Συνήθως αυτόν τον λόγο αντιλαμβανόμαστε ότι απευθύνεται στους άπιστους, οι οποίοι είναι κουρασμένοι απ’ της συνέπειες των αμαρτιών τους και φορτωμένοι από τις ενοχές. Ποιός μπορεί να πει όμως ότι αυτός ο λόγος δεν απευθύνεται και σε πιστούς; Ο Ιησούς δεν είπε, ελάτε σε Μένα όσοι είστε αμαρτωλοί, όσοι είστε μη σωσμένοι, όσοι ακόμα δεν είστε δικοί Μου. Αλλά είπε: «Ελάτε σε μένα όλοι όσοι είστε κουρασμένοι». Όλοι όσοι. Έχουμε την αίσθηση σαν πιστοί, ότι εμείς αφού έχουμε πάει ήδη στον Χριστό, θα πρέπει δεδομένα να είμαστε ξεκούραστοι, κάτι που δεν το λέει πουθενά μέσα στον λόγο του Θεού. Αφού ήδη έχουμε δεχτεί τον Χριστό, θα πρέπει να είμαστε χαρούμενοι, δυνατοί, ατρόμητοι. Ντρεπόμαστε να ομολογήσουμε ότι κουραστήκαμε, ότι φοβηθήκαμε, ότι σε κάποια φάση της ζωής μας οπισθοχωρήσαμε, ότι είμαστε πληγωμένοι, στεναχωρημένοι. Ξεχνάμε αυτό που λέει ο Παύλος: «αλλήλων τα βάρη βαστάζετε» κι ότι απευθύνεται γι’ αυτούς που είναι στην πίστη.
Κάποιος θα ρωτούσε: «Από τι είδους βάρη μπορεί να είναι κουρασμένος ένας πιστός, αφού τα βάρη των αμαρτιών και των ενοχών τα έχει πάρει επάνω του ο Χριστός, όταν ανέβηκε στο σταυρό και είναι ελεύθερος από αυτά;» Πέρα από το ζητούμενο του κατά πόσο ο κάθε πιστός έχει εμβαθύνει σε αυτή την πραγματικότητα, οι πιστοί συχνά σηκώνουν θρησκευτικά βάρη, φορτία που προέρχονται από αδύνατη συνείδηση, (ο κόσμος το ονομάζει ενοχικό σύνδρομο), βάρη διακονίας, (αφού οι περισσότεροι από μας σηκώνουμε φορτία που δεν τα έχει βάλει στους ώμους μας ο Κύριος, αλλά τα πήραμε για να ικανοποιήσουμε το αίσθημα του αλτρουισμού μας), βάρη λαθών στα παιδιά μας, βάρη από λανθασμένες προτεραιότητες, από αδυναμία χειρισμών κάποιων καταστάσεων, από έλλειψη σοφίας κ.α.
Επίσης έχουμε την αίσθηση εμείς οι πιστοί, ότι αν αποτύχουμε σε κάποιο τομέα στην ζωή μας όντας στην πίστη, ο Θεός μας απορρίπτει και δεν μας δέχεται πια. Όχι ότι χάνουμε την σωτηρία μας ακριβώς, αλλά ότι με κάποιο τρόπο βρισκόμαστε σε δυσμενή θέση πλέον μπροστά Του. Αφού τον είχαμε στην ζωή μας, αλλά δεν χρησιμοποιήσαμε την δύναμη Του στην δύσκολη ώρα, η οποία μας οδήγησε στην αποτυχία, τώρα αυτή η υπόσχεση δεν ισχύει πλέον για μας. Και ότι τώρα θα πρέπει να συνεχίσουμε μόνοι μας, χωρίς το δικαίωμα να λέμε και πολλά, σηκώνοντας τον σταυρό μας. Κι αυτός ο σταυρός δεν είναι αυτός του Κυρίου, αλλά ο στιγματισμός της αναξιότητας μας, ότι αποδειχθήκαμε ανάξιοι και όχι αντάξιοι, άρα τώρα θα πρέπει να στερούμαστε απ’ όλα τα δικαιώματα, που έχει ένα κατά χάρη παιδί του Θεού. Είναι και αυτό άλλο ένα μεγάλο ψέμα του διαβόλου ή ένα ψέμα που με κάποιο περίεργο τρόπο, υπάρχει κάπου στο υποσυνείδητο μας, μετά από κάποιο λάθος-λάθη.
Πόσο αυστηροί κριτές γινόμαστε με τον εαυτό μας πολλές φορές, πόσο τον ταλαιπωρούμε ή αφήνουμε άλλους να τον ταλαιπωρούν και πόσο πολλοί εμείς οι ίδιοι δεν τον αφήνουμε να ποτιστεί στην χάρη και στην αγάπη του Πατέρα Θεού. Γινόμαστε οι ίδιοι, οι τιμωροί μας.
Αυτό που θέλω να πω σε κάθε αδερφό που για οποιοδήποτε λόγο μπορεί να νιώθει αποτυχημένος και απορριμμένος, είναι ότι ο Θεός δεν σε απέρριψε. Και οι υποσχέσεις Του συνεχίζουν να ισχύουν για σένα, κάθε μια από αυτές, κάθε στιγμή, για τον απλούστατο λόγο ότι η διαθήκη του Θεού δεν στηρίζεται πάνω μας, αλλά πάνω στον Ιησού Χριστό. Γι’ αυτό υπάρχει χάρη πάνω σε χάρη, κάτι το οποίο ο Ιωάννης δεν διδάσκει σαν μια ορθότατη θεολογική διατύπωση, αλλά από την προσωπική του εμπειρία εν τω Χριστώ.
