Τυφλή υποταγή ή ατομιστικό και ανεξάρτητο πνεύμα;
Συχνά ακούω από πιστούς φράσεις όπως «Δεν πρέπει να λατρεύονται οι ηγέτες», «δεν πρέπει να θεοποιούμε ανθρώπους», «σε αυτή την εκκλησία υπάρχει προσωπολατρία» και πράγματι δεν είναι κάτι καλό αλλά μια μορφή ειδωλολατρίας. Αυτό όμως μας οδηγεί σε ένα άλλο άκρο. Στην άποψη ότι δεν υπάρχουν προεστώτες (το κείμενο έχει την λέξη ηγούμενοι) στο σώμα του Χριστού, όλοι είμαστε ίσα και όμοια και δεν πρέπει να ακούμε ή να τιμάμε κανέναν, διότι ακόμη κι αν αρμόζει σε κάποιον πρέπει να τον προφυλάξουμε από το να μην υπερηφανευτεί.
Εκεί όμως πέφτουμε στην παγίδα της υποτίμησης και της έλλειψης αναγνώρισης απέναντι σε ανθρώπους που πραγματικά συστήνει ο Θεός. Όπως και της αυτοκέφαλης νοοτροπίας και πορείας. Ποδοπατούμε εύκολα, δεν βλέπουμε, χάνουμε την ικανότητα να σεβόμαστε και να αποδίδουμε τον σεβασμό που οφείλεται.
Η στάση αυτή έχει τις ρίζες της στον Μεσαίωνα και στην διεστραμμένη εξουσία του πάπα. Εκεί υπήρχε ένα δικτατορικό καθεστώς, όπου απόλυτη ισχύ είχε τι θα πει ο ένας. Ο ισχυρισμός του αλάθητου δεν τον προφύλαξε απ’ το να κάνει λάθη, τα οποία οδήγησαν στο κίνημα της αναγέννησης, του διαφωτισμού και την απαξίωση της εκκλησίας στο έδαφος της Δύσης. Οδήγησε όμως και στην απαξίωση οποιασδήποτε μορφής ηγεσίας, στην μηδενική εξουσία ανάμεσα στους πιστούς, στις γνώμες των πολλών και στους πολλούς «κόκορες» χωρίς καμία εξουσία. Με την σκέψη ότι όλοι μπορούν να κάνουν λάθη, βγήκε το συμπέρασμα ότι δεν πρέπει να υποτάσσομαι σε κανέναν. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον ευδοκιμεί το ατομιστικό πνεύμα, η αναρχία, ο διχασμός και η διάλυση.
Πως γίνεται να λέμε ότι έχουμε για Κεφάλι μας τον Χριστό, και να μην μπορούμε να συμφωνήσουμε μεταξύ μας σε βασικά πράγματα; Πως γίνεται να ομολογούμε ότι Αυτός είναι η εξουσία μας και να σπάζουμε κάθε τόσο σε όλο και περισσότερα κομμάτια; Είναι αυτό η βασιλεία του Θεού; Είναι καρπός ανθρώπων του Θεού;
Πρέπει να πούμε λοιπόν ότι η χείριστη άσκηση εξουσίας του ένα, δεν σημαίνει ότι στην βασιλεία του Θεού δεν υπάρχουν αξιώματα, πνευματικές εξουσίες, χαρίσματα, και ηγούμενους που σηκώνει ο Θεός, τους οποίους καλεί να αναγνωρίσουμε και να υποταχτούμε. (Κι αυτός έδωσε άλλους μεν αποστόλους, άλλους δε προφήτες, άλλους δε ευαγγελιστές, άλλους δε ποιμένες και δασκάλους, για την τελειοποίηση των αγίων, για το έργο της διακονίας, για την οικοδομή τού σώματος του Χριστού ΕΦ 4:11-12). Όχι επειδή είναι τέλειοι αλλά επειδή έτσι το έχει θεσπίσει ο Θεός. Και δεν μιλάμε τώρα για κάθε ένα που βρίσκεται σε μια θέση όχι επειδή τον έβαλε ο Θεός, αλλά επειδή την διεκδίκησε και ασκεί ανθρώπινη εξουσία, μέσω κυριαρχικού χαρακτήρα, χειραγώγησης κ.