Τα τελευταία χρόνια υπάρχει ένας έντονος αντίλογος σχετικά με τον ρόλο της γυναίκας στην βασιλεία του Θεού και γενικότερα στο σώμα του Χριστού. Κάποιοι λένε ότι η γυναίκα δεν πρέπει να έχει σχεδόν καμία συμμετοχή πέρα από βοηθητικές εργασίες που αφορούν κυρίως υλική υπηρεσία. Άλλοι λένε ότι μπορεί να εξασκεί οποιοδήποτε χάρισμα, ενώ κάποιοι αν και συμφωνούν έχουν ενστάσεις πάνω στο χάρισμα της διδασκαλίας.
Για να λυθεί αυτό το θέμα πρέπει να κάνουμε μια προσεκτική διάκριση ανάμεσα στο πνεύμα και στην σάρκα. Διότι κατά πνεύμα ο Θεός επιτρέπει στις γυναίκες να έχουν λόγο μέσα στο σώμα αφού κατά πνεύμα είναι και οι ίδιες μέρος του σώματος και δεν μπορούν κάποια μέλη να είναι νεκρά ή καταπιεσμένα. Κατά σάρκα όμως δεν επιτρέπεται και εκεί είναι η προσοχή που εφιστά ο Απόστολος Παύλος. Διότι δεν μπορεί την μια στιγμή να λέει: «Οι γυναίκες σας ας σιωπούν μέσα στις εκκλησίες· επειδή, δεν είναι επιτρεπτό σ’ αυτές να μιλάνε, αλλά να υποτάσσονται, όπως λέει και ο νόμος» (Ά ΚΟΡ 14:34) και την άλλη: «Κάθε γυναίκα, όμως, όταν προσεύχεται ή προφητεύει με ακάλυπτο το κεφάλι, καταντροπιάζει τη δική της κεφαλή» (Ά ΚΟΡ 11:4). Αυτά τα δύο έρχονται σε αντίφαση γιατί όταν μια γυναίκα προφητεύει μιλάει και όχι μόνο, αλλά μιλάει και εκ μέρους του Θεού! Ποιος είναι τελικά ακριβώς ο ρόλος της; Τι της επιτρέπεται και κάτω από ποιες προϋποθέσεις;
Αυτό που πρέπει να τονίσουμε αρχικά είναι ότι η νέα δημιουργία του Θεού Εν τω Χριστώ είναι πνευματική και στον ουρανό δεν θα υπάρχουν τα φύλα όπως τα γνωρίσαμε στην γη αλλά θα είμαστε σαν άγγελοι του Θεού. «Τώρα, όμως, που ήρθε η πίστη, δεν είμαστε πλέον κάτω από παιδαγωγό. Επειδή, όλοι είστε γιοι τού Θεού διαμέσου της πίστης στον Ιησού Χριστό. Δεδομένου ότι, όσοι βαπτιστήκατε στον Χριστό, ντυθήκατε τον Χριστό. Δεν υπάρχει πλέον Ιουδαίος ούτε Έλληνας· δεν υπάρχει δούλος ούτε ελεύθερος· δεν υπάρχει αρσενικό και θηλυκό· επειδή, όλοι εσείς είστε ένας στον Ιησού Χριστό» (ΓΑΛ 3:25-28).
Γιατί λέει ότι είμαστε γιοί του Θεού και όχι και θυγατέρες; Γιατί εκεί μιλάει για τον εσωτερικό άνθρωπο τον άυλο, στον οποίο έχει έρθει το Πνεύμα του Θεού για να μορφώσει τον Χριστό. Και επειδή πνευματικά ο Χριστός είναι αρένας μας ονομάζει όλους γιούς. Είτε τους άνδρες (φυσικά) είτε τις γυναίκες (φυσικά). Μέσα στους αναγεννημένους (είτε άνδρες είτε γυναίκες κατά την φυσική δημιουργία) κατοικεί ο Χριστός. Γι’ αυτό και λέει ότι μέσα στον Χριστό δεν υπάρχει αρσενικό και θηλυκό. Πόσα και πόσα παραδείγματα δεν έχουμε πάνω σε αυτό. Θα αναφέρω μερικά ενδεικτικά:
«Επειδή, όσοι διοικούνται από το Πνεύμα τού Θεού, αυτοί είναι γιοι τού Θεού» (ΡΩΜ 8:14).
«Και επειδή είστε γιοι, ο Θεός έστειλε το Πνεύμα τού Υιού του στις καρδιές σας, το οποίο κράζει: Αββά, Πατέρα» (ΓΑΛ 3:7).
«Όλοι εσείς είστε γιοι τού φωτός και γιοι της ημέρας·» (Ά ΘΕΣΣ 5:5).
«Αν υπομένετε την παιδεία, ο Θεός συμπεριφέρεται απέναντί σας ως προς γιους· επειδή, ποιος γιος υπάρχει, τον οποίο ο πατέρας του δεν τον παιδαγωγεί;» (ΕΒ 12:7).
