Από τον Γιώργο Ε Μαρκάκη
Νομίζω ότι ο Κύριος (σήμερα το πρωί) μου μιλά για την ανάγκη να βοηθήσουμε όσους είναι σαν σε φυλακή με πνευματικό τρόπο, ή, αν το καταλαβαίνουμε έτσι, με ψυχικό τρόπο. Δηλαδή, αυτούς που η ψυχή τους είναι «δεμένη», ή, που αισθάνονται ότι είναι «κολλημένοι» και δεν μπορούν να «βγουν» από ένα μέρος που νιώθουν ότι είναι περιορισμένοι και δεν μπορούν οι ίδιοι να βοηθήσουν τους εαυτούς τους να ελευθερωθούν.
Σήμερα το πρωί που βγήκα να ταΐσω τις γάτες μου, άκουσα ένα γατάκι να φωνάζει μέσα από ένα φωταγωγό όπου είχε πέσει. Το θέμα είναι πως είναι η δεύτερη φορά που πάει και πέφτει εκεί μέσα. Ενώ θα έπρεπε να ξέρει ότι δεν μπορεί να βγει, ξαναμπήκε. Την πρώτη φορά δυσκολεύτηκα πολύ να το βγάλω. Χρειάστηκα μερικές μέρες επειδή δεν με άφηνε να το πιάσω, μέχρι που κουράστηκε, το πήρε απόφαση ότι χρειάζεται βοήθεια, και με άφησε να το πιάσω. Σήμερα ήρθε κοντά στο χέρι μου και με άφησε να το πιάσω μετά από μερικές προσπάθειες. Μέσα σε περίπου 10 λεπτά ήταν ελεύθερο.
Καθώς αναρωτιόμουν γιατί να πάει να κάνει κάτι τόσο χαζό, να ξαναμπεί μόνο του σε ένα μέρος όπου θα μπορούσε να πεθάνει αν δεν το σώσει κάποιος άνθρωπος, σκέφτηκα ότι την πρώτη φορά δεν είχα καταλάβει ότι υπήρχε μήνυμα μέσα στο γεγονός, αλλά δεν το είχα πιάσει το μήνυμα. Νόμιζα ότι ήταν απλά ένα φυσικό γεγονός μιας χαζής γατούλας. Σήμερα όμως το ένιωσα μέσα μου, ότι μου μιλά ο Κύριος μέσα από το φυσικό γεγονός που έκανε μια γάτα, πέρα από κάθε λογική.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Κύριος μου μιλά για την ανάγκη να βοηθήσουμε όσους χρειάζονται απελευθέρωση. Η αλήθεια είναι πως έχουμε βοηθήσει μέσα στα χρόνια αρκετούς ανθρώπους και εγώ ατομικά, και σαν διακονία. Είναι όμως επίσης αλήθεια ότι είμαι πάντα πολύ διστακτικός και για να διδάξω για το θέμα της απελευθέρωσης, και για να εμπλακώ σε διακονία απελευθέρωσης, επειδή είναι «βρώμικο» θέμα, και συχνά έχει συνέπειες και κόστος. Ένα σημαντικό κόστος είναι ο χρόνος που χρειάζεται μέχρις ότου ελευθερωθεί ο άνθρωπος από τα δεσίματα που τον κρατούν αιχμάλωτο.
Ένα άλλο θέμα που με κάνει να μένω διστακτικός είναι ότι πολλοί από τους ανθρώπους που λένε ότι θέλουν απελευθέρωση, αφότου σου πάρουν τον χρόνο, αφότου σου πάρουν πολλή ενέργεια για να τους μιλάς και να τους εξηγείς τις πνευματικές αρχές και πως μπορούμε να ελευθερωθούμε, στο τέλος πας να τους βοηθήσεις και δεν θέλουν.
Αλλάζουν γνώμη την τελευταία στιγμή, ή, λένε «μα εγώ δεν έχω πρόβλημα», ή, «εμένα θα με βοηθήσει ο Κύριος». Ναι, ωραία, χαίρομαι, αφού θα σε βοηθήσει ο Κύριος, γιατί μου έφαγες εμένα τις ώρες μου να μιλάμε; Γιατί μου είπες ότι θέλεις να ελευθερωθείς αλλά δεν μπορείς; Πήγαινε στον Κύριο να σε βοηθήσει και άσε με στην ησυχία μου. Το θέμα είναι ότι νομίζουν ότι ο Κύριος θα τους βοηθήσει χωρίς αυτοί να δεχτούν βοήθεια από τα αδέλφια τους, και χωρίς να υπακούσουν στις πνευματικές αρχές και εξουσίες που τους λένε τι χρειάζεται να κάνουν για να ελευθερωθούν (π.χ. να συγχωρέσουν, να υποταχθούν, να προσφέρουν την απαραίτητη «θυσία» που θα συντρίψει τα πνευματικά δεσμά τους, κ.α.).
