς επάνω στην ξηρά· θα ξεχύνω το πνεύμα μου επάνω στο σπέρμα σου, και την ευλογία μου επάνω στους εγγονούς σου·» (ΗΣ 44:3). «όποιος πιστεύει σε μένα, όπως είπε η γραφή, ποτάμια από ζωντανό νερό θα ρεύσουν από την κοιλιά του. Αυτό το έλεγε για το Πνεύμα, που επρόκειτο να παίρνουν αυτοί που πιστεύουν σ’ αυτόν·» (ΙΩΑΝ 7:38-39Α). «Και άκουσα σαν φωνή από μεγάλο πλήθος, και σαν φωνή από πολλά νερά..» (ΑΠΟΞ 19:6Α).
Αυτό που μας λέει λοιπόν το εδάφιο της Γένεσης 1:7 είναι ότι στην αρχή οι ιδέες και ιδεολογίες του Εωσφόρου που ξεχύθηκαν από το στόμα του σε όλους τους κατοίκους του ουρανού, δεν ήταν διαχωρισμένες στις συνειδήσεις τους από τις αρχές και τις αξίες του Θεού. Όταν όμως ο Θεός τον πέταξε έξω τα «νερά» διαχωρίστηκαν.
Τα λόγια του Θεού ήταν τα πάνω νερά και τα λόγια ή οι απόψεις του Εωσφόρου ήταν τα κάτω. Βλέπουμε εδώ ότι ο Θεός δεν αφήνει τα πράγματα να είναι ένα κράμα, ένα αμάγαλμα, μια μίξη που δεν μπορεί να ξεχωρίσεις τι είναι τι. Δεν τα αφήνει επ’ αόριστο ακαθόριστα και μπερδεμένα. Αυτό που κάνει είναι να τα διαχωρίζει και να τα ονομάζει. Φαίνεται όμως ότι του διαβόλου του αρέσει να είναι μπερδεμένα. Αν και είναι ξεκάθαρα πλήρως αντίθετος με κάθε τι που ο Θεός Είναι, λέει και κάνει, του αρέσει να μην ξεχωρίζει στην κοινή θεά αλλά να είναι περιπλεγμένος με τα του Θεού και να μην φαίνεται ότι είναι κάτι διαφορετικό.
Η ΤΑΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΣΥΓΧΥΣΗΣ
Αυτή είναι μια από τις βασικότερες τακτικές εξαπάτησης, πλάνης και μεθόδευσης εναντίον του ανθρώπινου γένους από την αυγή του μέχρι και σήμερα. Στον κήπο της Εδέμ μπήκε στο φίδι και ενσωματώθηκε με τα υπόλοιπα ζώα. Δεν είπε στην Εύα ότι είναι εναντίον του Θεού αλλά σαν ένα όν που είναι και αυτό μέσα στα πράγματα, έπιασε συζήτηση για τον Θεό παρουσιάζοντας κάποιες «ενστάσεις» και «προβληματισμούς»…
Ο Κάιν δεν θα μπορούσε να γνωρίζει πλήρως ότι οι σκέψεις που είχε είναι από τον σατανά αν ο Θεός δεν τον πληροφορούσε λέγοντας του: «πρόσεξε στην πόρτα σου είναι η αμαρτία». Ο πύργος της Βαβέλ φτιάχτηκε για να φτάσουν στον Θεό αλλά το κίνητρο δεν ήταν υπέρ του Θεού. Βαβάλ στα Βαβυλωνιακά σημαίνει πύλη (πύλη του ουρανού), ο Θεός όμως αλλάζοντας ένα φωνήεν το ονόμασε βαβέλ που σημαίνει σύγχυση! Ο Κορέ και η συνοδεία του επαναστάτησαν στον Μωυσή χωρίς όμως να παρουσιαστούν ως κάτι αντίθετο απ’ τον Θεό, αφού και οι ίδιοι ήταν εξαπατημένοι. «Αρκεί σε σας, επειδή ολόκληρη η συναγωγή, όλοι είναι άγιοι, και ο Κύριος είναι μεταξύ τους· και γιατί υψώνεστε ψηλότερα από τη συναγωγή τού Κυρίου;» (ΑΡΙΘ 16:3). Φαινόταν ότι μιλάνε εξ΄ ονόματος του Κυρίου και όλη η συναγωγή του Ισραήλ τους πίστευε μέχρι που ο Κύριος άνοιξε την γη και τους κατάπιε. Βλέπουμε πάλι τον Θεό να διαχωρίζει και να ονομάζει, όπως είχε πει ο Μωυσής: «Το πρωί ο Κύριος θα φανερώσει ποιοι είναι δικοί του, και ποιος είναι άγιος,» (ΑΡΙΘ 16:5).