τ.λ. Μιλάμε για ανθρώπους που πραγματικά έχει ξεχωρίσει ο Κύριος και τους έχει σηκώσει για συγκεκριμένα πράγματα. Για πατέρες σε πνευματικούς οίκους, (Ά ΙΩΑΝ 2:13, Ά ΚΟΡ 4:15) που μεγαλώνουν πνευματικά παιδιά. Για διδασκαλία από τον ουρανό που φέρνει οικοδομή στην καρδιά και σε αυξάνει σε ώριμο άντρα Εν Κυρίω. (Για να μη είμαστε πλέον νήπιοι, με το να κυματιζόμαστε και να περιφερόμαστε με κάθε άνεμο της διδασκαλίας, μέσα στη δολιότητα των ανθρώπων, μέσα στην πανουργία προς μεθόδευση της πλάνης· αλλά, ζώντας την αλήθεια με αγάπη, να αυξηθούμε σ’ αυτόν σε όλα, αυτός που είναι η κεφαλή, ο Χριστός ΕΦ 4:14-15). Για έλεγχο προς καθαρισμό και αλλαγή προς την εικόνα του Κυρίου. Για μαθητεία στο πώς να χρησιμοποιείς αποτελεσματικά τα χαρίσματα σου και πώς να φέρνεις καρπό. (Για την τελειοποίηση των αγίων, για το έργο της διακονίας, για την οικοδομή τού σώματος του Χριστού· 4:12). Μόνο στις εξουσίες του Κυρίου μπορεί να υπάρξει τάξη, ασφάλεια, κατευθύνσεις, μπορούν να ευδοκιμήσουν στόχοι, να υπάρξει ανάπτυξη και αύξηση. Μόνο σε ένα τέτοιο περιβάλλον μεγαλώνουν υγιής πνευματικοί άνθρωποι και όχι εκτρώματα.
Ερώτημα: Πως θα διακρίνω εάν ένας άνθρωπος είναι αληθινά απ’ τον Κύριο; Αρχικά να πω ότι σε κάποιες περιπτώσεις αυτή η ερώτηση γίνεται πονηρά, με την έννοια της εσωτερικής προδιάθεσης, της μη υποταγής σε κανένα. Οπότε χρησιμοποιείτε σαν δικαιολογία για να μην υπακούσω. Ή μια άλλη δικαιολογία είναι: «και που βρίσκονται σήμερα οι υγιής ηγέτες;» Μ΄ αυτό τον λόγο όμως προσβάλεις τον Θεό γιατί είναι σαν να λες ότι είναι ανίκανος ανάμεσα στους μη υγιής, να σηκώσει και σωστούς ηγέτες. Εάν όμως κάποιος είναι ειλικρινής, ευθύς και θέλει να υπακούσει, ισχύει η αρχή του 25ου Ψαλμού 12 εδάφιο: Ποιος είναι ο άνθρωπος που φοβάται τον Κύριο; Αυτόν θα διδάξει τον δρόμο, που πρέπει να εκλέξει. Είναι στην εξουσία του Κυρίου να υποδείξει ανθρώπους που έχει Αυτός και να οδηγήσει σε χρισμένα σκεύη Του. Έπειτα φαίνεται απ’ τον καρπό (Έτσι, κάθε καλό δέντρο κάνει καλούς καρπούς· ενώ το σαπρό δέντρο κάνει κακούς καρπούς ΜΑΤΘ 7:17) και τρίτον υπάρχει και η σύσταση του Αγίου Πνεύματος. Το ότι ο Παράκλητος είναι αόρατος με την έννοια της υλικής υπόστασης, δεν σημαίνει ότι δεν κινείται ανάμεσα μας, δεν μιλάει και δεν δίνει πραγματικές μαρτυρίες μέσα στην καρδιά.
