Πολλές φορές διαμαρτυρόμαστε γιατί ο Θεός άφησε ανθρώπους να κάνουν κάποιο κακό. Γιατί δεν παρενέβη ώστε να τους σταματήσει. Έχουμε σκεφτεί τι θα σήμαινε το να σταματάει ο Θεός κάθε τι κακό που θέλουν να κάνουν οι άνθρωποι;
Κατ’ αρχήν κακό με ποιανού τα κριτήρια; Εμείς οι άνθρωποι δεν έχουμε αντικειμενική άποψη ούτε θα συμφωνούσαμε ποτέ μεταξύ μας. Αν αποφάσιζε ο Θεός να το κάνει, θα το έκανε με τα δικά Του κριτήρια. Και τα κριτήρια του Θεού λένε πως αν μισείς κάποιον ισοδυναμεί με φόνο (Α΄ Ιωάν 3:15). Αν επιθυμήσεις κάποιον παντρεμένο ισοδυναμεί με μοιχεία (Ματθ 5:27). Ο Θεός ζυγίζει κάθε σκέψη, συναίσθημα, βλέμμα μας.
Με αυτά τα κριτήρια θα ήθελες να παρεμβαίνει και να σταματά εσένα κάθε φορά που πρόκειται να κάνεις κάτι κακό; Κάτι που θα προσβάλλει όχι μόνο ανθρώπους αλλά τον ίδιο που είναι φως χωρίς την παραμικρή σκιά; Γιατί δεν μπορεί να περιμένεις πως θα αποτελέσεις εξαίρεση .Ό,τι ισχύει για έναν – τον χείριστο κατά την κρίση μας άνθρωπο – θα ισχύει για όλους. Ή έχουμε όλοι ελεύθερη βούληση ή κανείς. Αν θέλουμε λοιπόν την παρέμβαση του Θεού σε ανθρώπινες ζωές κατ’ αυτό τον τρόπο, θα πρέπει να τη δεχτούμε και στη δική μας, διαφορετικά ακυρώνεται η δικαιοσύνη του Θεού.
Το συμπέρασμα είναι πως θα έπρεπε είτε να μας μεταμορφώσει σε πειθήνια ρομπότ είτε να μας εξαφανίσει.
Ο Θεός, στη σοφία Του, αποφάσισε να μας αφήσει ελεύθερους.