Ο Θεός είχε αποδοκιμάσει τον Σαούλ για βασιλιά στον Ισραήλ αλλά εκείνος συνέχιζε να κάθεται στον θρόνο μπροστά στα μάτια όλου του λαού. Μάλιστα συνέχιζε να χρησιμοποιεί το όνομα του Θεού: «Και ο Σαούλ είπε: Ευλογημένοι εσείς από τον Κύριο, επειδή δείξατε συμπάθεια σε μένα· πηγαίνετε, λοιπόν, και βεβαιωθείτε με περισσότερη ακρίβεια, και μάθετε και δείτε τον τόπο του, πού κρύβεται, ποιος τον είδε εκεί· επειδή, μου είπαν ότι μηχανεύεται πανουργίες·» (Α΄ΣΑΜ 23:21-22). Στο μυαλό των Ισραηλιτών είχε συμβεί σύγχυση και την εποχή του Αχαάβ. Λάτρευαν τον Βάαλ αποκαλώντας τον Κύριο νομίζοντας ότι λατρεύουν τον Γιαχβέ μέχρι που ο Θεός σήκωσε τον Ηλία. Οι Φαρισαίοι συνυπήρχαν με τους μαθητές και όλος ο λαός θεωρούσε πνευματικούς μέχρι που ο Ιωάννης ο Βαπτιστής τους αποκάλεσε γεννήματα από οχιές.
Αυτή η μάχη συνεχίζεται από τότε. Ο διάβολος επιδιώκει να κρατάει τα αντίθετα ενωμένα σαν να είναι το ίδιο και το αυτό, ενώ ο Θεός τα διαχωρίζει και τα ονομάζει. Κάτι που βλέπουμε και από τις εντολές που έδωσε στον λαό Ισραήλ: «Θα τηρείτε τα δικαιώματά μου· δεν θα κάνεις τα κτήνη σου να βατεύονται με ετεροειδή· στον αγρό σου δεν θα σπείρεις ετεροειδή σπέρματα· ούτε θα βάλεις επάνω σου σύμμικτο ένδυμα από ετεροειδή κλωστή». (ΛΕΥΤ 19:19). Τον νοιάζει τον Θεό για τα ρούχα και τα σπέρματα; Όχι αλλά από το φυσικό ξεκινάει να διαμορφώνει μια οπτική στο πνεύμα του ανθρώπου η οποία αφορά πολύ πέρα από φυσικά πράγματα. Ένα επόμενο επίπεδο είναι οι σεξουαλικές σχέσεις. Ο Θεός δίνει ένα σωρό λεπτομερείς οδηγίες (Λευιτικό, 20ο κεφάλαιο) όπου η παράβαση τους οδηγεί σε σύγχυση! «Και αν κάποιος κοιμηθεί με τη νύφη του, θα θανατώνονται οπωσδήποτε, και οι δύο· έπραξαν σύγχυση· το αίμα τους θα είναι επάνω τους» (ΛΕΥΤ 20:12).
Αυτή την σύγχυση βλέπουμε να ενεργεί ο διάβολος ιδιαίτερα στις μέρες μας προσπαθώντας να μας πείσει ότι δεν υπάρχουν φύλα, δεν υπάρχει αρσενικό και θηλυκό και ο καθένας μπορεί να διαλέξει τι θέλει να είναι.
2. ΤΑ ΝΕΡΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΝΕΡΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
Μια δεύτερη περιοχή που ο διάβολος ενεργεί σύγχυση είναι το πνεύμα και η ψυχή του ανθρώπου. Δεν είναι τυχαίο που ο απόστολος Παύλος αναφέρει το εδάφιο της δημιουργίας όταν μιλάει για την πνευματική αναγέννηση. «Επειδή, ο Θεός που είπε να λάμψει φως μέσα από το σκοτάδι, είναι που έλαμψε μέσα στις καρδιές μας, για φωτισμό τής γνώσης τής δόξας τού Θεού διαμέσου τού προσώπου τού Ιησού Χριστού». (Β΄ ΚΟΡ 4:6). Μια άλλη ενέργεια που εκτελεί ο Θεός στον πιστό καθώς μεγαλώνει Εν Χριστώ, είναι να διαχωρίζει το πνεύμα απ’ την ψυχή. «Επειδή, ο λόγος τού Θεού είναι ζωντανός, και ενεργός, και κοφτερότερος περισσότερο από κάθε δίκοπη μάχαιρα, και εισχωρεί βαθιά, μέχρι διαίρεσης και της ψυχής και του πνεύματος» (ΕΒ 4:12).
Τα νερά του Πνεύματος είναι τα πάνω και τα νερά της ψυχής είναι τα κάτω. Τα πνευματικά νερά έρχονται από τον ουρανό και δίνουν ζωή στον άνθρωπο, ενώ τα νερά (σκέψεις και λόγια) της ψυχής έρχονται από τον άνθρωπο και κάποιες φορές από τον διάβολο όπου δεν έχουν μέσα τους ζωή αλλά ενεργούν τον θάνατο. (ΕΦΕΣ 2:3-5). Ο απόστολος Ιάκωβος μιλάει για την σοφία που προέρχεται από πάνω και την διαχωρίζει από αυτή που έρχεται από κάτω την οποία ονομάζει ψυχική και δαιμονική. «Αυτή η σοφία δεν είναι εκείνη που κατεβαίνει από πάνω, αλλά είναι επίγεια, ψυχική, δαιμονική· επειδή, όπου υπάρχει φθόνος και φιλονικία, εκεί είναι ακαταστασία, και κάθε αχρείο πράγμα». (ΙΑΚ 3:15-16). Αυτό μας φανερώνει ότι η ψυχή (η οποία τα χρόνια που τελούσε κάτω από τον άρχοντα της εξουσίας του αέρα είχε διαμορφωθεί από το πνεύμα του κόσμου), γίνεται συχνά εφαλτήριο ακαθάρτων πνευμάτων τα οποία φέρνουν τον καρπό που περιγράφει παρακάτω: Φθόνο, φιλονικία, ακαταστασία και κάθε αχρείο πράγμα. Κάτι που συμβαίνει σε έναν άνθρωπο που βρίσκεται ακόμα στην νηπιακή ηλικία, όπως λέει και ο Παύλος: «Αδελφοί, και εγώ δεν μπόρεσα να σας μιλήσω, ως προς πνευματικούς ανθρώπους, αλλά ως προς σαρκικούς, ως προς νήπια εν Χριστώ. Γάλα σάς πότισα, και όχι στερεή τροφή· επειδή, δεν μπορούσατε ακόμα να τη δεχθείτε· αλλά, ούτε τώρα ακόμα μπορείτε· για τον λόγο ότι, είστε ακόμα σαρκικοί· καθόσον, ενώ υπάρχει ανάμεσά σας φθόνος και φιλονικία και διχόνοιες, δεν είστε σαρκικοί, και περπατάτε κατά άνθρωπο;» (Α΄ΚΟΡ 3:1-3).