Δεύτερο ερώτημα: Τι γίνεται στην περίπτωση που ο πνευματικός κάνει κάποιο λάθος; Πρώτον δεν πρέπει να βιαστείς να βγάλεις συμπεράσματα, γιατί πολλά πράγματα που μας φαίνονται λάθος δεν είναι και αργότερα θα το καταλάβουμε. Είναι επειδή σε πολλά βλέπουμε ανθρώπινα και χρειαζόμαστε χρόνο για να αυξηθούμε. Από ένα νέο ύψος πράγματα που μας φαίνονταν λάθος, θα μας φαίνονται σωστά και θα έρθουμε σε συναίσθηση ότι λάθος είχαμε εμείς. Ακόμη κι αν όμως υπάρξει πραγματικό λάθος, αυτό δεν σημαίνει ότι έχεις δικαίωμα να ελέγξεις Αυτόν που ο Κύριος σε έβαλε να υποτάσσεσαι. Είναι δουλειά του Θεού να ελέγχει και θέλει ιδιαίτερη προσοχή να μην παίρνουμε τον ρόλο Του, εκτός αν πιστεύεις ότι είναι Ανίκανος να κάνει την δουλειά Του! Αυτό συνήθως περιπλέκει τα πράγματα και φέρνει κατάκριση σε εμάς. Γιατί η ευθύνη μου είναι να ξέρω την δική μου θέση και τα πνευματικά όρια που μου θέτει ο Θεός. Η υπέρβασης εξουσίας κάποιου δεν μου δίνει το δικαίωμα να κάνω κι εγώ υπέρβαση εξουσίας. Μπορώ να προσευχηθώ, να κινηθώ με αρχές της Γραφής και εάν μου δώσει κάποιο λόγο ο Θεός να μιλήσω. Σε κάθε περίπτωση ότι μου δώσει ο Κύριος. Η κρίση της εξουσίας που ήταν καλή αλλά βγήκε απ’ την τροχιά της, ανήκει στον Κύριο (βλέπε παραβολή άδικου δούλου ΜΑΤΘ 24:46-51). Και η κρίση της κακής εξουσίας έρχεται πάλι απ’ τον Θεό, (βλέπε Ηλί και γιοί του) ενώ η στάση του Σαμουήλ είναι υπόδειγμα. Ο Κύριος είπε ότι τα σκάνδαλα είναι αδύνατο να μην έρθουν. Το θέμα είναι πως στέκεσαι όταν έρχονται. Λειτουργείς κι εσύ σαρκικά η ότι κάνεις ή δεν κάνεις προέρχεται από εμπιστοσύνη και υπακοή στον Κύριο, μέσα απ’ την οποία αποδεικνύεσαι δόκιμος; Εκείνος είναι που ελευθερώνει τα παιδιά Του και τα προχωράει παρακάτω. Όλο το ζητούμενο είναι η πίστη. Ότι δεν είναι πίστη είναι αμαρτία.
Μακροθυμήστε, λοιπόν, αδελφοί, μέχρι την παρουσία τού Κυρίου. Δέστε, ο γεωργός περιμένει τον πολύτιμο καρπό της γης, και μακροθυμεί γι’ αυτόν, μέχρις ότου λάβει βροχή πρώιμη και όψιμη. Μακροθυμήστε κι εσείς, στηρίξτε τις καρδιές σας· επειδή, η παρουσία τού Κυρίου πλησίασε. Αδελφοί, μη στενάζετε ο ένας ενάντια στον άλλον, για να μη κατακριθείτε· δέστε, ο κριτής στέκεται μπροστά στις θύρες. Πάρτε, αδελφοί μου, παράδειγμα της κακοπάθειας και της μακροθυμίας τούς προφήτες, οι οποίοι μίλησαν στο όνομα του Κυρίου. Δέστε, μακαρίζουμε αυτούς που υπομένουν· ακούσατε την υπομονή τού Ιώβ, και είδατε το τέλος τού Κυρίου, ότι ο Κύριος είναι πολυεύσπλαχνος και οικτίρμονας (ΙΑΚ 5:7-11).
