γράφει ο Βίκτωρ Κλάγκας
Ήμουν 20 ετών όταν ο Κύριος μου έδειξε ένα όνειρο που προφητικά αφορούσε όλη την ζωή μου. Ήταν μια περίοδο που σαν παιδί του Θεού φλέρταρα με τον κόσμο και την αμαρτία και ο Κύριος ήθελε να με κάνει να επιστρέψω στην Αγάπη των αδελφών του ΧΡΙΣΤΟΥ.
«..και σας σήκωσα σαν επάνω σε φτερούγες αετού, και σας έφερα προς τον εαυτό μου·» (ΕΞ 19:4).
Θα ήθελα να τονίσω πως όταν έβλεπα το όνειρο ήμουν πληρωμένος με την Παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Στην αρχή ένιωθα σαν να είχαν ξεραθεί οι πνεύμονες μου και όταν ήρθε η Παρουσία του Θεού ένιωθα να μπαίνει οξυγόνο στους πνεύμονες μου και να με αναζωογονεί. Με γέμιζε σε τέτοιο βαθμό που αισθανόμουν να φτάνει μέχρι και τους πιο εσωτερικούς βρόγχους και ακόμα πιο εσωτερικά, μέχρι την ψυχή και το πνεύμα. Αυτό το αεράκι ήταν το Άγιο Πνεύμα, ένιωθα πανάλαφρα, πληρότητα και μια χαρά που δεν περιγράφεται με λόγια.
ΤΟ ΕΡΗΜΙΚΟ ΜΕΡΟΣ
Είδα τον εαυτό μου να περπατάει σε μια άγονη και ερημική γη, με τον ήλιο να καίει πάνω απ’ το κεφάλι μου. Δεν υπήρχε πουθενά βλάστηση, ούτε βουνά. Η ξερή και άνυδρη γη απλώνονταν παντού, μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι μου. Μερικές καυτές πέτρες ξεπρόβαλαν και σκελετοί ζώων, ενώ σπάνια έβλεπες κάποιο δέντρο κι αν υπήρχε αυτό ήταν νεκρό. Το μόνο είδος βλάστησης ήταν κάτι ξεραμένοι θάμνοι όπου καθώς φυσούσε καυτός αέρας τους ξερίζωνε και τους έσερνε εδώ κι εκεί. Περπατούσα ταλαιπωρημένος, διψασμένος, με αυτοκτονικές τάσεις. Έλεγα μέσα μου «αφού όλα γύρω μου είναι τόσο νεκρά, αφού δεν υπάρχει πουθενά ζωή, ούτε λίγο νερό για την δίψα μου, τι την θέλω την ζωή, πρέπει να βρω ένα τρόπο να δώσω τέρμα σε αυτό το μαρτύριο». Καθώς περπατούσα εξαντλημένος, έφτασα σε ένα τεράστιο βαθύ και ξερό φαράγγι, που απλώνονταν κάτω από εμένα, ακριβώς μπροστά μου.
Αμέσως σκέφτηκα, πως τώρα είναι η ευκαιρία μου να δώσω τέρμα στην ζωή μου. Πρέπει να βρω το κουράγιο να πηδήξω στο κενό και να σκοτωθώ μέσα στο άγριο αυτό φαράγγι. Έτσι λοιπόν μάζεψα ότι δυνάμεις μου είχαν απομείνει, και άρχισα δειλά – δειλά να κρεμάω πρώτα τα πόδια, μετά την μέση, μετά τα χέρια και αφέθηκα στο κενό.
Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΚΟΥ ΑΕΤΟΥ
Καθώς έπεφτα, έλεγα «όλα τελείωσαν», και έβλεπα το ξερό έδαφος του φαραγγιού να πλησιάζει. Καθώς έφτανα στο τέρμα, μια σκιά από κάτι ιπτάμενο, φάνηκε, ακριβώς πριν γίνω κομμάτια στο έδαφος. Ξάφνου δύο πόδια ενός τεράστιου ΑΕΤΟΥ με πιάνουν από τους ώμους και τα χέρια, ενώ εγώ έβλεπα μόνο τις φτερούγες και την κοιλιά του. Οι φτερούγες ήταν 5-6 μέτρα η κάθε μία και χτυπούσαν με ισχύ. Καθώς ανεβαίναμε όλο και πιο ψηλά, περάσαμε ακριβώς από το σημείο που πήδηξα στο κενό ενώ ο αετός συνέχιζε να ανεβαίνει ακόμα ψηλότερα.
Είπα, «μάλλον ο ΑΕΤΟΣ με ανεβάζει πιο ψηλά για να με αφήσει από εκεί ώστε να σκοτωθώ πιο σίγουρα, από τόσο ύψος». Η ΎΨΩΣΗ, η άνοδος, συνεχιζόταν, μέχρι που άρχισε να φαίνεται η καμπυλότητα της γης, στα όρια της ατμόσφαιρας και του σύμπαντος.
Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ
Εκεί ο ΑΕΤΟΣ με άφησε και είπα «τώρα θα πέσω», αλλά δεν έπεφτα. Έγινε ένα θαύμα, σε εκείνο το σημείο ακριβώς άρχισα να μεταμορφώνομαι σε ΑΕΤΟ όμοιο με αυτόν που με έσωσε από την φοβερή μου πτώση. Τα πόδια μου έγιναν σαν του αετού, έβγαλα πούπουλα και τα χέρια μου έγιναν τεράστια φτερά. ΕΓΙΝΑ ΟΜΟΙΟΣ ΜΕ ΑΥΤΟΝ. Εκεί στους αιθέρες του σύμπαντος, άρχισα να πετάω και εγώ και να απολαμβάνω την ελευθερία του πετάγματος.
Τότε ξύπνησα!
Τις επόμενες μέρες ο ΚΥΡΙΟΣ με συνέδεσε με αδελφούς όπου γεύθηκα την αγάπη τους σε κατ’ οίκον εκκλησία.
Μετά από αυτή την εμπειρία, είχα μια πληροφορία μέσα μου, που μου έλεγε «τώρα έτσι θα βυθίζεσαι κι εσύ σε φαράγγια και σε ερήμους για να αρπάξεις κι άλλους που βρίσκονται σε κίνδυνο μεγάλο, ώστε να τους οδηγήσεις στο να γίνουν και αυτοί ΟΜΟΙΟΙ ΜΕ ΕΜΕΝΑ».
«Οι νέοι, όμως, θα ατονήσουν και θα αποκάμουν, και οι εκλεκτοί νέοι θα εξασθενήσουν ολοκληρωτικά· αλλ’ αυτοί που προσμένουν τον Κύριο θα ανανεώσουν τη δύναμή τους· θα ανέβουν με φτερούγες σαν αετοί· θα τρέξουν, και δεν θα αποκάμουν· θα περπατήσουν, και δεν θα ατονήσουν» (ΗΣ 40:31-32).