Όπως βλέπουμε λοιπόν απ’ όλα αυτά τα χωρία όταν αναφέρεται στους αναγεννημένους τους ονομάζει γιούς. Δεν μιλάει όμως για κόρες. Γιατί; Μήπως η βασιλεία του Θεού είναι μόνο για άντρες, δεν υπάρχει χώρος για γυναίκες, ανήκουν σε άλλη κατηγορία ή κάτι άλλο συμβαίνει; Το Πνεύμα το Άγιο που ήξερε τι έγραφε μιλάει την γλώσσα της βασιλείας. Όταν λοιπόν λέει «γιοί» δεν αναφέρεται ούτε στους άνδρες, αλλά στην πνευματική δημιουργία και σε πνευματική ηλικία Εν Χριστώ καθώς η Γραφή μιλάει για νήπια, παιδιά, νεανίσκους και γιούς. Η δωρεά του Αγίου Πνεύματος λοιπόν είναι για κάθε ένα που πιστεύει και όχι μόνο για άντρες, γι’ αυτό και η υπόσχεση του Θεού μέσω του Ιωήλ είναι για όλους: «Και κατά τις έσχατες ημέρες, λέει ο Θεός, θα ξεχύσω από το πνεύμα μου επάνω σε κάθε σάρκα», δηλαδή σε κάθε άνθρωπο, ανεξαρτήτου φύλου ή ηλικίας.
Ύστερα όμως μιλάει και για φυσικά φύλα: «και θα προφητεύσουν οι γιοι σας και οι θυγατέρες σας, και οι νέοι σας θα δουν οράσεις, και οι πρεσβύτεροί σας θα δουν όνειρα· κι ακόμα, επάνω στους δούλους μου κι επάνω στις δούλες μου κατά τις ημέρες εκείνες θα ξεχύνω από το πνεύμα μου, και θα προφητεύσουν·» (ΠΡΑΞ 2:17-18). Το ίδιο λέει ο Παύλος όταν μιλάει για τα πνευματικά χαρίσματα. «Σε κάθε έναν, μάλιστα, από μάς δόθηκε η χάρη σύμφωνα με το μέτρο τής δωρεάς τού Χριστού. Γι’ αυτό, λέει: «Καθώς ανέβηκε σε ύψος, αιχμαλώτισε αιχμαλωσία, και έδωσε χαρίσματα στους ανθρώπους» (ΕΦ 4:7-8). Επαναλαμβάνω την τελευταία φράση: «Έδωσε χαρίσματα στους ανθρώπους». Δεν λέει στους άνδρες, αλλά στους ανθρώπους. Και μετά συνεχίζει: «Κι αυτός έδωσε άλλους μεν αποστόλους, άλλους δε προφήτες, άλλους δε ευαγγελιστές, άλλους δε ποιμένες και δασκάλους». Άνθρωποι από την βιολογία ξέρουμε ότι είναι οι άνδρες και οι γυναίκες. Το λέει όμως και η Αγία Γραφή στο βιβλίο της Γένεσης: «Και ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο σύμφωνα με τη δική του εικόνα· σύμφωνα με την εικόνα τού Θεού τον δημιούργησε· αρσενικό και θηλυκό τούς δημιούργησε» (ΓΕΝ 1:27).
Άρα όταν λέει έδωσε χαρίσματα στους ανθρώπους δεν πρέπει να έχουμε αμφιβολία ότι συμπεριλαμβάνει και τις γυναίκες. Άρα οι απόστολοι, προφήτες, ευαγγελιστές, ποιμένες και δάσκαλοι δεν αφορούν μόνο τους άνδρες αλλά και τις γυναίκες!
Σημαντική σημείωση: Αυτά τα δυο εδάφια (ΓΕΝ 1:27 και ΕΦ 4:7-12) αποτελούν πνευματικά λιθάρια πάνω στα οποία μπορείς να χτίσεις μικρότερα πετραδάκια όπως τα εδάφια Ά ΚΟΡ 14:34 και Ά ΤΙΜ 2:14 όχι όμως το αντίθετο. Δηλαδή δεν μπορείς σε ένα μικρό πετραδάκι να χτίσεις μια πολυκατοικία, διότι το πετραδάκι θα γκρεμιστεί από το βάρος των μεγάλων λιθαριών. Δεν μπορείς δηλαδή να ερμηνεύεις το ΓΕΝ 1:27 ΚΑΙ ΕΦ 4:7-12 μέσω του πρίσματος του Ά ΚΟΡ 14:34 και Ά ΤΙΜ 2:14 αλλά το αντίθετο. Ας πάμε όμως τώρα να δούμε τα μικρά πετραδάκια.
Το ερώτημα είναι πως μπορεί ο Παύλος να λέει λόγους όπως: «Οι γυναίκες σας ας σιωπούν μέσα στις εκκλησίες· επειδή, δεν είναι επιτρεπτό σ’ αυτές να μιλάνε, αλλά να υποτάσσονται, όπως λέει και ο νόμος. Αλλά, αν θέλουν να μάθουν κάτι, ας ρωτούν τούς άνδρες τους στο σπίτι· επειδή, είναι αισχρό σε γυναίκες να μιλάνε μέσα σε εκκλησία» (Ά ΚΟΡ 14:34-35).
