Θέλω να μοιραστώ μαζί σας έναν προβληματισμό, καθώς παρατηρώ τελευταία στο σώμα του Χριστού αμαρτία. (Αν και η παρατήρηση είναι από πολλά χρόνια πριν, που βρίσκομαι μέσα σε εκκλησιαστικούς χώρους). Κι όταν λέω αμαρτία, δεν εννοώ φόνους και μοιχείες, όπως ίσως πάει το μυαλό μας όταν ακούμε την λέξη αυτή. Εννοείτε πως οι πιστοί δεν κάνουν τέτοιες αμαρτίες. Μάλιστα εάν κάποιος έχει κόψει το τσιγάρο, τα μαλλιά του είναι στο σωστό ύψος αν είναι άνδρας και γενικότερα αν δεν υπάρχει κάτι στην ζωή του που να βάζει τους υπόλοιπους πιστούς σε υποψίες, θωρείτε νορμάλ και μπορεί να χαίρει αποδοχής, σεβασμού και εκτίμησης απ’ τους υπόλοιπους.
Δεν μιλώ λοιπόν για αμαρτίες αυτού του είδους. Αλλά μιλώ για αχρειότητες του χειρίστου είδους, που όμως λειτουργούν σε δεύτερο επίπεδο επικοινωνίας, με συγκεκαλυμμένο συνήθως τρόπο, υπόγειο, που ποτέ δεν καυτηριάζονται και αν δεν έχεις παρόμοια εμπειρία στο παρελθόν δεν μπορείς να ξεχωρίσεις, αλλά είναι υπεράνω υποψίας. Μιλώ για εξουσιομανία και επιδίωξη θέσεων μέσα στο σώμα του Χριστού. Για προβολή του εγώ μου και υπόσκαψη άλλων αδελφών απ’ τους οποίους αισθάνομαι να απειλούμε. Για υποκριτική συμπεριφορά και ανταγωνισμό ανάμεσα σε αδελφούς. Φιλοδοξία και λήψη δόξας ο ένας απ’ τον άλλο. Για κολακείες χάριν ωφέλειας. Για συμμαχίες με πρόφαση το έργο του Θεού, που ο πραγματικός σκοπός είναι η ανάδειξη των εγώ μας και η εξασφάλιση οικονομικών πόρων. Μιλώ για εκβιασμούς σε αδερφούς που βρίσκονται σε μειονεκτικότερη θέση από άλλους, με σκοπό την χρησιμοποίηση των δικών τους ταλάντων, προς δικό μου αναγνώριση και ευημερία, πάντα με το άλλοθι πως το κάνουμε για την δόξα του Θεού. Για εκμετάλλευση των δυνάμεων-χαρισμάτων των άλλων, με πρόσχημα πως ότι κάνουμε για τον Κύριο πρέπει να είναι δωρεάν. Για έλλειψη πραγματικού δικαίου, καταπίεση της προσωπικότητας των άλλων, επιβολή της θέλησης μας, παράλογες απαιτήσεις, έλλειψης σεβασμού των ορίων, χειραγώγηση, διπλοπροσωπία, δημιουργία τεχνητών ενοχών, για να τους αναγκάσουμε να πάνε με τα νερά μας. Όλα αυτά μπορούν να υπάρχουν και να εκφράζονται, αν καλύπτονται κάτω από έναν μανδύα καθωσπρεπισμού, ορθολογισμού, «πολιτισμένων» συμπεριφορών, καλοσυνάτων διαθέσεων και γλυκών χαμόγελων.
