Ζούμε σε μια εποχή που ο Κύριος έχει σηκώσει την σημαία: Ιδού Εγώ κάνω νέο πράγμα (ΗΣ 43:19). Αυτό το νέο πράγμα όμως ενδέχεται να μην είναι ευχάριστο για όλους. Αυτό δείχνει η όραση που είδα στο πνεύμα μου πριν κάποιες μέρες.
Η ΟΡΑΣΗ
Είδα μια έρημο και μέσα σε αυτή λαό πολύ να στέκεται κυκλικά. Ο λαός αποτελούνταν από διάφορες ηλικίες οι οποίοι φόραγαν ποικίλα ρούχα τα περισσότερα εκ των οποίων ήταν φθαρμένα και αταίριαστα μεταξύ τους. Ξάφνου στο μέσον του κύκλου άρχισαν να βγαίνουν μέσα από την άμμο μωρά, τα οποία σε μεγάλη ταχύτητα μεγάλωναν και γινόντουσαν παιδιά. Την ίδια στιγμή μια αμμοθύελλα σηκώθηκε και άρχισε να καλύπτει τα πρόσωπα αυτών που στέκονταν, ενώ η γη άνοιξε και τους κατάπιε.
Για ένα διάστημα σκεφτόμουν τι θα μπορούσε να σημαίνει. Στο νου μου ήρθε ο Κορέ και ο Δαθάν που επειδή στασίασαν στον κεχρισμένο του Κυρίου η γη άνοιξε και τους κατάπιε εν μέσω ολόκληρης της συναγωγής.
Στο όραμα έγινε ακριβώς το αντίθετο. Η γη κατάπιε την συναγωγή που στεκόταν ολόγυρα ενώ την ίδια στιγμή βγήκαν από την γη νέοι άνθρωποι.
Ύστερα θυμήθηκα την παλιά γενιά των Ισραηλιτών που εξαιτίας απείθειας όσον αφορούσε την γη της υπόσχεσης πέθαιναν στην έρημο, ενώ ταυτόχρονα γεννιόταν και μεγάλωνε η καινούργια, αυτή που θα έμπαινε στην γη και τελικά θα κατακτούσε τις υποσχέσεις. Τι παρατηρούμε εδώ; Θάνατο και γέννηση μαζί.
Στο νου μου ήρθε επίσης ο προφητικός λόγος του Μωυσή: «Ο Κύριος ο Θεός σας θα σηκώσει σε σας προφήτη από τους αδελφούς σας, σαν κι εμένα· αυτόν θα ακούτε σύμφωνα με όλα όσα θα μιλήσει σε σας. Και κάθε ψυχή, που δεν θα ακούσει εκείνον τον προφήτη, θα εξολοθρευτεί από τον λαό» (ΠΡΑΞ 3:22-23). Ένας λόγος που δεν απευθύνεται μόνο στο φυσικό σπέρμα του Ισραήλ αλλά και σε κάθε ένα που θέλει να ονομάζεται πιστός στην οικονομία της Καινής Διαθήκης. Διότι ο Ιησούς ανήκει στην Καινή Διαθήκη και στους πιστούς αυτής της διαθήκης έχει δοθεί να Τον ακολουθούν ως τον Καλό Ποιμένα των ψυχών τους.