Το πρώτο που πρέπει να πούμε είναι ότι ο Παύλος λέει οι γυναίκες να σιωπούν στις εκκλησίες, όχι στην εκκλησία. Έχει σημασία αυτός ο πληθυντικός. Διότι άλλο οι τοπικές συναθροίσεις και άλλο το σώμα του Χριστού ευρύτερα. Με άλλα λόγια άλλο η εκκλησιαστική τάξη και άλλο η πνευματική ζωή. Εδώ το πρόβλημα είναι η διακοπή μιας συνάθροισης για το καπρίτσιο κάποιων γυναικών που ήθελαν εκείνη την στιγμή να μάθουν κάποια πράγματα. Τι εννοεί «αισχρό» όταν στο αμέσως μετά, στο εδάφιο 39 λέει: «Ώστε, αδελφοί, ζητάτε με ζήλο το να προφητεύετε, και το να μιλάνε με γλώσσες μη το εμποδίζετε;» Μιλάει να μην εξουθενώνουν την προφητεία που περιλαμβάνει και τις γυναίκες, στις οποίες όταν προφητεύουν δίνει την οδηγία για το μαντήλι, άρα δεν τις απαγορεύει να μιλάνε όταν προφητεύουν απεναντίας τις ενθαρρύνει, όπως και τους άντρες. Όμως μας εξηγεί παρακάτω τον λόγο στο 40. Όλα ας γίνονται με ευσχημοσύνη και τάξη. Όταν λοιπόν λέει «είναι αισχρό σε γυναίκες να μιλάνε μέσα σε εκκλησία» δεν εννοεί την προφητεία (μη γένοιτο) αλλά την διακοπή της συνάθροισης για άλλους λόγους που περιλαμβάνουν απορίες πάνω σε ένα πνευματικό θέμα, ή για κάτι που δεν κατάλαβαν ή για κάποιο πρακτικό θέμα που σήμερα δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε. Μιλάμε για μεγάλες εκκλησίες με πολυάριθμα ακροατήρια, που η διακοπή και μάλιστα για ανούσιο λόγο δημιουργούσε αναστάτωση και πρόβλημα.
Εδώ λοιπόν έχουμε να κάνουμε με σαρκική ή αν θέλετε ανθρώπινη εκδήλωση από μέρους των γυναικών που πρέπει να μπει κάτω από τάξη και αυτή είναι η κατά σάρκα ιεραρχία που θέσπισε ο Θεός μεταξύ του άνδρα και της γυναίκας και που περιγράφει ο Παύλος αναλυτικά στο 11ο κεφάλαιο που μιλάει για το μαντήλι. Πρέπει επίσης να δούμε το context με βάση την κουλτούρα της τότε πόλης της Κορίνθου και να καταλάβουμε τις συνέβαινε στην συγκεκριμένη τοπική εκκλησία.
ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΠΟΥ ΕΠΙΚΡΑΤΟΥΣΕ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΟΥ
Πρωτόγνωρες ελευθερίες και θρησκευτικά προνόμια για τις γυναίκες
Από ιστορικές πηγές γνωρίζουμε ότι στην πόλη της Κορίνθου επικρατούσε αυτό που στις μέρες μας θα αποκαλούσαμε φεμινιστικό κίνημα. Η γυναίκα ήταν σε υψηλή θέση μια νοοτροπία που ξεπηδούσε μέσα απ’ τις ειδωλολατρικές λατρείες της εποχής. Ας δούμε τις μας λέει ο ιστορικός J. Holzner που έγραψε το βιβλίο: «Ο Παύλος».
«Όταν η Ελλάδα έγινε Ρωμαϊκή επαρχία η ελεύθερη θέση της Ρωμαίας γυναίκας είχε επίδραση και στην στάση του γυναικείου κόσμου. Στην Ρώμη η χειραφέτηση της γυναίκας έφθασε την εποχή της αυτοκρατορίας στο κατακόρυφο και στην θρησκευτική ζωή ήταν ζωηρά αισθητή η επίδραση της γυναίκας… …Στις κρυφές τους τελετές γυναίκες είχαν σπουδαία αξιώματα». (σελ 237, 238)
Είναι σημαντικό επίσης να γνωρίζουμε ότι το μαντήλι δεν ήταν μια «ιδιοτροπία» του Παύλου στην εκκλησία της Κορίνθου αλλά κοινωνική συνήθεια για όλες τις γυναίκες της εποχής (της εκκλησίας ή όχι) που ήταν πάνω από 12 ετών και είτε ήταν παντρεμένες, είτε παρθένες αλλά τελούσαν κάτω από την εξουσία του πατέρα τους. Γεγονός που επιβεβαιώνεται από τον Holzner (σελ 238) και από τον Μεταποστολικό Πατέρα Τερτυλλιανό (155-240 μ.Χ.) ο οποίος μας λέει το ίδιο πράγμα στην πραγματεία του: «Περί καλύμματος των παρθένων». (De Viriginibus Velandis).
Αυτό μας φέρνει στο εξής συμπέρασμα: Η εκκλησία της Κορίνθου είχε επηρεαστεί απ’ αυτό το αντιδραστικό πνεύμα που τοποθετούσε τις γυναίκες σε ίση θέση με τους άντρες κατά σάρκα και στην ουσία κολάκευε το σαρκικό τους κομμάτι. Καθώς λοιπόν στις άλλες θρησκείες οι γυναίκες απολάμβαναν προνόμια, αυτές που πίστεψαν στον χριστιανισμό θεωρούσαν ότι θα έπρεπε να έχουν αντίστοιχα. Το ότι είχαν λάβει μάλιστα και κάποιο πνευματικό χάρισμα τις ενθάρρυνε ακόμη περισσότερο να θεωρούν τους εαυτούς τους ίσους με τους άντρες κατά σάρκα, ίσως και υπερέχοντες (το επόμενο βήμα) και να πετάνε τα μαντήλια τους ή να ρωτούν απευθείας τους διακόνους την ώρα της σύναξης, κάτι που ούτε οι άντρες φαίνεται να έκαναν. Γι’ αυτό ο Παύλος αναγκάζεται να τις βάλει στην θέση τους. Τους κάνει την διδασκαλία της ιεραρχίας που έθεσε ο Θεός στην δημιουργία Του και ύστερα τους λέει πως ότι ισχύει στην κοινωνία, ισχύει και στην εκκλησία. Όπως στην κοινωνία, εάν μια κοπέλα έβγαζε το κάλυμμα της θα θεωρούνταν διαθέσιμη για σεξ, το ίδιο ισχύει και για μέσα στην εκκλησία.