Τι άλλο συμβαίνει σε ένα νήπιο Εν Χριστώ; Αν και έχει αναγεννημένο πνεύμα δεν είναι ακόμα σε θέση να το διαχωρίσει απ’ την ψυχή του η οποία σε εκείνη την φάση κυριαρχεί. Μοιάζει με το φυσικό νήπιο που όπως λένε οι γιατροί τους πρώτους μήνες δεν μπορεί να ξεχωρίσει ότι είναι διαφορετικό άτομο από την μητέρα του.
Ο νέος πιστός λοιπόν καθώς για χρόνια έχει λειτουργήσει με τον ψυχικό άνθρωπο δεν μπορεί να αντιληφθεί τι έρχεται από το πνεύμα και το αποδίδει στην ψυχή ή σκέψεις και συναισθήματα της ψυχής νομίζει ότι προέρχονται από το πνεύμα. Σε εκείνη την περίοδο όλα τα «νερά» είναι ενωμένα, δεν έχουν διαχωριστεί ακόμα και τότε γίνονται τα περισσότερα λάθη, γιατί νομίζει ότι ο Θεός του μιλάει ενώ είναι η ψυχή του. Γι’ αυτό ο Θεός το έχει βάλει κάτω από πνευματικούς να το τρέφουν με το λογικό άδολο γάλα. Καθώς μένει υποταγμένο και αυξάνεται ολοένα και περισσότερο στην επίγνωση του θελήματος του Θεού βρίσκεται σιγά – σιγά σε θέση να ξεχωρίζει τι προέρχεται από την ψυχή και τι από το Πνεύμα – πνεύμα.
Αυτό είναι λυτρωτικό γιατί η ψυχή παύει να αποτελεί κρυψώνα ακαθάρτων πνευμάτων τα οποία πριν ενεργούσαν σε αυτή χωρίς να γίνονται αντιληπτά. Όταν ο άνθρωπος κραταιώνεται στον εσωτερικό άνθρωπο και κυριαρχεί επάνω στην ψυχή τα πάντα γίνονται φανερά και τα πονηρά πνεύματα δεν έχουν πλέον λόγο ύπαρξης αλλά είναι υποχρεωμένα να φύγουν.
ΣΕ ΠΟΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΑ ΑΚΑΘΑΡΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΜΕΝΟΥΝ;
Όταν ο άνθρωπος αποτυγχάνει να κάνει την μετάβαση από τον ψυχικό άνθρωπο στον πνευματικό. Τότε τα «νερά» μένουν ενωμένα με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να μην μπορεί να ξεχωρίσει το καλό απ’ το κακό. Αυτό συμβαίνει όταν:
Α) ΕΝΑΣ ΠΙΣΤΟΣ ΑΜΕΛΕΙ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥ ΑΥΞΗΣΗ. Ο Θεός μας δίνει τον σπόρο της πίστης εμείς όμως καλούμαστε να τον καλλιεργήσουμε. (ΦΙΛΠ 2:12).
Όταν κάποιος αμελεί την φροντίδα του θεϊκού σπέρματος μέσα του, μένει νήπιο όπου αν και θα έπρεπε να έχει φτάσει στην ηλικία του δάσκαλου χρειάζεται ακόμα γάλα για να μεγαλώσει. Το αποτέλεσμα δεν είναι μόνο να παραμένει μικρός και ανοικοδόμητος αλλά να μην μπορεί να διακρίνει τα διαφέροντα. «Επειδή, καθένας που τρέφεται με γάλα, είναι άπειρος του λόγου τής δικαιοσύνης· αφού είναι νήπιος. Η στερεή τροφή, όμως, είναι για τους τελείους, οι οποίοι, χάρη στη συνεχή χρήση, έχουν τα αισθητήρια γυμνασμένα, στο να διακρίνουν το καλό και το κακό». (ΕΒ 5:13-14). Αυτός είναι και ο λόγος που τον βάζει κάτω από πνευματικούς ώστε να του μάθουν να διακρίνει. Η υποταγή στους προεστώτες που είναι σε θέση να ξεχωρίσουν το καλό απ’ το κακό, είναι που του χαρίζει την διάκριση μεταξύ αλήθειας και ψεύδους και τον βοηθάει να κάνει την μετάβαση από τον ψυχικό άνθρωπο στον πνευματικό.