Προ καιρού, πριν την πανδημία, είχε ζητήσει βοήθεια μια αδελφή από άλλη εκκλησία. Αφότου της δώσαμε ολόκληρο πρωινό να μιλάμε για το πρόβλημα της, όταν της είπα ότι χρειάζεται απελευθέρωση από τους δαίμονες που την βασανίζουν, αυτή είπε «εγώ δεν έχω δαίμονες, είμαι Χριστιανή». Όταν της είπα «μα εσύ τόσες ώρες μας λες με κάθε λεπτομερή περιγραφή πως σε βασανίζουν οι δαίμονες που είναι μέσα σου, και τώρα που πάμε να προσευχηθούμε λες ότι δεν έχεις δαίμονες, τότε τι μας λες τόσες ώρες;»
Η απάντηση της… «εμάς στην εκκλησία μου μας λένε ότι οι πιστοί δεν μπορεί να έχουν δαίμονες». Πάρα πολύ ωραίααααα… χαίρομαι! Τότε γιατί ήρθες σε εμάς; Γιατί ζήτησες βοήθεια; Γιατί μας έφαγες τις ώρες και μας κούρασες όλο το πρωί; Αυτό ακριβώς είναι μια φανέρωση ενός από αυτούς τους δαίμονες που σε κρατούν δεμένη. Είναι ο δαίμονας της θρησκείας που σε τυφλώνει και δεν μπορείς να δεις την απλή αλήθεια.
Το σώμα σου φωνάζει «είμαι δαιμονιζόμενη, με βασανίζουν ακάθαρτα πνεύματα» αλλά το μυαλό σου προβάλει μια κούφια θρησκευτική τοποθέτηση που ξέρεις από εμπειρία ότι είναι κενή, και ίσως και πλάνη για να σε κρατήσει δεμένη και αιχμάλωτη. Πήγαινε λοιπόν στον Ποιμένα σου ή στους Πρεσβύτερους σου να σε βοηθήσουν και άφησε με στην ησυχία μου. «Ναι αλλά αυτοί έχουν προσευχηθεί αλλά δεν έχει γίνει τίποτε». Ωραίααα… άρα τι συμπέρασμα βγάζεις από αυτό; Μήπως ότι η θεολογία τους δεν φέρνει καρπό ελευθερίας επειδή είναι ανθρώπινη σοφία που ματαιώνει την αλήθεια, τυφλώνει τους πιστούς, και γίνεται αιτία να μένουν οι άνθρωποι του Θεού αιχμάλωτοι και ανήμποροι να βοηθήσουν τον εαυτό τους;
Κανένας δεν μπορεί να βοηθήσει έναν αιχμάλωτο να βγει από τη φυλακή του, αν ο ίδιος δεν ταπεινώσει την υπερηφάνεια του για να αποδεχτεί ότι είναι σε πλήρη αδυναμία, και έχει ανάγκη από βοήθεια. Μπορούμε να ανοίξουμε τις πόρτες μιας πνευματικής φυλακής, αλλά ο αιχμάλωτος δεν θα ελευθερωθεί αν ο ίδιος δεν θελήσει να κάνει τη διαδρομή για να βγει έξω από τη φυλακή του.
Ο ίδιος ο Ιησούς είπε «ΠΝΕΥΜΑ Κυρίου τού Θεού [είναι] επάνω μου· επειδή, ο Κύριος με έχρισε για να ευαγγελίζομαι στους φτωχούς· με απέστειλε για να γιατρέψω τους συντριμμένους στην καρδιά, να κηρύξω ελευθερία στους αιχμαλώτους, και άνοιγμα δεσμωτηρίου στους δεσμίους».
Πράγματι, όποιος έχει το «Χρίσμα» (δηλαδή από το Πνεύμα του Θεού) μπορεί να κηρύξει ελευθερία, και να φέρει το άνοιγμα του δεσμωτηρίου. Αλλά για να ελευθερωθούν οι δέσμιοι πρέπει να το θέλουν και οι ίδιοι. Αν η γατούλα μου δεν ερχόταν μόνη της προς το χέρι μου, δεν θα μπορούσα να την βγάλω από τον φωταγωγό όπου ήταν σαν φυλακισμένη.