Γι’ αυτό και λέει ότι αν δεν φοράει το κάλυμμα είναι το ίδιο με την ξυρισμένη που ήταν ιέρεια της πορνείας. Οφείλει όμως να μην σβήσει και το χάρισμα γι’ αυτό και τους το αφήνει. Αυτή είναι η ισότητα των φύλων που έχει να κάνει με το πνεύμα. Όπως ο Θεός δίνει στους άντρες προφητεία έτσι δίνει και στις γυναίκες. Δεν τους ξεχωρίζει. Και όταν ο Παύλος λέει τον παρακάτω λόγο απευθύνεται σε όλους τους πιστούς, άνδρες και γυναίκες μέσα στην εκκλησία χωρίς να ξεχωρίζει κανένα: «Τι πρέπει, λοιπόν, αδελφοί; Όταν συνέρχεστε, κάθε ένας από σας έχει ψαλμό, έχει διδασκαλία, έχει γλώσσα, έχει αποκάλυψη, έχει ερμηνεία· όλα ας γίνονται για οικοδομή» (Ά ΚΟΡ 14:26). Αυτή ακριβώς την λεπτή διάκριση είναι που χρειαζόμαστε σήμερα.
Ένα άλλο σχετικό εδάφιο είναι αυτό από την Ά ΤΙΜ 2:14: «σε γυναίκα, όμως, δεν επιτρέπω να διδάσκει ούτε να αυθεντεύει επάνω στον άνδρα, αλλά να ησυχάζει. Επειδή, ο Αδάμ πλάστηκε πρώτος, έπειτα η Εύα. Και ο Αδάμ δεν απατήθηκε· αλλά, η γυναίκα, αφού εξαπατήθηκε, διέπραξε παράβαση·».
Περιγράφει αυτό που έγινε με την Εύα. Τι έκανε η Εύα; Προσπέρασε τον άνδρα της και πήρε την θέση του ως προς το να πάρει μια απόφαση που αρχικά δεν άνηκε σε εκείνη. Ύστερα άνοιξε την πόρτα στον δαιμονικό κόσμο, ο οποίος μπήκε μέσα της και μέσω αυτής δίδασκε τον Αδάμ να αμαρτήσει κι εκείνος.
Από τότε αυτή η τάση είναι στα γονίδια της κάθε γυναίκας και γι’ αυτό ο Παύλος την καλεί να υποτάσσεται στον άνδρα της. Όταν της λέει να μην διδάσκει τον άνδρα, το λέει με την έννοια να μην αυθεντεύει που είναι το ρήμα που χρησιμοποιεί παρακάτω. Μιλάει εδώ για το χάρισμα της διδασκαλίας ή για μια σαρκική εκδήλωση; Για μια σαρκική εκδήλωση που είναι στην σάρκα της γυναίκας. Από αυτήν πήρε αφορμή ο άνδρας και την καταπίεζε για χιλιετίες. Εν Χριστώ όμως οι γυναίκες απολυτρώνονται και βρίσκουν πάλι τον εαυτό τους, όπως τις είχε φτιάξει εξαρχής ο Θεός και ακόμη καλύτερα. Η εντολή του Παύλου ενάντια στην σαρκική φύση δεν πρέπει να συγχέεται με τις πνευματικές εκδηλώσεις που ενεργεί το Άγιο Πνεύμα διαμέσου του πνεύματος μια αληθινά πνευματικής γυναίκας. Είναι λοιπόν ατόπημα να βάλεις το χάρισμα της διδασκαλίας εδώ. Η προφητεία άλλωστε είναι ανώτερο χάρισμα από την διδασκαλία την οποία εμπεριέχει.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Η πνευματική δημιουργία δεν αναιρεί την τάξη της φυσικής. Η γυναίκα δεν πρέπει να προσπερνάει τον άντρα της παίζοντας ηγετικό ρόλο γιατί αυτό είναι σάρκα. Καμία γυναίκα που δεν μένει υποταγμένη στον άνδρα της στην ζωή του γάμου της δεν έχει εξουσία να διδάσκει μέσα στην εκκλησία. Υπάρχει μεγάλη διαφορά από τα μοιράζεται δια Αγίου Πνεύματος μια αποκάλυψη που της έδωσε ο Κύριος στο πνεύμα της ή να ενεργείτε οποιοδήποτε πνευματικό χάρισμα, από τα να παριστάνει την δασκάλα φανερώνοντας το αποκρουστικό πρόσωπο της σάρκας.
Κι εδώ θέλει μεγάλη προσοχή και διάκριση ώστε με βάση την αλήθεια της νέας δημιουργίας να μην αφήνουμε μια γυναίκα με λάθος πνεύμα να διδάσκει μέσα στην εκκλησία. Όπως και με την λάθος κατανόηση των εδαφίων να καταπιέζουμε αληθινά πνευματικές γυναίκες χρησιμοποιώντας τα εδάφια που δεν της επιτρέπουν να το κάνει κατά σάρκα.