Β) ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΥΠΟΤΑΧΤΕΙ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΡΟΪΣΤΑΝΤΑΙ. Αν αρνείται όμως να υποταχτεί δεν θα φτάσει σε ηλικία να διακρίνει. Αυτό συνήθως συμβαίνει όταν υπάρχει έλλειψη ταπείνωσης και αρνείται να δεχθεί (γνήσιο) έλεγχο περί αμαρτίας. Τρεις είναι οι βασικές ευθύνες του πνευματικού. Να δίνει την τροφή στον καιρό του, να περιθάλπει και να βοηθάει το νήπιο να καθαριστεί που περιλαμβάνει και την διάκριση μεταξύ καλού και κακού. Στην φάση αυτή είναι εκείνος που διαχειρίζεται την μάχαιρα του λόγου που διαχωρίζει την ψυχή από το πνεύμα. Συνήθως τα δυο πρώτα κομμάτια γίνονται αποδεκτά υπάρχει όμως ιδιαίτερη δυσκολία στο τρίτο. Γιατί χρειάζεται χαμήλωμα και δεκτικότητα στο να αναγνωρίσει κάποιος αμαρτίες και πονηρά πνεύματα απ’ τα οποία δεν έχει ακόμα ελευθερωθεί.
Σημ. Είναι σημαντικό να ξεκαθαρίσουμε ότι όταν λέμε πνευματικούς δεν αναφερόμαστε στον οποιοδήποτε βρέθηκε σε μια θέση και θέλει να ασκεί εξουσία ασκώντας ψεύτικους ελέγχους νομικιστικού πνεύματος, αλλά αληθινά πνευματικές εξουσίες που ο Θεός έχει θέσει στο σώμα Του.
Ας δούμε ένα πρακτικό παράδειγμα. Όλη η Α΄ Κορινθίους επιστολή είναι γραμμένη για να βοηθήσει νέους στην πίστη να ξεχωρίσουν το σωστό από το λάθος.
Δεν θα γνώριζαν ότι η φανατική εξύψωση συγκεκριμένων εργατών είναι έργο της σαρκός, αν ο Παύλος δεν τους ενημέρωνε περί αυτού ονομάζοντας το διχόνοια. (3:1-9). Δεν θα διέκριναν την θεϊκή σοφία απ’ την ανθρώπινη αν ο Παύλος δεν τις διαχώριζε. (2ο κεφάλαιο). Δεν θα αναγνώριζαν την αμαρτία αν ο Παύλος δεν την διαφώτιζε καλώντας τους να βγάλουν τον κακό από ανάμεσα τους (5ο κεφάλαιο). Δεν θα καταλάβαιναν γιατί αρρώσταιναν και πέθαιναν αν ο Παύλος δεν τους ενημέρωνε με ποιες πράξεις είναι συνδεδεμένος αυτού του είδους ο θερισμός (11:20-21, 12:30-32).
Το ίδιο ίσχυε και για τα χαρίσματα. Τα πνευματικά χαρίσματα που είχαν ήταν γνήσια, μπερδεύονταν όμως με σαρκικότητα και με πονηρά πνεύματα που κάποιες φορές φανερώνονταν κι αυτά. Ο Παύλος καυτηριάζει το κίνητρο της υπερηφάνειας και τους βοηθάει να ξεχωρίσουν το πνευματικό από το ανθρώπινο – δαιμονικό. Ένα παράδειγμα είναι εκεί που τους λέει ότι κανείς που μιλάει διαμέσου του Πνεύματος δεν μπορεί να πει «ανάθεμα ο Ιησούς». Δεν σβήνει τα χαρίσματα αλλά βάζει πνευματικούς να διακρίνουν.
Θέλει να συνεχίσει να τρέφονται με τον λόγο, να εξασκούν τα χαρίσματα και να καθαρίζονται, για να φτάσουν σε ηλικία να διακρίνουν από μόνοι τους και το πνευματικό να υπάρχει χωρίς το ψυχικό – δαιμονικό.
Αυτή είναι μια απαραίτητη διαδικασία. Ο άνθρωπος όμως που δεν «σκύβει» να μπει κάτω από αυτήν και βιάζεται να πει ότι μεγάλωσε, παραμένει εκτεθειμένος στα πονηρά πνεύματα τα οποία συνεχίζουν να ενεργούν στην ψυχή χωρίς να γίνονται αντιληπτά.
