Πριν πούμε οτιδήποτε είναι αναγκαίο να ξεκαθαρίσουμε δύο πράγματα:
Α) Ότι στον διάβολο και τις δυνάμεις του δεν υπάρχει κάτι καινούργιο αλλά στο πέρασμα των αιώνων χρησιμοποιούν τα ίδια τεχνάσματα, τις ίδιες μεθοδείες. Δεν έχουν αλλάξει αλλά είναι η ίδια δαιμονική ιεραρχία, τα ίδια ακάθαρτα πνεύματα με τις ιδιότητες που έχει το καθένα τις οποίες απαράλλαχτες εξασκούν μέσα στα χρόνια.
Β) Ο βασικός στόχος του διαβόλου είναι να διαβάλει. Να διαστρεβλώνει, να αλλοιώνει και να παραμορφώνει τον χαρακτήρα του Θεού στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Γι’ αυτό το πρώτο αίτημα του Πάτερ Ημών είναι «να αγιαστεί το όνομα Σου».
Ας δούμε τώρα δύο μεθοδείες του που στην πραγματικότητα είναι μια ή δυο σε ένα. Μοιάζει με την τραμπάλα της παιδικής χαράς. Αν δεν γύρεις από την μια πλευρά θα γύρεις απ’ την άλλη.
Ποια είναι αυτή η τραμπάλα; Να παρουσιάζει τον Θεό πιο αυστηρό απ’ ότι είναι ή πιο ανεκτικό απ’ ότι είναι. Το πρωτοβλέπουμε στον κήπο της Εδέμ.
Τι είπε στην Εύα; «Στ’ αλήθεια, είπε ο Θεός: Μη φάτε από κάθε δέντρο τού παραδείσου;» (ΓΕΝ 3:1β). Ο Θεός τους είχε πει ότι μπορούν να τρώνε απ’ όλα εκτός από ένα, εκείνος όμως το αναποδογύρισε κι ακόμη χειρότερα. Η ακριβής ανάποδη πρόταση θα ήταν «σας είπε να μην τρώτε από κανένα εκτός από ένα;» Εκείνος όμως τα παρουσίασε σαν να τους έβαλε σε έναν όμορφο κήπο γεμάτο από δέντρα και τους είπε να μην τρώνε από κανένα! Ότι δήθεν όλα ήταν απαγορευμένα. Παρουσίασε τον Θεό σαν σαδιστή, παρανοϊκό δικτάτορα και παράλογα αυστηρό. Που γεμίζει με απαγορεύσεις τα πλάσματα Του, δεν θέλει να ζούνε και δεν τα αφήνει να ανασάνουν. Στον αντίποδα της είπε ότι αν φάτε «σίγουρα δεν θα πεθάνετε». (ΓΕΝ 3:4). Της είπε δηλαδή ότι ο Θεός δεν είναι τόσο αυστηρός όσο φαντάζεται, δεν θα πραγματοποιήσει την «απειλή Του», αλλά παρουσίασε την εντολή σαν ένα τεστ που τους έβαλε και ότι η παρακοή τους δεν θα είχε καμία αρνητική συνέπεια.
Τα ίδια συνεχίζονται και σήμερα. Υπάρχουν εκκλησίες και διδασκαλίες που κηρύττουν τον Θεό ως υπέρμετρα αυστηρό. Ότι θέλει να υπακούμε σε ένα σωρό διατάγματα και κανόνες διαφορετικά θα μας στείλει στην κόλαση. Άλλες εκκλησίες και διδασκαλίες υπερτονίζουν την αγάπη του Θεού. Λένε ότι ένας Θεός που έδωσε τον Υιό Του στον κόσμο δεν μπορεί να αφήσει κανένα να χαθεί. Ότι η Χάρη Του είναι απεριόριστη και πως ότι αμαρτία και αν κάνεις πάντα θα σε συγχωρεί. Ότι δεν χρειάζεται να μετανοείς κάθε φορά που αμαρτάνεις και ότι το αίμα τα σβήνει όλα αυτόματα, μόνο και μόνο επειδή έκανες κάποτε την «προσευχή του αμαρτωλού». Ότι δεν χρειάζεται να φοβάσαι κάτι και ακόμη κι αν πέφτεις σε αμαρτίες δεν υπάρχει ιδιαίτερο πρόβλημα γιατί ο Θεός είναι αγάπη.