Τι γίνεται αν κάποιος εμποδίζει τις γυναίκες να εξασκήσουν από μέσα τους το χάρισμα της διδασκαλίας αν πραγματικά το έχουν λάβει από το Άγιο Πνεύμα, συγχέοντας το με τις οδηγίες του Παύλου περί αποτροπής σαρκικών εκδηλώσεων; Έρχεται ενάντια στο Άγιο Πνεύμα και σβήνει το Πνεύμα του Θεού από μια μερίδα του σώματος αφού ασκεί καταπίεση. Και το σβήσιμο – εξουθένωση του Πνεύματος ισοδυναμεί με απαγόρευση του ίδιου του Χριστού στο να εκφράζεται αν θέλει μέσα από το πνεύμα κάποιας Εν Χριστώ γυναίκας. Η καταπίεση των αναγεννημένων πνευμάτων των γυναικών είναι αμαρτία και μάλιστα πολύ σοβαρή!
Η ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Το κίνημα απελευθέρωσης των γυναικών ήταν αποτέλεσμα μιας μακρόχρονής καταπίεσης η οποία έφτασε στο ζενίθ της τον 17ο αιώνα. Η εκκλησία τότε δεν πήρε θέση αφού και στους κόλπους της τα ίδια συνέβαιναν. Την εποχή εκείνη η γυναίκα δεν είχε κανένα δικαίωμα, δεν είχε πρόσβαση στην εκπαίδευση, δεν επιτρεπόταν να έχει δική της περιουσία, θεωρούταν (όχι απλά κατώτερη αλλά) υποδεέστερη αφού ακόμη και στις δυτικές κοινωνίες έπρεπε να δουλεύει στα χωράφια, να μαγειρεύει, να κάνει τις δουλειές του σπιτιού, να εκπληρώνει τις σεξουαλικές ανάγκες του άντρα και να μεγαλώνει τα παιδιά. Κανένας πιστός δεν αντέδρασε τότε αφού δεν έβλεπε κάτι αφύσικο σε αυτό, ίσως να το δικαιολογούσε κι απ’ την Γραφή. Ο λόγος του Θεού όμως δεν λέει μόνο στην γυναίκα να υποτάσσεται αλλά και στον άντρα να αγαπάει. Οι πιστοί άνδρες της εποχής δεν πήραν θέση σε όλο αυτό, ούτε έδειξαν ένα άλλο πρότυπο που να αποτελέσει παράδειγμα για τον κόσμο και να είναι φως στο σκοτάδι.
Αυτό έφερε σαν αποτέλεσμα οι ίδιες οι γυναίκες να ξεσηκωθούν για να αποτινάξουν αυτή την καταπίεση από πάνω τους διεκδικώντας δικαίωμα ψήφου και ίσα δικαιώματα μέσα από το κίνημα του φεμινισμού.
Είναι αλήθεια πως όταν υπάρχει μια αδικία ο διάβολος λαμβάνει αφορμή να οδηγήσει τα πράγματα στο απέναντι άκρο. Η γυναίκα όχι μόνο διεκδίκησε να είναι ίση με τον άνδρα, αλλά άρχισε να τον ανταγωνίζεται, να κάνει παρόμοιες εργασίες, να είναι ανεξάρτητη, να λαμβάνει τον ρόλο του. Το αποτέλεσμα χάθηκαν οι ρόλοι, εγκαταλείφθηκαν τα παιδιά και γεννήθηκε ένα κίνημα μητριαρχίας.
Η ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Τι μας θυμίζει όλο αυτό; Την Κόρινθο την εποχή του Παύλου. Πως τον βλέπουμε να το αντιμετωπίζει; Τους θυμίζει την τάξη του Θεού αλλά αφήνει και μάλιστα προτρέπει να εξασκούν όλα τα πνευματικά χαρίσματα. Τι κάνουμε εμείς; Θέλοντας σαν εκκλησία να φυλαχτούμε από αυτό το πνεύμα, μιλάμε την τάξη του Θεού αλλά παράλληλα καταπιέζουμε τις γυναίκες στα πνευματικά χαρίσματα που έτσι κι αλλιώς ΠΑΝΤΑ ήταν καταπιεσμένες. Τι ρόλο είχαν οι γυναίκες πνευματικά όλα αυτά τα χρόνια πέραν από το να νταντεύουν παιδιά, να κάνουν τις δουλειές του σπιτιού και να διδάσκουν σε κανένα Κυριακό σχολείο; Πέραν του καθαρισμού των τουαλετών και του σκουπίσματος της εκκλησίας σπάνια ενεργείτε διαμέσου των κάποιο πνευματικό χάρισμα. Πέραν από τους Πεντηκοστιανούς κύκλους που κι εκεί υπάρχουν περιορισμοί δεν υπάρχει τίποτα. Νέκρα. Αυτό δεν σημαίνει πως όταν κηρύττουν οι άντρες το κάνουν απ’ το Πνεύμα.
Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΡΡΙΨΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ
Το μεγάλο πρόβλημα της χώρας μας δεν είναι γυναίκες στην διακονία αλλά η αντικατάσταση του Πνεύματος της σοφίας και της αποκάλυψης με την ανθρώπινη σοφία. Σχεδόν όλοι οι εργάτες αυτής της χώρας μιλούν, εργάζονται κηρύττουν από αυτό το πνεύμα. Γι’ αυτό δεν φανερώνεται η δύναμη του Κυρίου και γι’ αυτό τα αποτελέσματα είναι λιγοστά.