Γ) ΟΤΑΝ ΦΑΝΕΡΩΝΕΙ ΟΤΙ ΠΡΟΚΡΙΝΕΙ ΤΗΝ ΑΝΟΜΙΑ. Η Γραφή ξεχωρίζει την λέξη ανομία, παράβαση και αμαρτία (ΕΞ 34:7). Δεν θα κάνω ανάλυση των λέξεων αυτών σε αυτό το άρθρο, το μόνο που θα πω είναι ότι η ανομία αφορά την αμαρτωλή φύση, αυτό που έχει κληρονομηθεί και εκφράζεται ως εσωτερική τάση. Με την ανομία είναι που έχουν σύνδεση και τα ακάθαρτα πνεύματα. Η πρώτη προτεραιότητα του Θεού όταν μας κάνει παιδιά Του είναι να μας καθαρίσει από αυτά. Ο καθαρισμός αυτός είναι τόσο σημαντικός όπου από αυτόν φανερώνεται αν κάποιος είναι αληθινά παιδί του Θεού. «Επειδή, όποιον ο Κύριος αγαπάει, τον περνάει από παιδεία· και μαστιγώνει κάθε γιο τον οποίο παραδέχεται. Αν υπομένετε την παιδεία, ο Θεός συμπεριφέρεται απέναντί σας ως προς γιους· επειδή, ποιος γιος υπάρχει, τον οποίο ο πατέρας του δεν τον παιδαγωγεί; Αν, όμως, είστε χωρίς παιδεία, της οποίας όλοι έγιναν μέτοχοι, άρα είστε νόθοι και όχι γιοι. Έπειτα, τους μεν πατέρες μας κατά σάρκα τούς είχαμε παιδαγωγούς, και τους σεβόμασταν· δεν θα υποταχθούμε πολύ περισσότερο στον Πατέρα των πνευμάτων, και θα ζήσουμε;» (ΕΒ 12:6-9).
Οι μαστιγώσεις του Κυρίου είναι λόγοι ελέγχου που αρχικά έρχονται από ανθρώπους που προΐστανται (ΕΒ 13:17) και αργότερα από τον ίδιο τον Κύριο (Α΄ΚΟΡ 4:4). Η άρνηση κάποιου να δεχθεί την διάκριση αυτού που προΐσταται όσον αφορά την αμαρτία του και πονηρά πνεύματα που κουβαλά, δεν είναι ελαφρά επιλογή ούτε θα τον αφήσει σε μια ουδέτερη κατάσταση. Αλλά παραδίδεται και στα δύο. Τότε γίνεται κανάλι του σκότους χωρίς να το καταλαβαίνει αφού είναι τυφλωμένος. «Επειδή, σε όποιον αυτά δεν υπάρχουν, είναι τυφλός, είναι μύωπας, και λησμόνησε τον καθαρισμό των παλιών του αμαρτιών». (Β΄ΠΕΤ 1:9). Είναι σημαντικό να πούμε ότι το κριτήριο πνευματικότητας δεν είναι η διακονία και τα χαρίσματα αλλά ο καρπός του Πνεύματος, τον οποίο αποκτά κάποιος περνώντας από μια διαδικασία. Ο απόστολος Πέτρος μας λέει ότι αν δεν υπάρχουν ενδείξεις καρπού αυτό φανερώνει ότι δεν πέρασε από την διαδικασία που γεννάει αυτές τις αρετές. Κάθε δέντρο γνωρίζεται απ’ τον καρπό που κάνει. Αν ένα «δέντρο» παράγει σαπρούς καρπούς δεν παίζουν ρόλο οι οποιεσδήποτε δραστηριότητες περί Θεού.
Δ) ΟΤΑΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΕΝΑ ΑΞΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΔΕΝ ΤΟΥ ΔΟΘΗΚΕ Ή ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΡΘΕΙ Η ΩΡΑ ΝΑ ΤΟ ΛΑΒΕΙ. Δύο πράγματα λαμβάνουν χώρα όταν κάποιος δεν έχει περάσει από την φυσιολογική διαδικασία υποταγής, πάλης με την αμαρτία, παιδείας, καθαρισμού και βιάζεται να έχει θέση πνευματικής εξουσίας μέσα στην εκκλησία. Είτε διακονεί απ’ την διάνοια, η οποία ενδέχεται να είναι κάτω από επήρεια πονηρών πνευμάτων, είτε απ’ τα συναισθήματα του, στα οποία τα πνεύματα παριστάνουν την φωνή του Θεού.
Αυτού του είδους ο άνθρωπος βρίσκεται κάτω από ισχυρή εξαπάτηση απ’ την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει. Σε τέτοιους απευθύνεται ο Ιησούς όταν λέει: «Δεν θα μπει μέσα στη βασιλεία των ουρανών καθένας που λέει σε μένα: Κύριε, Κύριε· αλλ’ αυτός που πράττει το θέλημα του Πατέρα μου, ο οποίος είναι στους ουρανούς. Πολλοί θα μου πουν κατά την ημέρα εκείνη: Κύριε, Κύριε, δεν προφητεύσαμε στο όνομά σου, και στο ονομά σου εκβάλαμε δαιμόνια, και στο όνομά σου κάναμε πολλά θαύματα; Και, τότε, θα ομολογήσω σ’ αυτούς, ότι: Ποτέ δεν σας γνώρισα· φεύγετε από μένα εσείς που εργάζεστε την ανομία». (ΜΑΤΘ 7:21-23).
Τι πάει να πει η λέξη ανομία; Δεν συμμόρφωσαν την ζωή τους με την δικαιοσύνη του Κυρίου. Κράτησαν την υπερηφάνεια η οποία εκδηλώθηκε με άρνηση υποταγής σε πνευματικούς, αντίσταση κατά κάθε αρχής και εξύψωση του εαυτού σε θέση εξουσίας χωρίς να την έχουν λάβει απ’ τον Κύριο.