Αυτή η υπόσχεση είναι για τους πιστούς, μάλιστα πρώτα γι’ αυτούς και ισχύει κάθε δέκατο του δευτερολέπτου, αφού για χιλιάδες λόγους μπορεί οποιαδήποτε στιγμή, να βρεθούμε στην κατάσταση της κούρασης. Είτε γιατί μας πόνεσε ένας λόγος που ακούσαμε ξαφνικά και μας έκανε να χάσουμε την ειρήνη μας, είτε γιατί κάτι μας προβλημάτισε ή μας προξένησε αναπάντητα ερωτηματικά, είτε γιατί μια πίεση ήρθε στην ψυχή μας, ένα ανυπέρβλητο πρόβλημα, μια απόρριψη από κάποιο συγγενικό πρόσωπο που αγαπούσαμε και είχαμε επενδύσει επάνω του, είτε επειδή πέσαμε σε κάποια αμαρτία και ενοχές κατέκλυσαν την συνείδηση μας. Σε κάθε περίπτωση ο Ιησούς είναι εκεί και σε δέχεται. Δεν υπάρχει ούτε μια αιτία, για να μην σε δεχθεί κάθε στιγμή, ότι κι αν έχει συμβεί. Μάλιστα η μόνη υγιής αντίδραση, είναι να τρέξεις σε Αυτόν. Πάντα υπάρχει κάποια λύση και εκείνος κρατάει τα κλειδιά της κάθε κατάστασης στα χέρια Του. Εάν τον εκζητάς σταθερά και μάθεις να διακρίνεις την φωνή Του στην καρδιά σου, θα λαμβάνεις τις λύσεις Του μέσα σου. Και αυτό θα προκαλεί ξεκούραση, χαρά ανυπέρβλητη και ένα πνεύμα πανηγυρικής νίκης στην καρδιά σου.
Ένα από τα μεγαλύτερα ψέματα που έχω ακούσει, είναι ότι ο Θεός δεν μιλάει σήμερα. Όχι μόνο μιλάει, αλλά σου φανερώνει την αιτία που συμβαίνει μια κατάσταση. Γιατί σε πλήγωσε ένας λόγος που άκουσες, ενώ πιο πριν δεν μπορούσες να τον προσδιορίσεις. Πώς να σταθείς σε μια κατάσταση, που λίγο πριν δεν γνώριζες. Τι κατεύθυνση να πάρεις, μετά από ένα λάθος ή μια αποτυχία που συνέβη στην ζωή σου. Πώς να αντιμετωπίσεις έναν άνθρωπο που αντιλαμβάνεσαι ότι ήρθε στην ζωή σου, με πονηρές προθέσεις. Πώς να διαχειριστείς κάποια πληγή από το παρελθόν, που δεν μπορείς να ξεπεράσεις. Τι να απαντήσεις σε ένα ερώτημα για τον Θεό, που σου έκανε κάποιος τις προάλλες και εκείνη τη στιγμή δεν είχες την απάντηση. Τον τρόπο για να αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα. Γιατί επέτρεψε να συμβεί ένα γεγονός, τι ήταν αυτό που ήθελε να σε μάθει. Ο Κύριος σου δίνει την ερμηνεία της ζωής, την οπτική, μέσα απ’ τα δικά Του μάτια. Για κάθε υπόθεση υπάρχει η λύση και στην Παρουσία του Κυρίου υπάρχει νίκη, νίκη, νίκη. Ο Κύριος περιμένει να πάμε σε Αυτόν, για να μας κάνει αληθινά δυνατούς για τη δόξα Του. Το θέλει ακόμα πιο πολύ από ότι ίσως το ποθούμε εμείς, αφού αυτή είναι η τρυφή Του.
Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη μας ανάγκη και από αυτό το σημείο, ξεκινάει η ζωή. Η αληθινή ζωή. Και από τον καθένα εξαρτάται το μέτρο που θα επιτρέψει, να κυριαρχηθεί από αυτό, γιατί ο Κύριος είναι διαθέσιμος να δίνει πλούσια το Πνεύμα Του, σε κάθε έναν που τον εκζητά με ειλικρινή καρδιά, μόνο που το χερούλι της βρύσης είναι απ’ την δική μας πλευρά. Μια κοπέλα από την Βυθανία, το είχε γνωρίσει αυτό, της οποίας άρεσε να κάθεται στα πόδια του Κυρίου, όχι όμως και της αδερφή της.
Στις μέρες μας προκρίνεται το δεύτερο πρότυπο, του δραστήριου διακόνου. Αυτό που προέχει όμως είναι να γνωρίσουμε τον Κύριο. Ναι για τους πιστούς μιλάω. Γιατί ο τίτλος αυτός δεν μας καθιστά αυτόματα γνώστες Του. Μπορούμε όμως να ξεκινήσουμε απ’ την επίγνωση της φτώχειας μας (η απ’ την παραδοχή της χαμηλής στάθμης του χρίσματος Του εις την ζωή μας ), ξεκινώντας να τον εκζητούμε σε ένα μεγαλύτερο βαθμό απ’ ότι το έχουμε κάνει μέχρι σήμερα. Βρίσκοντας την Παρουσία Του με ένα τρόπο που δεν την είχαμε εμπειριστεί μέχρι τώρα, και έχοντας κοινωνία με το Πρόσωπο Του, σε ένα μέτρο μεγαλύτερο απ’ ότι είχαμε γνωρίσει μέχρι το σημείο αυτό. Τότε θα αρχίσουμε να αποκτούμε μια βαθύτερη επίγνωση Εκείνου. Μια επίγνωση που δεν τελειώνει ποτέ, γιατί αυτή είναι η αιώνια ζωή.