Η τραγική αλήθεια της χώρας είναι το Άγιο Πνεύμα για χρόνια πολλά (και ακόμα και τώρα που μιλάμε) δεν είχε χώρο να εκφραστεί. Δεν μιλάμε για ένα οποιοιδήποτε πρόσωπο αλλά για ένα απ’ τα Πρόσωπα της Αγίας Τριάδας που είναι Θεός. Και είναι ο Θεός στην γη σε εμάς, με άμεσο και «χειροπιαστό» τρόπο. Μήπως αυτή είναι πολύ πιο σοβαρή αμαρτία;
Στην Ελλάδα οι περισσότεροι πνευματικοί χώροι φοβούνται το Άγιο Πνεύμα και γι’ αυτό παράγουν θεολογίες που δεν του αφήνουν κανένα περιθώριο να κινηθεί. Έτσι την θέση του παίρνει η ανθρώπινη διάνοια, υπερυψώνεται η αξία της «βιβλικής γνώσης», μέσω Ακαδημαϊκών σπουδών, πτυχίων κ.τ.λ. Είναι τραγικό να μιλάμε αν οι γυναίκες της βασιλείας έχουν το δικαίωμα να διακονούν, όταν ούτε οι άντρες δεν κινούνται απ’ το Πνεύμα του Θεού τις περισσότερες φορές.
Η ΑΝΩΤΑΤΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Η ανώτατη εξουσία του γραπτού λόγου είναι το Άγιο Πνεύμα που την ενέπνευσε. Επειδή, δεν ήρθε ποτέ προφητεία από θέλημα ανθρώπου, αλλά, οδηγούμενοι από το Άγιο Πνεύμα, μίλησαν οι άγιοι άνθρωποι του Θεού (΄Β ΠΕΤ 1:21). Το Άγιο Πνεύμα είναι ο συγγραφέας της Αγίας Γραφής και η ανώτατη εξουσία της εκκλησίας, αφού δόθηκε να κατοικεί μέσα σε κάθε αναγεννημένο πιστό. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα ζω με τον Παράκλητο δεδομένα. Έχω την επιλογή να Τον αμφισβητήσω και να Τον σβήσω, υπερυψώνοντας στην θέση Του το μυαλό μου. Ή έχω την επιλογή να Τον δεχτώ, να Τον εκζητάω, και να τον εμπιστευτώ ότι θα μου μάθει να ξεχωρίζω την φωνή Του απ’ τις άλλες φωνές, γιατί μόνο τότε υπάρχει αληθινά σχέση μαζί Του. Η άλλη προσέγγιση είναι από μια περιοχή στην πραγματικότητα ανεξαρτησίας, που ακόμα βρίσκομαι στο ξύλο της γνώσης του καλού και του κακού και από εκεί διαβάζω για τον Θεό, συζητάω για τον Θεό, σπουδάζω για τον Θεό, γνωρίζω πολλές πληροφορίες για τον Θεό, μιλάω σε άλλους για τον Θεό, κάνω πράγματα για τον Θεό. Χωρίς όμως το για (τον Θεό) να γίνεται με (τον Θεό).
ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΥΘΟ ΤΟΥ ΑΜΒΩΝΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΡΟΠΟΥ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟΠΟΘΕΤΗΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΜΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ.
Η λέξη άμβωνας δεν αναφέρεται ούτε μια φορά στην Αγία Γραφή. Είναι μια εκκλησιαστική παράδοση. Γιατί το λέω αυτό; Γιατί δεν έχουμε πρόβλημα αν μια γυναίκα σε ένα συνέδριο που όλοι είμαστε κύκλο και για παράδειγμα καθόμαστε σε καρεκλάκια μοιραστεί κάτι, ακόμη κι αν έχει χροιά διδασκαλίας, αλλά σκανδαλιζόμαστε αν ακριβώς το ίδιο πράγμα το κάνει από τον άμβωνα. Αν και η Γραφή δεν δίνει καμία έμφαση στον άμβωνα, (η λέξη αυτή δεν αναφέρεται ούτε μια φορά στις σελίδες της) στην δική μας συνείδηση έχει πάρει τέτοια αξία, που αν κάτι συνδεθεί μαζί του με τον τρόπο που εμείς θεωρούμε λάθος, το ονομάζουμε ιεροσυλία. Στον πνευματικό χώρο όμως δεν έχει καμία διαφορά. Αν δηλαδή μια γυναίκα διδάσκει από εκεί πάνω, αν γράφει ένα βιβλίο, αν μιλάει σε ένα βίντεο στο You Tube. Το θέμα είναι από πού προέρχονται αυτά που λέει. Αν έχουν την πηγή τους στο Πνεύμα του Θεού ή σε άλλη πηγή κάτι όμως που ισχύει και για τους άντρες. Και εδώ θα θυμίσω τον λόγο που είπε ο Παύλος στους Κορίνθιους και στους πιστούς κάθε εποχής: «Εγώ, σύμφωνα με τη χάρη τού Θεού, που μου δόθηκε, σαν σοφός αρχιτέκτονας, έβαλα το θεμέλιο· άλλος, όμως, οικοδομεί επάνω σ’ αυτό· κάθε ένας, πάντως, ας βλέπει πώς οικοδομεί επάνω σ’ αυτό. Επειδή, άλλο θεμέλιο δεν μπορεί να βάλει κανένας, παρά εκείνο που έχει τεθεί, το οποίο είναι ο Ιησούς Χριστός. Και αν κάποιος οικοδομεί επάνω σε τούτο το θεμέλιο, χρυσάφι, ασήμι, πολύτιμες πέτρες, ξύλα, χορτάρι, καλαμιά· καθενός το έργο θα φανερωθεί· επειδή, η ημέρα θα το φανερώσει· δεδομένου ότι, αποκαλύπτεται με φωτιά· και η φωτιά θα δοκιμάσει ποιο είναι το έργο τού καθενός. Αν το έργο κάποιου που οικοδόμησε μένει, θα πάρει μισθό· αν το έργο κάποιου κατακαεί, θα ζημιωθεί· αυτός, όμως, θα σωθεί, αλλά με τέτοιον τρόπο, σαν μέσα από φωτιά» (Ά ΚΟΡ 3:10- 15).