Αυτό τους έκανε να βλέπουν τον Θεό με ένα δικό τους τρόπο, απογυμνωμένο από κάθε αίτηση για αγιότητα και δικαιοσύνη και στην πραγματικότητα να μορφώσουν μέσα τους ένα είδωλο. Σε αυτό το είδωλο βρήκαν τόπο να κατοικήσουν πονηρά πνεύματα τα οποία παρίσταναν τον Κύριο στην ψυχή τους. Αυτό που αποκαλούσαν Κύριο δεν ήταν ο πραγματικός, αλλά ένας δαίμονας που είχε πάρει την θέση Του στις διάνοιες και στις καρδιές τους. Σε όλη τους την ζωή υπηρετούσαν αυτόν χωρίς να έχουν συνείδηση ότι υπηρετούν άλλο κύριο. Γι’ αυτό θα ακούσουν την επίπληξη από το στόμα του πραγματικού Κυρίου: «Ποτέ δεν σας γνώρισα».
Αυτό μας οδηγεί στην τρίτη περιοχή που ο διάβολος ενεργεί την σύγχυση που είναι η εκκλησία. Φέρνει πρόβατα που αποδεικνύονται κατσίκια και λύκους που είναι ντυμένοι με προβιές. Όλα αυτά συγκατοικούν μαζί και αν κάποιος δεν λάβει απ’ την όραση του Κυρίου δεν μπορεί να τα ξεχωρίσει.
3. Ο ΧΩΡΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Ο Παύλος μας λέει ότι «ο ίδιος ο σατανάς μετασχηματίζεται σε άγγελο φωτός. Δεν είναι, λοιπόν, μεγάλο αν και οι διάκονοί του μετασχηματίζονται σε διακόνους τής δικαιοσύνης· που το τέλος τους θα είναι σύμφωνα με τα έργα τους». (Β΄ΚΟΡ 11:14-15). Μια μαρτυρία που φαίνεται να ήταν καρπός όχι μόνο αποκάλυψης αλλά και από εμπειρίες που πέρασε. Έχω την εντύπωση ότι άφησε πολλές μέρες το κοριτσάκι με το πνεύμα του πύθωνα να κράζει πίσω του «οι άνθρωποι αυτοί είναι δούλοι τού ύψιστου Θεού, οι οποίοι κηρύττουν σ’ εμάς δρόμο σωτηρίας», γιατί νόμιζε ότι είναι απ’ τον Θεό. Ίσως σκεφτόταν ότι ο Κύριος την είχε βάλει για να συστήνει την διακονία του. Φαινομενικά το κοριτσάκι δεν έλεγε κάτι λάθος. Ο διάβολος όμως που δεν μπορούσε απευθείας να διαβάλλει το φως και την δύναμη που έβγαινε μέσα από τον Παύλο, επεδίωκε με αδιόρατο τρόπο να παραπλανήσει τους ανθρώπους. Τι ήταν αυτό που επεδίωκε ακριβώς και που βρισκόταν το πρόβλημα;
Πρώτον: Από τον «δρόμο σωτηρίας» έλειπε το οριστικό άρθρο «τον». Αυτό έκανε τον Χριστό ένα δρόμο σωτηρίας αλλά όχι τον δρόμο της σωτηρίας, το μοναδικό μονοπάτι που οδηγεί στον Θεό. Δεύτερον: Ήταν ένας λόγος που ανεπαίσθητα κολάκευε τη σάρκα του Παύλου και του Σίλα. Κατά τρίτον το πονηρό πνεύμα δεν έστρεφε τους ανθρώπους στον Παύλο αλλά στον εαυτό του. Διαφήμιζε την πνευματική του διορατικότητα για να τους προσελκύσει να έρχονται σε εκείνο για κάθε τι που χρειάζονται, ακόμη και αν ήθελαν να μάθουν για τον Θεό. Όπως συνέβη και με την Εύα στον κήπο της Εδέμ, ο διάβολος δεν μιλάει απευθείας αρνητικά κατά του Θεού, αλλά πρώτα παρουσιάζει τον εαυτό του ως αυθεντία και ύστερα αναλαμβάνει να σε διδάξει ο ίδιος για το Ποιος Είναι Αυτός, παριστάνοντας τον Ίδιο! Δεν Τον ακυρώνει τελείως αλλά αλλοιώνει κάποια χαρακτηριστικά Του, ειδικά αυτά που έχουν να κάνουν με την αγιότητα και την δικαιοσύνη.
Ο Παύλος όταν πληροφορήθηκε απ’ τον Θεό περί τίνος πρόκειται και έλαβε εξουσία, το εξέβαλε.
Το πνεύμα του πύθωνα το συναντάς και μέσα στον λαό του Θεού. Τι κάνει ακριβώς; Διδάσκει την αλήθεια του Θεού αλλά όχι ολόκληρη, αποκόβοντας αυτά που δεν θέλει να ακουστούν και αλλοιώνοντας την ουσία. Παριστάνει την φωνή του Θεού και αυτό που βγαίνει προς τα έξω αν και μοιάζει με προφητεία στην πραγματικότητα είναι μαντεία. Εξαπατά τους δούλους του, μέχρι κάποιος να το διακρίνει και να το φανερώσει. Μέχρι τότε το πνεύμα μπορεί να κρύβεται σε πράκτορες του εχθρού, είτε σε νέους πιστούς που δεν έχουν ωριμάσει ακόμα. Και σίγουρα δεν είναι το μόνο ακάθαρτο πνεύμα στους κόλπους της εκκλησίας.