Στην προς Εβραίους επιστολή μας λέει ότι: καταστάθηκε αίτιος αιώνιας σωτηρίας σε όλους αυτούς που τον υπακούν (ΕΒ 5:9). Ενώ στο ευαγγέλιο του Ιωάννη: Όποιος πιστεύει στον Υιό, έχει αιώνια ζωή· όποιος, όμως, απειθεί στον Υιό, δεν θα δει ζωή, αλλά η οργή τού Θεού μένει επάνω του (ΙΩΑΝ 3:36). Είναι απαραιτήτως αναγκαίο να σημειώσουμε ότι το ρήμα: «πιστεύει» είναι σε χρόνο διαρκείας. Όπως αντίστοιχα σε χρόνο διαρκείας είναι και η ενέργεια του Κυρίου που προκαλεί πίστη. «Μονάχα με ψωμί δεν θα ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με κάθε λόγο που βγαίνει από το στόμα τού Θεού» (ΜΑΤΘ 4:4). Το ρήμα εδώ είναι «βγαίνει», κάθε λόγος που βγαίνει. Αυτό σημαίνει ότι γίνεται τώρα και όχι μόνο μια φορά, διότι τότε θα μιλούσαμε για τον λόγο που βγήκε. Αυτό σημαίνει ότι ο Κύριος δεν μιλάει μια φορά και τελείωσε. Έτσι όμως το έχουν πολλοί από εμάς. Ότι μια φορά ακούει ο άνθρωπος με κάποιο τρόπο την φωνή του Κυρίου, αναγεννιέται και αυτό είναι ύστερα το «μαγικό» εισιτήριο για την αιώνια ζωή. Αλλά όταν ο Κύριος λέει την λέξη πίστη, έχει στο νου του μια σχέση που εξακολουθεί να υπάρχει και μετά από την πρώτη φορά. Διότι δεν υπάρχει γυναίκα που επειδή έκανε έρωτα με τον σύζυγο της την πρώτη νύχτα του γάμου της, δεν ξανακοιμάται ποτέ μαζί του επειδή πιστεύει ότι εκείνη η φορά ήταν αρκετή για όλη την υπόλοιπη ζωή τους.
Το ίδιο ισχύει για την σχέση με τον Κύριο. Η αιώνια ζωή όπως είπε ο Χριστός είναι να γνωρίζουμε (χρόνος πάλι ενεστώτας διαρκείας) τον Πατέρα και αυτόν που απέστειλε (ΙΩΑΝ 17:3). Ο Κύριος δηλαδή δεν μου μιλάει μια φορά και τελείωσε, αλλά εξακολουθεί να μου μιλάει περιμένοντας να εξακολουθήσω κι εγώ να ανταποκρίνομαι σε αυτό που μου ζητάει κάθε φορά που έρχομαι σε επαφή μαζί Του. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει πράγματα απ’ τα οποία θέλει να με καθαρίσει, κρυφές αμαρτίες, αποκάλυψη της αλήθειας Του, αύξηση στην επίγνωση Του, οδηγία στην διακονία και ανακαίνιση του νου προς νέο τρόπο αντίληψης, όταν θέλει να κάνει καινούργια πράγματα! Όταν λοιπόν κάποιος δεν θέλει να ακούει τον Κύριο αλλά το μόνο που ζητάει είναι το «μαγικό εισιτήριο της αιώνιας ζωής» και κάθε φορά που ο Κύριος έχει να του πει κάτι καινούργιο εκείνος κλείνει τα αυτιά του, αυτός θα συγκαταριθμηθεί σε αυτούς που θα εξολοθρευτούν. Δεν θα τους συμπεριλάβει στο νέο πράγμα που θα κάνει, η Δόξα Του θα τους προσπεράσει μέχρι το σημείο να τους πάρει από την γη. Δεν θα μετρήσουν καλά έργα ή άλλες δραστηριότητες παρά μόνο η ανταπόκριση του στην ζωντανή φωνή του Κυρίου για αλλαγές.