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ
Ακόμη και σήμερα αντηχούν στα αυτιά μου τα λόγια ενός κηρύγματος που είχα ακούσει παιδί. Δεν θυμάμαι ποιος τα είπε, το βασικό μήνυμα εκείνου του κηρύγματος, μου έχουν μείνει όμως τα λόγια: «Όταν ο Θεός δεν βρίσκει διαθέσιμους άντρες ψάχνει για γυναίκες. Και όταν δεν βρίσκει ούτε γυναίκες ψάχνει παιδιά». Μια τέτοια περίπτωση είναι ο Σαμουήλ και μια άλλη η Δεββώρα η οποία λειτούργησε ως κριτής και προφήτης που στην εποχή εκείνη σήμαινε αρχηγός κράτους. «Και η Δεβόρρα, μια γυναίκα προφήτισσα, η γυναίκα τού Λαφιδώθ, αυτή έκρινε τον Ισραήλ εκείνο τον καιρό». (ΚΡΙΤ 4:3). Αυτή οδήγησε τον Βαράκ στην νίκη κατά του Σισάρα.
ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Στην Καινή διαθήκη έχουμε επίσης μαθήτριες που ακολουθούσαν τον Ιησού. Ο Κύριος όταν αναστήθηκε πρώτα εμφανίστηκε σε γυναίκες και μετά στους αποστόλους. Μήπως γιατί ήταν πιο δεκτικές να δεχτούν αυτό που οι άντρες χρειάστηκαν πολύ περισσότερο χρόνο να χωνέψουν; Έπειτα στους 120 στο ανώγειο ήταν και γυναίκες οι οποίες έλαβαν εξίσου την δωρεά του Αγίου Πνεύματος. Γνωρίζω βέβαια τον αντίλογο που λέει ότι όσον αφορά τους απόστολους ο Ιησούς κάλεσε μόνο άντρες.
ΓΙΑΤΙ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΔΕΝ ΣΥΜΠΕΡΙΕΛΑΒΕ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΟΥΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ;
Για να λύσουμε αυτό το θέμα πρέπει να κάνουμε μια διάκριση μεταξύ αποστόλων και αποστόλων. Αυτό σημαίνει ότι δεν ανήκουν όλοι οι απόστολοι στην ίδια κατηγορία. Υπάρχουν οι απόστολοι που διάλεξε ο ίδιος ο Κύριος που συναναστράφηκαν μαζί Του και ήταν αυτόπτες μάρτυρες της διδασκαλίας Του, των θαυμάτων, της ζωής Του, της σταύρωσης και προπάντων της ανάστασης. Είναι αυτοί που τα θεμέλια της πόλης είναι γραμμένα με τα ονόματα τους! Αυτό το είδος αποστόλων είναι μοναδικό και δεν επαναλαμβάνεται.
Έπειτα υπάρχει εκείνο το είδος των αποστόλων που δεν ήταν αυτόπτες μάρτυρες του Κυρίου αλλά είχαν αποστολικό χάρισμα. Τέτοιοι ήταν ο Παύλος, ο Βαρνάβας, ο Σίλας, ο Τίτος, ο Τιμόθεος που η Γραφή ονομάζει απόστολους. Σε αυτό το είδος αποστόλων μπορούν να συμπεριληφθούν γυναίκες, όπως μας πληροφορεί ο Παύλος, όταν στο 5ο κεφάλαιο της προς Εφεσίους μας λέει ότι ο Θεός έδωσε χαρίσματα στους ανθρώπους, όπου το πρώτο στην σειρά είναι οι απόστολοι! Και επειδή οι γυναίκες είναι άνθρωποι το χάρισμα του απόστολου απευθύνεται και σε αυτές καθώς δεν έχει να κάνει με φύλλο αλλά δίνεται σε όσους κατά το πνεύμα έχουν φτάσει στην ανάλογη ηλικία και ωριμότητα για να το λάβουν και να το διακονήσουν!