Έχουν καταλήξει όλα αυτά να είναι το κοινωνικό συμβόλαιο των εκκλησιαζομένων, η polliticaly correct συμπεριφορά. Εάν κάποιος φερθεί με διαφορετικό τρόπο, αποδοκιμάζεται και θεωρείτε «μη κανονικός». Εάν κάποιος περάσει τα καθωσπρεπικά όρια, δικαίως οργισθεί ερχόμενος αντιμέτωπος με μια τέτοιου είδους συμπεριφορά και για παράδειγμα αρχίζει να φωνάζει ή να διαμαρτύρεται έντονα, αυτομάτως κατακρίνεται, τοποθετείτε στους ξεπεσμένους χριστιανούς και χαρακτηρίζεται από έλλειψη εγκράτειας, υπομονής και ως μη ισορροπημένος! Έχουμε καταλήξει να θεωρούμε την διπλωματική και την πολιτικάντικη συμπεριφορά ως αρετή στους κύκλους μας, ενώ η ειλικρίνεια λαμβάνεται ως ωμότητα, η φανέρωση του πραγματικού εαυτού ως εξτρεμιστική συμπεριφορά, μη «κανονική». Όταν συμβεί κάτι τέτοιο, αντί να εξετάσουμε τα αίτια του πραγματικού προβλήματος, τρέχουμε να βάλουμε τον άλλο ξανά κάτω απ’ το «εκκλησιαστικό συμβόλαιο», χρησιμοποιώντας εδάφια όπως «αδελφοί μην εκδικείστε τον εαυτό σας», «ο Κύριος θα κάνει ανταπόδοση» και εκφράσεις όπως: «θα πρέπει να έχουμε αγάπη», «δεν είσαι αρκετά πνευματικός» ή προτροπές τύπου «συγχώρεσε αδελφέ». Πείθοντας τους εαυτούς μας μ’ αυτόν τον τρόπο, ότι εμείς είμαστε η κοινότητα αυτών που αγαπάνε, μόνο και μόνο εξαιτίας μιας εξωτερικής επίπλαστης συμπεριφοράς, ενώ όλες τις ακαθαρσίες που υποβόσκουν κάνουμε πως δεν τις βλέπουμε ή τις θεωρούμε ψιλά γράμματα. Έχουμε συνηθίσει σε τέτοιο βαθμό με αυτές που δεν τις θεωρούμε πλέον λάθος, αλλά κανονικές συμπεριφορές, αφού έχουν γίνει καθεστώς. Η παραμικρή νύξη θεωρείτε υπερβολή και ανάξια λόγου. Ακόμα και η Γραφή έχει καταλήξει για πολλούς μια πολύ καλή θεωρία, που ενδόμυχα πιστεύουμε ότι δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Μόνο επιφανειακά παριστάνουμε ότι την τηρούμε, παίζοντας το θεατράκι μας, (αυτό του εκκλησιαστικού συμβολαίου) ενώ από κάτω σιγοβράζουν όλες οι αχρειότητες. Ύστερα αναρωτιόμαστε γιατί δεν φέρνουμε καρπό, γιατί έχουμε γεμίσει με ασθένειες που δεν θεραπεύονται, με προσευχές που δεν εισακούγονται και γιατί τα θαύματα που γίνονταν παλιά δεν γίνονται και τώρα.
Η απάντηση είναι απλή αν είμαστε διατεθειμένοι να την δούμε: Η Παρουσία του Θεού έχει απομακρυνθεί από ανάμεσα μας. Μάλιστα εάν ο Κύριος δεν επέμβει με δραστικό τρόπο, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα μέχρι την δεύτερη έλευση Του, αλλά τα πράγματα θα παραμένουν το λιγότερο στάσιμα.
Κλείνω με ένα εδάφιο από την ΄Β Κορινθίους 6:16-18 Επειδή, εσείς είστε ναός τού ζωντανού Θεού, όπως είπε ο Θεός, ότι: «Θα κατοικώ ανάμεσα σ’ αυτούς και θα περπατάω· και θα είμαι Θεός τους, κι αυτοί θα είναι λαός μου». Γι’ αυτό, «βγείτε έξω από ανάμεσά τους και αποχωριστείτε», λέει ο Κύριος, «και μη αγγίξετε τίποτε ακάθαρτο»· και «εγώ θα σας δεχθώ και θα είμαι Πατέρας σας, κι εσείς θα είστε γιοι μου και θυγατέρες», λέει ο Κύριος, ο Παντοκράτορας.
Ακάθαρτο δεν είναι μόνο η heavy metal μουσική, οι βλάσφημες ταινίες του Hollywood, η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ, τα ναρκωτικά, η πορνεία.. Αλλά υπάρχουν ακάθαρτα στοιχεία μέσα μας που πρέπει να αποχωριστούμε. Άπιστοι δεν είναι μόνο οι έξω απ’ την εκκλησία που δεν πρέπει να ομοζυγούμε. Αλλά χαρακτηριστικά απιστίας υπάρχουν μέσα μας όπου αποδεικνύονται μέσα απ’ αυτές τις συμπεριφορές, που καλούμαστε να απορρίψουμε από πάνω μας και είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να κατοικεί ο Θεός μέσα μας και να περπατάει ανάμεσα μας.