Η Γραφή μιλάει για σκεύη καθαρά και ακάθαρτα (που είναι όμως στο ίδιο σπίτι), καλό σπόρο και ζιζάνια, (στο ίδιο χωράφι) πρόβατα και κατσίκια, (τα οποία μοιάζουν μεταξύ τους αλλά δεν είναι ίδια), εργάτες καλούς και κακούς. Αυτά τα αφήνει ο Θεός για μια περίοδο να είναι μαζί αλλά έρχεται η στιγμή που σηκώνεται για να τα διαχωρίσει.
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΚΑΛΕΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΝΑ ΔΙΑΚΡΙΝΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΧΩΡΙΣΤΕΙ
Αυτό το κάνει αρχικά μέσα απ’ την εκκλησία και πιο συγκεκριμένα μέσα από χρισμένους εργάτες που ξέρουν να χειρίζονται την μάχαιρα του λόγου. Ας δούμε ένα ενδεικτικό παράδειγμα. Ο Παύλος λέει στους Κορίνθιους: «Αλλά, τώρα σας έγραψα, να μη συναναστρέφεστε, αν κάποιος, που ονομάζεται αδελφός, είναι πόρνος ή πλεονέκτης ή ειδωλολάτρης ή κακολόγος ή μέθυσος ή άρπαγας· με τον άνθρωπο αυτής τής κατηγορίας ούτε να συντρώγετε· επειδή, τι με μέλει να κρίνω και τους έξω; Δεν κρίνετε εσείς τους μέσα; Όσο για τους έξω, θα τους κρίνει ο Θεός· γι’ αυτό, βγάλτε τον κακόν από ανάμεσά σας». (Α΄ΚΟΡ 5:11-13). Στην Β΄ Τιμοθέου επιστολή «Αν, λοιπόν, κάποιος καθαρίσει τον εαυτό του απ’ αυτά, θα είναι σκεύος για τιμητική χρήση, αγιασμένο, και εύχρηστο στον οικοδεσπότη, ετοιμασμένο για κάθε αγαθό έργο» (2:21).
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΚΡΙΝΕΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΛΕΙ ΣΕ ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟ
Όταν η εκκλησία αποτυγχάνει να διακρίνει το λάθος και να αποχωριστεί, ο ίδιος ο Κύριος αναλαμβάνει να κρίνει και να διαχωρίσει χρησιμοποιώντας το σπαθί του λόγου. Αυτό το βλέπουμε στο βιβλίο της Αποκάλυψης, που ο Κύριος μιλάει στις εκκλησίες της Ασίας καλώντας τες να καθαριστούν από πράγματα. Ας θυμηθούμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα από την εκκλησία στην Πέργαμο: «Έχω, όμως, λίγα εναντίον σου, επειδή έχεις εκεί κάποιους που κρατούν τη διδασκαλία τού Βαλαάμ, ο οποίος δίδασκε τον Βαλάκ να βάλει σκάνδαλο μπροστά στους γιους Ισραήλ, ώστε να φάνε ειδωλόθυτα και να πορνεύσουν. Έτσι κι εσύ, έχεις μερικούς που κρατούν τη διδαχή των Νικολαϊτών· το οποίο μισώ. Μετανόησε· ειδάλλως, έρχομαι σε σένα γρήγορα, και θα πολεμήσω εναντίον τους με τη ρομφαία τού στόματός μου». (ΑΠΟΚ 2:14-16).
Αυτή η κρίση θα μπορούσε να ονομαστεί μερική και συνεχίζεται κατά διαστήματα και εποχές μέσα από εργάτες με γνήσιο προφητικό χάρισμα. Δεν είναι όμως η ολοκληρωτική και αμετάκλητη που θα γίνει στο τέλος.
ΟΙ ΤΕΛΙΚΟΙ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΙ
Η πρώτη κρίση του τέλους έχει να κάνει με την Βαβυλώνα απ’ την οποία καλεί ο Θεός τον λαό του να αποχωριστεί για να μην πάρει απ’ τις πληγές της. Βαβυλώνα είναι κάθε θρησκευτικό σύστημα πάνω στην γη ή δόγμα που μέσα του εμπεριέχει διδασκαλίες φωτός που έχουν μπλεχτεί με το σκοταδιού και φέρνουν σύγχυση στον λαό του Θεού. Αυτή η σύγχυση δεν είναι συνειδητή μέχρι κάποιος να την φανερώσει. Τότε αποκαλύπτεται τι επιλέγει ο καθένας όπου η απόφαση του να μείνει ή να φύγει είναι πλέον συνειδητή. Όπως και να έχει όμως ο Θεός θα την κρίνει.
Ύστερα έχουμε τους τελικούς διαχωρισμούς που θα λάβουν χώρα όταν έρθει πάλι ο Κύριος στην γη. Ας δούμε μερικά ενδεικτικά εδάφια:
«Και μπροστά του θα συγκεντρωθούν όλα τα έθνη· και θα τους χωρίσει από αναμεταξύ τους, όπως ο ποιμένας χωρίζει τα πρόβατα από τα ερίφια. Και τα μεν πρόβατα θα τα στήσει από τα δεξιά του, ενώ τα ερίφια από τα αριστερά. Τότε, θα πει και σ’ εκείνους που θα είναι από τα αριστερά: Πηγαίνετε από μένα, οι καταραμένοι, στην αιώνια φωτιά, που είναι ετοιμασμένη για τον διάβολο και για τους αγγέλους του». (ΜΑΤΘ 25:32-33,41).