ΑΝΤΑΡΤΗΣ ή ΔΟΥΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ;
Και ένα τελευταίο ερώτημα: Πως συμβιβάζεται το: Πείθεστε στους προεστώτες σας, και υπακούτε· επειδή, αυτοί αγρυπνούν για τις ψυχές σας, ως έχοντας να δώσουν λόγο· ΕΒ 13:17 με το: Αγοραστήκατε με τιμή· μη γίνεστε δούλοι ανθρώπων Ά ΚΟΡ 7:23; Συχνά το δεύτερο εδάφιο χρησιμοποιείτε ως πρόσχημα για να μην υπακούσει κάποιος στο πρώτο. Το δεύτερο όμως δεν αναιρεί το πρώτο. Το ότι υποτάσσεσαι σε κάποιον ανώτερο πνευματικά από εσένα, δεν σημαίνει ότι γίνεσαι δούλος του με ανθρώπινο τρόπο. Αλλά υποτάσσεσαι για τον Κύριο, επειδή Εκείνος σου δίνει αυτή την εντολή. Άρα δεν είσαι δούλος ανθρώπων αλλά δούλος του Κυρίου. Έπειτα δεν υπακούς σε πράγματα που έρχονται σε αντίθεση με τον λόγο του Θεού, κάτι που δεν πρόκειται να συμβεί από έναν άνθρωπο με γνήσιο φόβο Θεού. Αλλά μάλλον αυτά που σε διδάσκει είναι ευθυγραμμισμένα με το θέλημα του Θεού, μεταφέρει την καρδιά Του και στην πραγματικότητα είναι ο ίδιος ο Κύριος που σε διδάσκει μέσω αυτού ως κανάλι Του! Τέλος εάν ο Κύριος σε αποδεσμεύσει, είσαι ελεύθερος να το κάνεις, πάλι για τον Κύριο και επειδή έχει να πάει την ζωή σου, αλλού. Το ζητούμενο είναι ότι κάνεις, να το κάνεις για τον Κύριο, επειδή Εκείνος το θέλει. Η απάντηση λοιπόν στην ερώτηση: «αντάρτης ή δούλος;» είναι ούτε αντάρτης, ούτε δούλος, αλλά δούλος του Κυρίου. Ότι κάνεις να το κάνεις προς δόξα δική Του, γνωρίζοντας ότι με Αυτό τον τρόπο ευαρεστείς τον Θεό. Και από Εκείνον θα λάβεις την ανταμοιβή σου στον καιρό Του, αν και δεν υπάρχει μεγαλύτερος μισθός απ’ το να λάβει χώρα μέσα σου το έργο το δικό Του.
Και ένας λόγος του Κυρίου για τα πληγωμένα και διασκορπισμένα Του πρόβατα:
ΙΔΟΥ ΕΓΩ ΚΑΝΩ ΝΕΟ ΠΡΑΓΜΑ
Πολλοί είναι πικραμένοι και απογοητευμένοι από συμπεριφορές ανθρώπων, ποιμένων και ηγετών που δεν τους έβαλα Εγώ στις θέσεις που βρίσκονται, είτε δεν στάθηκαν όπως έπρεπε στο θέλημα που είχα για αυτούς. Έρχεται η εποχή και ήδη είναι που Εγώ αποκαθιστώ την ποιμαντορική διακονία στην Ελλάδα και σηκώνω ποιμένες κατά την καρδιά μου. Δεν θα χτυπούν τα πρόβατα, αλλά θα τα αγαπούν και θα τα περιθάλπουν. Δεν θα τα διασκορπίζουν αλλά θα τα συνάζουν και θα τους δίνουν την τροφή που θα τους δίνω Εγώ. Σ’ αυτούς θα συγκεντρώσω τα διασκορπισμένα Μου και θα διασώσω αυτά που μέσα τους έχει εναπομείνει δικό Μου σπέρμα. Θα τα εγκαταστήσω σε οίκους, θα τα γιατρέψω και θα τα διδάξω τους δρόμους Μου.
ΙΕΡ 23:1-4