Η έντονη ανασφάλεια της σωτηρίας και το πείσμα να μην μπορώ να δω κάτι πέρα από αυτό, με φέρνει στην θέση του αδόκιμου, του αφύσικου νήπιου που μια ζωή θέλει χάδια και αγκαλιές. Αυτού του είδους ο άνθρωπος καταλήγει ξεραμένο κλαδί και γερασμένος στην όψη καθώς ποτέ του δεν δέχτηκε καμία ανανέωση. Ήθελε να κρατήσει τα δόγματα που διδάχθηκε στην αρχή της πορείας του. Αυτή η στάση γεννάει μια στάσιμη κατάσταση. Μια άλλη παρόμοια νοοτροπία είναι η σκέψη ότι “ο Κύριος χρειάζεται να έχει δικούς Του, (σαν Αυτός να μας έχει ανάγκη) και δεν πρόκειται να με απορρίψει“. Ή “επειδή είμαι μέρος των λιγοστών πιστών μιας χώρας ο Κύριος δεν μπορεί να κάνει χωρίς εμένα“. Αυτή ήταν και η στάση των Ιουδαίων την εποχή του Ιωάννη του Βαπτιστή. Έλεγαν τότε: “Είμαστε τέκνα του Αβραάμ”. Κι εκείνος τους απαντούσε ότι “από αυτές τις πέτρες μπορεί ο Θεός να σηκώσει παιδιά” (ΜΑΤΘ 3:10). Αυτό είναι και το μήνυμα της όρασης με τα μωρά που βγήκαν μέσα από την άμμο της ερήμου. Ο Κύριος από το φαινομενικό πουθενά μπορεί να γεννήσει νέους ανθρώπους στον εαυτό του. Ανθρώπους που δεν θα είναι μολυσμένοι από νεκρή θρησκεία και από διδασκαλίες που οδηγούν στον θάνατο. Μπορεί να δημιουργήσει μια γενιά απ’ την αρχή που θα Τον γνωρίζει, θα έχει ζωντανή σχέση και θα είναι διατεθειμένη να Τον ακολουθεί όπου κι αν πάει. Αυτή θα κληρονομήσει την γη της υπόσχεσης. Κι αυτός είναι ο λόγος του Κυρίου: «Ιδού εγώ σηκώνω μια γενιά που αυτή θα κληρονομήσει την γη της υπόσχεσης».
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΣΥΧΝΑ ΚΑΛΕΙ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥ ΝΑ ΛΑΒΟΥΝ ΝΕΟ ΑΣΚΙ ΚΑΙ ΝΑ ΦΟΡΕΣΟΥΝ ΝΕΑ ΡΟΥΧΑ.
Για κάθε ένα που θέλει να μπει σε αυτή την γη, που θέλει να ανήκει σε αυτή την γενιά απαραίτητη προϋπόθεση είναι να έχει λάβει νέο ασκί. Αλλά, τον δούλο μου τον Χάλεβ, επειδή έχει μέσα του άλλο πνεύμα, και με ακολούθησε εντελώς, αυτόν θα τον φέρω στη γη, μέσα στην οποία μπήκε, και το σπέρμα του θα την κληρονομήσει (ΑΡΙΘ 14:24). Ο Χάλεβ μαζί με τον Ιησού του Ναυή ήταν οι μόνοι που ανήκαν στην παλαιά γενιά αλλά μπήκαν στην γη. Κι αυτό γιατί το πνεύμα τους δεν ήταν παλιό αλλά ανανεωνόταν καθ’ ημέραν εκάστη κι έτσι ήταν σε θέση να βλέπουν τα πράγματα από την οπτική του Κυρίου. Καθημερινά έστηναν το αυτί τους για να μάθουν τα breaking news του ουρανού και συμμόρφωναν τις καρδιές τους με τον τρόπο σκέψης του Κυρίου. Γι’ αυτό ο Θεός τους συγκαταρίθμησε στην νέα γενιά. Την ίδια πνευματική αξία μας διδάσκει και η παραβολή του Ιησού με το ιμάτιο και το ασκί:
Κανένας δεν βάζει μπάλωμα από καινούργιο ύφασμα επάνω σε παλιό ιμάτιο· επειδή, το αναπληρωματικό του κομμάτι τραβάει από το ιμάτιο, και γίνεται χειρότερο σχίσιμο. Ούτε βάζουν νέο κρασί σε παλιά ασκιά· ειδάλλως, σχίζονται τα ασκιά, και το κρασί χύνεται, και τα ασκιά χαλούν· αλλά, βάζουν νέο κρασί σε καινούργια ασκιά, ώστε και τα δύο διατηρούνται (ΜΑΤΘ 19:16-17).
Από το μήνυμα αυτής της παραβολής βλέπουμε ότι ο τρόπος του Κυρίου είναι να αλλάζει ασκιά στον άνθρωπο για να μπορεί να δεχτεί νέο κρασί. Αλλάζει δηλαδή ο Κύριος κάθε τόσο τον τρόπο αντίληψης ενός ανθρώπου για να μπορεί να δεχτεί στο πνεύμα του νέα πράγματα από τον ουρανό. Διότι σε όλη την αλήθεια δεν οδηγούμαστε αυτοστιγμεί αλλά σταδιακά και πρέπει να είμαστε ανοιχτοί σε νέες δόσεις άνωθεν. Του δίνει επίσης καινούργια ρούχα να φορέσει. Τα ρούχα συμβολίζουν διδασκαλίες που «φοράμε» επάνω μας. Καθώς συχνά «ψωνίζουμε» από αριστερά και δεξιά και όχι απ’ τον Κύριο τα «ρούχα» είναι τελείως αταίριαστα μεταξύ τους. Είναι επίσης φθαρμένα από την πολύ χρήση καθώς σπάνια δεχόμαστε να τα αλλάξουμε.