«Αν, όμως, ο κακός εκείνος δούλος πει στην καρδιά του: Ο κύριός μου καθυστερεί νάρθει· και αρχίσει να δέρνει τούς συνδούλους του, μάλιστα να τρώει και να πίνει μ’ αυτούς που μεθούν, θα ‘ρθει ο κύριος εκείνου τού δούλου σε ημέρα που δεν προσμένει, και σε ώρα που δεν ξέρει· και θα τον αποχωρίσει, και θα βάλει το μέρος του μαζί με τους υποκριτές· εκεί θα είναι το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών». (ΜΑΤΘ 24:48-51).
«Όπως, λοιπόν, μαζεύονται τα ζιζάνια και κατακαίγονται στη φωτιά, έτσι θα είναι στη συντέλεια αυτού του αιώνα· ο Υιός τού ανθρώπου θα στείλει τούς αγγέλους του, και θα μαζέψουν από τη βασιλεία του όλα τα σκάνδαλα, και εκείνους που πράττουν την ανομία· και θα τους ρίξουν στο καμίνι τής φωτιάς· εκεί θα είναι το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών. Τότε, οι δίκαιοι θα λάμψουν σαν τον ήλιο, μέσα στη βασιλεία τού Πατέρα τους. Αυτός που έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει». (ΜΑΤΘ 13:40-43).
ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΜΑΣ;
Ζούμε σε μια εποχή που ο Κύριος προετοιμάζει την εκκλησία Του για να την σηκώσει στον κόσμο. Πριν όμως γίνει αυτό θα την καθαρίσει. Η πρώτη σύγκρουση δεν θα είναι ανάμεσα στο φως της εκκλησίας και στο σκοτάδι του κόσμου. Θα είναι ανάμεσα στο ψεύτικο και γνήσιο της εκκλησίας. Ανάμεσα στις διδασκαλίες από το Άγιο Πνεύμα και αυτές που είναι μίξη με την διανοητική ικανότητα του ανθρώπου και προκαλούν σύγχυση. Ανάμεσα στην αληθινή προφητεία και αυτήν που προέρχεται από την ψυχή και άλλων ειδών πνεύματα. Στα γνήσια χαρίσματα και στα κάλπικα. Στην αγάπη του Θεού και στην πλαστή αγάπη. Στους αποστόλους του Κυρίου και αυτούς που ισχυρίζονται ότι είναι αλλά δεν είναι.
Η εκκλησία θα χρειαστεί την διακονία του Ηλία για να καθαριστεί από τις Ιεζάβελ και τους Βααλείμ και να μπορεί να διακρίνει το τίμιο απ’ το αχρείο.
«Δέστε, εγώ θα σας στείλω τον Ηλία τον προφήτη, πριν έρθει η ημέρα τού Κυρίου, η μεγάλη και επιφανής·» (ΜΑΛ 4:5).
Ο ΘΕΟΣ ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΕΝΑ ΣΤΡΑΤΟ ΑΠΟ ΗΛΙΕΣ
Ο «Ηλίας» θα είναι ένα σώμα πιστών που ο ζήλος του Κυρίου για τον οίκο Του θα καίει μέσα στην καρδιά τους. Θα διακρίνουν μεταξύ καθαρού και ακάθαρτου και δεν θα συμβιβάζονται με τα μολύσματα. Θα κηρύττουν μετάνοια, αποχωρισμό από κάθε έκφραση ανομίας και θα προετοιμάσουν το στράτευμα του Κυρίου για την όψιμη βροχή και τον μεγάλο θερισμό που μέλλει να γίνει επάνω στην γη.
Αυτοί οι ατρόμητοι θα αποτελέσουν την εμπροσθοφυλακή του στρατού του Κυρίου και θα την οδηγήσουν προς την γη της κατάκτησης πριν τον μεγάλο δεύτερο ερχομό Του.
Ίσως σε κάποιους φανεί ότι η φωτιά του «Ηλία» καταστρέφει την εκκλησία αλλά όπως η φωτιά τότε δεν έβλαψε τους Ισραηλίτες αλλά κατέφαγε τα διχοτομημένα στο θυσιαστήριο, έτσι θα καταφάει κάθε θεσμό, πρακτική και διδασκαλία που δεν είχε μέσα της τον Ίδιο, ενώ ταυτόχρονα θα εξυψώσει κάθε τι αληθινό και που έχει πραγματική αξία στα μάτια Του.
Ότι δεν καταστραφεί ολοκληρωτικά θα διαχωριστεί πλήρως από το στράτευμα και ο Κύριος θα προχωρήσει με το μικρό του ποίμνιο που όμως ευδόκησε να του δώσει την βασιλεία!!
Έρχονται όμορφες ημέρες μπροστά μας. Μέρες νίκης και θριάμβου. Καρποφορίας και θερισμού ψυχών για την αιωνιότητα. Είσαι έτοιμος;
«Και ο Ιησούς είπε στον λαό: Καθαριστείτε, επειδή αύριο ο Κύριος θα κάνει ανάμεσά σας θαυμαστά πράγματα». (ΙΗΣ 3:5).