Και οι δύο αυτές οπτικές είναι αιρέσεις και οδηγούν στην απώλεια. Η πρώτη γιατί δεν αφήνει τον άνθρωπο να εμπιστευτεί τον Θεό (εφόσον ο φόβος κυριαρχεί) και τον ωθεί να ψάχνει τρόπους απ’ τον εαυτό του για να σωθεί ή να διατηρηθεί στην σωτηρία καταλήγοντας σε νεκρή θρησκεία. Στην δεύτερη περίπτωση εμπιστεύεται τον Ιησού αλλά αν αρχίσει να τρώει από αυτή την διδασκαλία μπορεί να οδηγηθεί να καταπατά το αίμα Του.
Η πρώτη φτιάχνει ανθρώπους σκληρούς, θρησκευόμενους, χωρίς έλεος, αυτοδικαιωμένους που είναι το πνεύμα του Φαρισαίου. Η δεύτερη ψυχικούς, συναισθηματικούς χριστιανούς που καταλαβαίνουν την αγάπη του Θεού με έναν ανθρωπιστικό, ουμανιστικό τρόπο και που χάνουν την ικανότητα να διακρίνουν μεταξύ καλού και κακού, καθαρού και ακάθαρτου.
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ
Ο Θεός είναι αγαθός και αυστηρός. Πότε μόνο το ένα και μάλιστα αποκομμένο από το άλλο.
Χρειάζεται να έχουμε γνώση και των δυο για να ζούμε σε ισορροπία. Ο Θεός είναι δικαιοσύνη αλλά δεν πιάνει τον αμαρτωλό απ’ τον λαιμό, ούτε παραφυλάει πότε θα αμαρτήσει για να τον στείλει στην κόλαση. Έχει μεγάλη μακροθυμία και τον περιμένει. Απ’ την άλλη πλευρά η Χάρη είναι μεγάλη αλλά έχει όρια και δεν σου δίνεται ως δικαιολογητικό για ζωή σε συνεχή αμαρτία, αλλά αντιθέτως για να καθαριστείς από την αμαρτία. Το αίμα σου δίνεται για να καθαριστείς από αμαρτίες που είχες κληρονομήσει απ’ τους προγόνους σου και απ’ την σαρκική σου φύση. Σου δίνεται επίσης να καθαρίζεσαι όποτε έχεις νέες πτώσεις και χρειάζεσαι η Παρουσία του Πατέρα να αποκατασταθεί στην καρδιά σου, έτσι ώστε να συνεχίσεις να γίνεσαι νέος άνθρωπος.
Ο ΛΑΘΟΣ ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ Ο ΣΩΣΤΟΣ
Στην Αγία Γραφή υπάρχουν δυο ήδη φόβου ένας απ’ τον οποίο ο Θεός θέλει να μας ελευθερώσει και ένας που θέλει να τον έχουμε και τον οποίο δεν πρέπει να μας κλέψει ο διάβολος.
Ο ΦΟΒΟΣ ΑΠ’ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ Ο ΘΕΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΙ
Ας δούμε τα εδάφια που μιλούν για εκείνο το είδος του φόβου που ο Θεός δεν θέλει να έχουμε.
«Δεδομένου ότι, δεν λάβατε πνεύμα δουλείας, ώστε πάλι να φοβάστε, αλλά λάβατε πνεύμα υιοθεσίας, με το οποίο κράζουμε: Αββά, Πατέρα». (ΡΩΜ 8:15).
«Φόβος δεν υπάρχει μέσα στην αγάπη, αλλά, η τέλεια αγάπη βγάζει έξω τον φόβο· επειδή, ο φόβος έχει κόλαση· και εκείνος που φοβάται δεν έχει φτάσει σε τέλειο βαθμό μέσα στην αγάπη.» (Α΄ΙΩΑΝ 4:17-18).
Ο άνθρωπος που αντιλαμβάνεται τον Θεό ως υπερβολικά αυστηρό που παραδίδει στον άνθρωπο ένα σωρό από κανόνες και περιμένει πότε θα παραβιάσει κάποιον από αυτούς για να τον τιμωρήσει, είναι που τον υπηρετεί από φόβο. Γίνεται δούλος σε θρησκευτικές συνήθειες και εντάλματα όχι επειδή Τον αγαπάει αλλά επειδή φοβάται μην τιμωρηθεί. Ο άνθρωπος αυτός δεν έχει σχέση μαζί Του, ούτε Τον έχει γνωρίσει, ζει σε απόσταση και απ’ την μεριά του εργάζεται με τις δυνάμεις του ότι νομίζει πως θα ήθελε ο Θεός όντας κάτω απ’ την απειλή της κρίσης. Η αγάπη βγάζει έξω κάθε φόβο σημαίνει ότι ο άνθρωπος φτάνει στο σημείο να γνωρίσει ότι ο Ιησούς έχει πληρώσει όλα τα χρέη του και δεν οφείλει να κάνει τίποτα από αυτά για να σωθεί, απλά να παραδοθεί στην αγάπη του Θεού.