Η άρνηση να λάβω νέο ασκί και να φορέσω νέα ρούχα είναι απείθεια στον ίδιο τον Κύριο. Αρνούμαι να φορέσω κάτι καινούργιο με την δικαιολογία ότι ο Κύριος ήταν αυτός που μου είχε δώσει το προηγούμενο. Μένω στον Κύριο του παρελθόντος αρνούμενος τον Κύριο του παρόντος.
Αυτή η γενιά θα γίνει μάρτυρας νέων πνευματικών γεννήσεων και κινήσεων του Θεού αλλά δεν θα είναι μέσα σε αυτά. Το μόνο που θα κάνει θα είναι να παρατηρεί. Μέχρι που κάποια στιγμή η άμμος του χρόνου θα την σκεπάσει και η γη θα τους καταπιεί που σημαίνει ότι ο Κύριος θα τους πάρει από την γη και μάλιστα με τρόπο που θα είναι αιφνίδιος. Αυτό το βλέπουμε και από την παραβολή της άκαρπης συκιάς: Έλεγε δε τούτη την παραβολή: Κάποιος είχε μια συκιά φυτεμένη μέσα στον αμπελώνα του· και ήρθε ζητώντας σ’ αυτήν καρπό, και δεν βρήκε. Και είπε στον αμπελουργό: Δες, τρία χρόνια έρχομαι ζητώντας καρπό σ’ αυτή τη συκιά, και δεν βρίσκω· κόψ’ την· γιατί να καταργεί και τη γη; Και εκείνος, αποκρινόμενος, λέει σ’ αυτόν: Κύριε, άφησέ την και τούτο τον χρόνο, μέχρις ότου σκάψω ολόγυρά της, και βάλω κοπριά· και αν μεν κάνει καρπό, καλώς· ειδεμή, θα την κόψεις ύστερα απ’ αυτά (ΛΟΥΚ 13:6-9).
Το πρώτο που πρέπει να πούμε είναι ότι η συκιά ήταν φυτεμένη στον αμπελώνα του Κυρίου και όχι σε ξένο έδαφος. Αυτό δείχνει έναν άνθρωπο που αρχικά φυτεύτηκε στο χωράφι του Κυρίου, δηλαδή σε έδαφος πίστης. Ο σπόρος του λόγου έπεσε κάποτε μέσα στην καρδιά του. Δεν γέννησε όμως έναν άνθρωπο που φέρνει καρπό κατά τον ορισμένο τρόπο του Κυρίου. Από άλλη παραβολή βλέπουμε ότι ένα δέντρο δίνει καρπό 30, άλλο 60 και άλλο 100, που πιθανώς δείχνει το μέτρο αφιέρωσης στον Κύριο και βάση αυτού τι ο Θεός μπορεί να κάνει διαμέσου του. Ακόμη και το 30 είναι καλό σε σχέση με το 10. Το δέντρο αυτό όμως δεν φέρνει καθόλου καρπό. Τίποτα.
Αυτό δεν το τοποθετεί σε μια ουδέτερη κατάσταση. Αντίθετα επιβαρύνει την γη πάνω στην οποία στέκεται. Το μόνο που έχει είναι φύλλα τα οποία συμβολίζουν την θρησκεία. Αυτό είναι το είδος του ανθρώπου που πάει στον Θεό μόνο για σωτηρία την οποία βλέπει ως τον ανώτατο και μοναδικό στόχο. Προσανατολίζεται μόνο στο τι θα πάρει, τι του έχει χαρίσει ο Θεός, πόσο ευλογημένος είναι. Ύστερα πιστεύει ότι για να διατηρεί όλα αυτά θα πρέπει να συμμετέχει σε εκκλησιαστικές εκδηλώσεις, δραστηριότητες ίσως και σε κάποια διακονία. Δεν έχει όμως επαφή με τον Ζωντανό Θεό. Δεν λαμβάνει τους λόγους Του, δεν ζει σε κοινωνία, δεν βιώνει προσωπική γνωριμία, δεν γνωρίζει τι θέλει συγκεκριμένα από αυτόν.
