γράφει ο Βίκτωρ Κλάγκας
«..επειδή, δίνω νερά στην έρημο, ποταμούς στην άνυδρη γη, για να ποτίσω τον λαό μου, τον εκλεκτό μου. Ο λαός, που έπλασα για τον εαυτό μου, θα διηγείται την αίνεσή μου». (ΗΣ 43:20-21).
Καλοί μου φίλοι χαίρετε εν ΚΥΡΙΩ πάντοτε. Στον κόσμο μας την σημερινή εποχή άμα αναφέρει κάποιος μια υπερφυσική εμπειρία, μια υπερβατική η μια εξωπραγματική, η αφύσικη εμπειρία (όπως θέλετε πείτε το) υπάρχει ο κίνδυνος να τον πουν τρελό, φανατικά ακραίο ή απατεώνα. Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν ότι δεν είμαι τίποτα το ιδιαίτερο. Δεν είμαι παπάς, ούτε πάστορας κάποιου χριστιανικού δόγματος. Είμαι ένας απλός λαϊκός άνθρωπος, με αδυναμίες και λάθη που κάνει αγώνα να ζει θεάρεστα, όπως όλοι μας. Γιατί κάνω αυτόν τον πρόλογο; Πιστεύω πως ήρθε η ώρα να φανερώσω μια εμπειρία που είχα από την διάσταση του ουρανού, της βασιλείας του Θεού. Δεν θέλω λοιπόν να νομίσετε ότι είμαι κάτι παραπάνω απ’ αυτό που είμαι στην πραγματικότητα ή να με παρεξηγήσετε σαν φανατικό. Απλά ο Θεός δίνει εμπειρίες, πρώτα για την δική μας ενίσχυση και πίστη και ύστερα για την ευλογία και την δημιουργία πίστης σε όσους ακούνε.
Ήταν στην αρχή της πίστης μου όταν ένα βράδυ καθώς ξάπλωσα να κοιμηθώ. Διάβαζα την γραφή μου και αν θυμάμαι καλά και ένα χριστιανικό βιβλίο. Μετά προσευχήθηκα και με πήρε ο ύπνος, χωρίς να το καταλάβω με τέλεια ειρήνη.
Κατά την μέση της νύχτας γύρω στις 3 με 3:30 έγινα μέρος μιας υπερφυσικής εμπειρίας.
Σημ. Έχω ακούσει να λένε ότι οι σκοτεινές δυνάμεις εκείνη την ώρα είναι στο έπακρο της δράσης τους. Παρατηρήστε, ότι εκείνη την ώρα οι δραστηριότητες του εγκλήματος μέσα στην πόλη είναι στο μέγιστο βαθμό κι αυτό γιατί οι άνθρωποι που δρούνε στην διαφθορά, είναι κατειλημμένοι από πονηρά πνεύματα, τα οποία εκείνη την ώρα κάνουν τις πονηριές τους, πρώτα εις βάρος των ψυχών των ανθρώπων που κατέχουν και μετά των πολιτών.
Έτσι εκείνη την ώρα που οι σκοτεινές δυνάμεις κάνουν το έργο τους, εγώ είχα μια νικηφόρα εμπειρία κατά των δυνάμεων του σκότους στην περιοχή που ζούσα. Μέσα στον βαθύ μου ύπνο άνοιξε ξαφνικά ένα κανάλι, κάτι σαν πύλη και έρεε ένα ποτάμι λατρείας. Το ένιωθα να βγαίνει όχι απ’ το μυαλό μου, ούτε απ’ το στήθος μου, αλλά απ’ την κοιλιά μου, όπως είχε πει ο Κύριος: «Και κατά τη μεγάλη τελευταία ημέρα τής γιορτής, ο Ιησούς στεκόταν, και έκραξε λέγοντας: Αν κάποιος διψάει, ας έρχεται σε μένα, και ας πίνει· όποιος πιστεύει σε μένα, όπως είπε η γραφή, ποτάμια από ζωντανό νερό θα ρεύσουν από την κοιλιά του. (Αυτό το έλεγε για το Πνεύμα, που επρόκειτο να παίρνουν αυτοί που πιστεύουν σ’ αυτόν· επειδή, δεν ήταν ακόμα δοσμένο το Άγιο Πνεύμα· για τον λόγο ότι, ο Ιησούς δεν είχε ακόμα δοξαστεί)». (ΙΩΑΝ 7:37-39).