Η παράδοση του όμως στα χέρια του Θεού είναι ένα τελείως καινούργιο κεφάλαιο όπου ο καθαρισμός δεν γίνεται ερήμην του αλλά το Πνεύμα το Άγιο του δείχνει ακαθαρσίες απ’ τις οποίες μια την φορά τον καλεί να βγάλει απ’ την ζωή του. Η αγάπη του Θεού έρχεται σε εμάς μέσω ελέγχων οι οποίοι ρίχνουν φως σε περιοχές της ζωής μας και μας καλούν να καθαριστούμε και να γινόμαστε όλο και περισσότεροι σύμμορφοι με την εικόνα Του. Αν δεν ανταποκρινόμαστε σε αυτή την διαδικασία και νομίζουμε ότι μπορούμε να παραμένουμε βρώμικοι μέσα στην χάρη Του, ο Θεός δεν είναι ευχαριστημένος και με αυτή την στάση δείχνουμε ότι δεν τον αγαπούμε πραγματικά. Εδώ είναι τα εδάφια που λένε:
«Και με τούτο γνωρίζουμε ότι τον γνωρίσαμε, αν τηρούμε τις εντολές του. Εκείνος που λέει ότι: Τον γνώρισα, και δεν τηρεί τις εντολές του, είναι ψεύτης, και μέσα σ’ αυτόν η αλήθεια δεν υπάρχει· όποιος, όμως, τηρεί τον λόγο του, η αγάπη τού Θεού μέσα σ’ αυτόν έφτασε πραγματικά σε τέλειο βαθμό. Με τούτο γνωρίζουμε ότι βρισκόμαστε συνδεδεμένοι μ’ αυτόν». (Α΄ΙΩΑΝ 2:3-5).
«Αν με αγαπάτε φυλάξτε τις εντολές μου. Μη αγαπάτε τον κόσμο, ούτε αυτά που υπάρχουν μέσα στον κόσμο. Αν κάποιος αγαπάει τον κόσμο, η αγάπη τού Πατέρα δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτόν·» (Α΄ΙΩΑΝ 2:15).
Στο σημείο αυτό πρέπει να πούμε δυο αλήθειες. Α) Ο Θεός μας δίνεται ανιδιοτελώς. Δεν μας ζητάει κάτι για αντάλλαγμα απλά να του ανοίξουμε την καρδιά μας και να του παραδώσουμε, την ζωή μας. Β) Καθώς όμως μας δίνεται μας καλεί σε υπακοή. Όσο μένουμε σε υπακοή η Παρουσία Του μέσα μας διατηρείται, στο μέτρο όμως που δεν υπακούμε υπάρχει διαρροή και σβήνουμε το Πνεύμα το Άγιο. Αν θέλουμε να Τον έχουμε θα πρέπει καθημερινά να «πληρώνουμε» το κόστος του θανάτου της σάρκας.
Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ Ο ΘΕΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ
«Και αν επικαλείστε Πατέρα, αυτόν που κρίνει χωρίς προσωποληψία, σύμφωνα με το έργο τού καθενός, να διάγετε με φόβο τον καιρό τής παροικίας σας· ξέροντας ότι δεν λυτρωθήκατε από τη μάταιη πατροπαράδοτη διαγωγή σας με φθαρτά, ασήμι ή χρυσάφι, αλλά με το πολύτιμο αίμα τού Χριστού, ως αμνού χωρίς ψεγάδι και χωρίς κηλίδα·» (Α΄ ΠΕΤ 1:17-19).