Το λίπασμα πιστεύω ότι έχει να κάνει με έλεγχο και προειδοποιήσεις ώστε να έρθει σε συναίσθηση της κατάστασης του. Επιστρέψτε στους ελέγχους μου· δέστε, εγώ θα εκχέω το πνεύμα μου επάνω σας, θα σας κάνω να καταλάβετε τα λόγια μου (ΠΑΡ 1:23). Εάν επιλέξει πεισματικά να κρατήσει τον Θεό που ο ίδιος έχει πλάσει μέσα στην μυαλό του, που ότι κι αν κάνει τον επιδοκιμάζει και απορρίψει τον έλεγχο θα κοπεί.
ΚΑΤΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ
Μπορεί να θεωρείς αυτό το μήνυμα σαν άλλη μια ιδιορρυθμία από έναν εκκεντρικό του διαδικτύου και έχεις κάθε δικαίωμα. Νιώθω όμως κι εγώ απ’ την μεριά μου την ευθύνη να σου πω ότι το θεωρώ ως μια σοβαρότατη προειδοποίηση προς ανθρώπους που πρόκειται να έρθουν αντιμέτωποι με την κρίση του Κυρίου. Πιστεύω ότι αφορά ανθρώπους που αν και ονομάζονται δικοί Του, δεν Του έχουν αφήσει κανένα περιθώριο να συνδιαλέγεται μαζί τους. Πολλοί από εμάς νομίζουμε ότι η κρίση αφορά μόνο την άλλη ζωή. (βλέπε βήμα του Χριστού). Η Γραφή όμως λέει ότι ξεκινάει από αυτήν (επειδή, έφτασε ο καιρός το να αρχίσει η κρίση από τον οίκο τού Θεού Ά ΠΕΤ 4:17) και ότι αν διακρίναμε τους εαυτούς μας δεν θα κρινόμασταν υπό του Κυρίου (Ά ΚΟΡ 11:31). Στην συγκεκριμένη περίπτωση ο Κύριος ζητάει ζωντανή σχέση απ’ τα παιδιά του και τα δέντρα που δεν θα τα βρει έτοιμα παρόλο που έλαβαν τις προειδοποιήσεις Του θα τα σηκώσει απ’ την γη.
Είναι θανατηφόρο να πιστεύεις σε μια θεολογική θεώρηση που βλέπει έναν Θεό σαν να βρίσκεται σε στερεοποιημένη κατάσταση, σαν άγαλμα, με ένα χαμόγελο καρφιτσωμένο στο πρόσωπο του και μια μόνιμη αντίδραση ευχαρίστησης σε αυτούς που «πίστεψαν». Έναν Θεό που δεν λυπάται, δεν οργίζεται, δεν έχει άποψη για τα πράγματα, δεν μιλάει, αλλά έχει πάντοτε ένα συγκαταβατικό χαμόγελο στο ελαφρά γερμένο του κεφαλάκι σε όσους υπόγραψαν την «συμφωνία της πίστης» μαζί Του. Όπως και τους αναγεννημένους σαν ρομποτάκια υπακοής που είναι αδύνατον να ξεκλίνουν κάποια στιγμή από το μονοπάτι. Πρέπει να ξέρεις ότι αν είσαι ένας πιστός που έχει απορρίψει να ακούει την φωνή του Κυρίου και κρατάς τα ηνία της ζωής σου στα χέρια σου, ο Θεός δεν κρατάει μια ουδέτερη στάση μαζί σου. Δεν είναι ευχαριστημένος. Περιμένει να μετανοήσεις και να Τον εκζητήσεις. Διότι ο Θεός δεν θέλει μερικοί να απολεστούν, αλλά όλοι να ‘ρθουν σε μετάνοια (Ά ΠΕΤ 3:9Β).