Άκουγα εκατομμύρια εκατομμυρίων χορωδίες να δοξάζουν τον Θεό και να ψέλνουν σε μια ουράνια γλώσσα που δεν γνώριζα κι αυτό έρεε συνεχώς μέσα από την κοιλιά μου και κατέκλυζε όλη μου την ύπαρξη. Υπήρχε τέτοια αρμονία και τέτοιες μελωδίες που ούτε οι μεγαλύτερες συμφωνικές και οι μεγαλύτεροι μουσουργοί δεν μπορούν να αγγίξουν, ούτε έχουν συλλάβει ποτέ κι ούτε μπορούν να φτάσουν. Δεν είχα ξανακούσει ποτέ κάτι παρόμοιο. Κατάλαβα ότι αυτό που βίωνα εκείνη την στιγμή ήταν μια απευθείας σύνδεση με τον θρόνο και την βασιλεία του Θεού.
Σημ. Όλα αυτά δεν τα έβλεπα αλλά τα άκουγα και τα ζούσα. Δεν ξέρω αν οι φωνές ήταν άγγελοι μαζί με αγίους, (έχω την αίσθηση, ότι ήταν η ένδοξη εκκλησία μαζί με τους αγγέλους και τα όντα του ουρανού), ήμουν όμως σίγουρος ότι αυτό λάμβανε χώρα μπροστά στον θρόνο του Θεού. Ξέρω επίσης ότι με το πνεύμα μου ήμουν εκεί κι εγώ και είχα ενωθεί με την επουράνια λατρεία. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την στιγμή αλλά θα μένει χαραγμένη πάντοτε μέσα στην καρδιά μου. Ξεπερνούσε κάθε φαντασία και ήταν η απόλυτη δόξα, το απόλυτο μεγαλείο, η απόλυτη ενότητα, σύνδεση και αρμονία. Ένιωθα σαν να πετάω και ήμουν γεμάτος χαρά και σιγουριά για τον Κύριο με την Παρουσία του Θεού να με έχει γεμίσει πλήρως.
Τότε ξύπνησα από την γλυκύτητα και το μεγαλείο της λατρείας και της Παρουσίας του Θεού και είπα «μάλλον όνειρο ήταν αυτό, κρίμα γιατί τώρα θα τελειώσει και θα σβήσει». Όμως καθώς σηκώθηκα και κάθισα στο κρεβάτι η λατρεία ήταν ακόμα εκεί στην κοιλιά μου, μάλιστα συνεχίστηκε για μερικές ώρες ακόμα ενώ ήμουν ξύπνιος στο κρεβάτι. Κατά το πρωί είχε εξασθενήσει αλλά μια αίσθηση δόξας, φωτός, και μεγαλείου με συνόδευε για περίπου δύο μέρες όπου κι αν πήγαινα.
Από τότε ξέρω ότι η λατρεία προς τον Θεό είναι το πιο δυνατό κομμάτι της εκκλησίας και είναι κληρονομιά του Θεού. Ο Θεός κέρδισε την λατρεία μας και εμείς κερδίσαμε τον Ίδιο μέσα μας, για πάντα. Θα τον λατρεύουμε απερίσπαστα σε όλη την αιωνιότητα, καθώς θα παρέχει μέσα σε όλη την ύπαρξη μας τον Εαυτό Του, γιατί είμαστε κληρονόμοι Θεού και συγκληρονόμοι Ιησού Χριστού. Από τότε πολλές φορές νιώθω μια αίσθηση δόξας μέσα μου και ξέρω ότι είναι η Παρουσία του Θεού εκείνη την ώρα μαζί μου, εν δυνάμει.
Αυτή ήταν η αναφορά της εμπειρίας μου εν συντομία και νομίζω πως έπρεπε να την μοιραστώ με όλους σας.
Ανοίξτε την καρδιά σας στον Κύριο και επικαλεστείτε το Όνομα Του το Άγιο. Το βασίλειο Του θα γίνει πιο πραγματικό σε σας από αυτόν τον κόσμο. Επειδή αυτός ο κόσμος είναι μόνο η σκιά των μελλόντων.
Θα πω κάτι τελευταίο. Όσοι είμαστε του Κυρίου σε αυτό τον κόσμο θα διωχτούμε, αλλά μας περιμένει μεγαλείο. Αυτά που περνάμε δεν αντιστοιχούν με την δόξα την οποία θα ζήσουμε. Ο Θεός βεβαιώνει τους πιστεύοντες. Αμήν.