Ο υγιής φόβος έχει να κάνει με την αναγνώριση με Ποιόν έχεις να κάνεις. Ότι δεν είναι ένα τυχαίο Πρόσωπο αλλά ο Δημιουργός του κόσμου. Είναι Μπαμπάς σου αλλά ταυτόχρονα Αυτός που κάθεται στον θρόνο και διοικεί τα σύμπαντα. Αν νομίζεις ότι μπορείς να παίξεις μαζί Του βρίσκεσαι σε μεγάλο κίνδυνο. Έτσι παράλληλα με την επίγνωση ότι είναι Πατέρας σου οφείλεις να Tον σέβεσαι. Η λέξη σεβασμός είναι κλειδί. Υπάρχουν πολλές αμαρτίες που συγχωρούνται. Αν όμως βγεις από τον σεβασμό που οφείλεις στον Ουράνιο Πατέρα νομίζοντας ότι δεν θα πάθεις τίποτα επειδή είσαι παιδί Του είσαι γελασμένος. Ο συγγραφέας της προς Εβραίους επιστολής δεν έγραψε τυχαία: «να λατρεύουμε ευάρεστα τον Θεό, με σεβασμό και ευλάβεια επειδή, ο Θεός μας είναι φωτιά που κατατρώει» (ΕΒ 12:28-29). Ή «στοχάζεστε πόσο χειρότερης τιμωρίας θα κριθεί άξιος αυτός που καταπάτησε τον Υιό τού Θεού, και νόμισε κοινό το αίμα τής διαθήκης με το οποίο αγιάστηκε, και έβρισε το πνεύμα τής χάρης; Επειδή, ξέρουμε αυτόν που είπε: «Σε μένα ανήκει η εκδίκηση, εγώ θα κάνω ανταπόδοση», λέει ο Κύριος. Και πάλι: «Ο Κύριος θα κρίνει τον λαό του». Είναι φοβερό το να πέσει κάποιος σε χέρια τού ζωντανού Θεού». (ΕΒ 10:29-31).
Η κρίση έχει να κάνει με την ασέβεια. Ο κόσμος δεν σέβεται τον Θεό και πάει προς κρίση. Το παιδί του Θεού ακριβώς επειδή είναι παιδί του Θεού οφείλει να σέβεται. Αν δεν σέβεται και ακριβώς επειδή είναι παιδί νομίζει ότι μπορεί να φέρεται με ασέβεια, ο Θεός δεν θα τον λυπηθεί επειδή είναι παιδί αλλά θα τον κρίνει όπως θα κρίνει τον κόσμο. Ας σημειώσουμε ότι δεν μιλάει για ανθρώπους του κόσμου που δεν ήρθαν σε επαφή με το αίμα του Αμνού, αλλά για ανθρώπους που αγιάστηκαν με το αίμα και ύστερα το νόμισαν κοινό. Που μπήκαν στην χάρη και την καταπάτησαν. «Ο Κύριος θα κρίνει τον λαό του» λέει παρακάτω, άρα για πιστούς μιλάει. Με λίγα λόγια για να παραμένεις πιστός πρέπει να σέβεσαι τα δώρα που σου δίνονται. Αν φέρεσαι σαν άπιστος, ακόμη κι αν έχεις την ταμπέλα του χριστιανού ο Θεός θα σε κρίνει σαν άπιστο. Δεν θα ισχύσουν εκεί συναισθηματισμοί και ρομαντικές θεολογίες περί χάρης.
Ο διάβολος πάντοτε θα εργάζεται προς την κατεύθυνση να σου κλέψει ή να σου φθείρει τον υγιή φόβο. Αυτό έκανε στην Εύα. Αφαίρεσε τον υγιή φόβο λέγοντας της ότι δεν θα πάθει τίποτα αν παρακούσει οδηγώντας την στον θάνατο.
Συχνά μας αρέσει να διαλαλούμε πόσο πολύ του Θεού του αρέσει να συγχωρεί, ότι δεν καταδικάζει τον αμαρτωλό, ότι ο Ιησούς έτρωγε με πόρνες και τελώνες. Αυτό όμως δεν αναιρεί το μίσος που έχει ο Θεός απέναντι στην αμαρτία. Μία ήταν αρκετή για να αποκόψει τους πρωτόπλαστους από την Παρουσία Του. Αναγκάστηκε να θανατώσει τον Υιό Του για να σώσει τους αμαρτωλούς. Σκέψου πως θα φερθεί σε έναν αμαρτωλό που βλέποντας το έργο του Υιού Του μετανοεί και ύστερα συνεχίζει να ζει σε καθεστώς αμαρτίας. Δεν λέμε να πέφτει κάποιες φορές και να σηκώνεται αγωνιζόμενος με την αμαρτία, αλλά να θεωρήσει ότι όπως κι αν ζει δεν μπορεί πλέον να πεθάνει, επειδή ο Χριστός πέθανε για τις αμαρτίες του. Είναι ακριβώς το ίδιο ψέμα που είπε στην Εύα και σε αυτό το σημείο εργάζεται να οδηγήσει όσους περισσότερους μπορεί ο διάβολος χρησιμοποιώντας κυρίως διδασκαλίες.
Ας μένουμε στον υγιή φόβο του Κυρίου ο οποίος όχι μόνο μας διατηρεί σε ασφάλεια, αλλά θέτει τα θεμέλια για να μην χάνουμε την Παρουσία Του και να είμαστε ασταμάτητα καρποφόροι.