ΓΙΑΤΙ ΣΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ Η ΠΡΙΣΚΙΛΛΑ ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΑΝΑΦΑΡΕΤΑΙ ΠΡΩΤΗ ΑΠ’ ΤΟΝ ΑΚΥΛΑ;
Πριν πούμε το οτιδήποτε είναι σημαντικό να θυμηθούμε ότι αυτό το βιβλίο είναι θεόπνευστο και τίποτα μέσα σε αυτό δεν είναι τυχαία βαλμένο. Είναι λοιπόν το Άγιο Πνεύμα του Θεού που κάποιες φορές έβαλε τα ονόματα με αυτή την σειρά. Γιατί άραγε; Η πρώτη απάντηση είναι για να μας δείξει ότι μέσα στον Χριστό δεν υπάρχει καμία διαφορά στο αρσενικό και στο θηλυκό αλλά είμαστε ίσοι. Έτσι κάποιες φορές αναφέρει πρώτα τον Ακύλα και άλλες την Πρίσκιλλα. Υπάρχει επίσης μια υπόνοια ότι η Πρίσκιλλα ήταν πιο ώριμη στον Χριστό απ’ τον Ακύλα και το χρίσμα που μετέφερε ήταν μεγαλύτερο. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Ακύλας δεν ήταν πνευματικός αλλά όχι όσο η Πρίσκιλλα η οποία φαίνεται να έχαιρε αναγνώρισης από το σώμα του Χριστού την εποχή εκείνη. Αυτό δεν σημαίνει ότι κατά σάρκα υποσκέλιζε τον άντρα της, απεναντίας είχε εκείνο το ειρηνικό και ήσυχο πνεύμα που περιγράφει ο Πέτρος για τις ευσεβείς γυναίκες. Όμως το σκεύος μέσα απ’ το οποίο συνήθως κινούταν το Άγιο Πνεύμα ήταν εκείνη και όχι ο άντρας της. Κι αυτό γιατί είχε ένα μεγαλύτερο μέτρο εκζήτησης, αφιέρωσης και ο Κύριος ενεργούσε δυνατά διαμέσου της. Η Γραφή μας λέει επίσης ότι και οι δύο μαζί δίδαξαν τον Απολλώ καλύτερα τον δρόμο του Κυρίου. Αυτό σημαίνει ότι δεν τον δίδασκε μόνο ο Ακύλας αλλά και η Πρίσκιλλα. Κάτι στο οποίο το Άγιο Πνεύμα δεν φαίνεται να έχει κανένα πρόβλημα. Γιατί Εν Χριστώ φαίνεται να ήταν στην ηλικία της πνευματικής μητέρας ενώ ο Απολλώ τέκνο εν Χριστώ. Μήπως δεν θα έπρεπε να τον διδάσκει επειδή κατά σάρκα ήταν γυναίκα; Ακόμη κι αν πνευματικά ήταν πολύ μεγαλύτερη;
ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΜΕ ΕΦΕΡΕ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΗΤΑΝ ΓΥΝΑΙΚΑ
Γεννήθηκα σε ένα εκκλησιαστικό περιβάλλον που σε γέμιζε με απαγορεύσεις, με φόβο, με ενοχές και σου παρουσίαζε υπερβολικά τονισμένη την πλευρά της αυστηρότητας του Θεού. Πολλοί ιεροκήρυκες και εκκλησιαστικοί ηγέτες έπαιξαν ρόλο στο να πληγωθώ και να απομακρυνθώ απ’ τον Θεό. Στο στρατό ο Θεός έκανε επεμβάσεις για να μου αποκαλύψει τον χαρακτήρα Του. Ότι δεν είναι Αυτός που μου δίδαξαν αλλά είναι Αγάπη και έχει προσωπικό ενδιαφέρον για την ζωή μου. Αν και οι επεμβάσεις με έλκυσαν προς Αυτόν δεν Του παρέδωσα την ζωή μου γιατί οι φόβοι, οι αμφιβολίες και ένα δυνατό αίσθημα ανασφάλειας παρέμεναν στην ψυχή μου. Όταν απολύθηκα ο Θεός με έφερε σε επαφή με μια αδελφή (τώρα είναι στον Κύριο) η οποία άρχισε να μου μιλάει για τον Θεό. Όχι από άμβωνες αλλά μια φορά την εβδομάδα πηγαίναμε για καφέ κι εκεί στις καφετέριες άνοιγε τον λόγο του Θεού και με δίδασκε. Το Άγιο Πνεύμα της έδινε κάθε φορά αυτό που χρειαζόμουν. Η όλη διαδικασία ήταν σαν πνευματική εγχείρηση καθώς ο Θεός την οδηγούσε τι έπρεπε να αγγίξει και μάλιστα με χειρουργική ακρίβεια! Μετά δύο μήνες έδωσα την καρδιά μου στον Χριστό. Για πείτε μου παρακαλώ τώρα πάνω στο στείρο δόγμα: «Μόνο οι άντρες πρέπει να κηρύττουν». Το ζητούμενο είναι από ποιο πνεύμα κηρύττει κάποιος και αν γνωρίζει πραγματικά τον Κύριο. Οι άντρες της συγκεκριμένης εκκλησίας με πλήγωσαν με τον ξύλινο και εκφοβιστικό λόγο τους μέσα από τον οποίο αλλοίωσαν το Πρόσωπό του Θεού στην συνείδηση μου. Για να χρησιμοποιήσει ο Θεός στο τέλος μια γυναίκα που κανείς δεν την ήξερε, κανείς δεν της έδινε σημασία, δεν την αναγνώριζε, αλλά αυτή γνώριζε αληθινά τον Κύριο και αυτή με οδήγησε στα πόδια Του. Θα ανέφερα το όνομα της αν δεν με είχε βάλει κάποτε να ορκιστώ ποτέ να μην πω για αυτήν, γιατί το φρόνημα της ήταν να λαμβάνει πάντα όλη την δόξα ο Κύριος!
Στον ουρανό θα δούμε ποιοι ήταν αυτοί που υπηρετούσαν αληθινά τον Κύριο και ποιοι υπηρετούσαν άλλα πνεύματα. Εκεί θα δούμε γυναίκες να λαμβάνουν μισθό, τιμή και θέσεις από τον Κύριο που δεν θα λάβουν άντρες.
ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Amy Carmichael
Η Amy Beatrice Carmichael (1867 – 1951) ήταν Ιρλανδή ιεραπόστολος στην Ινδία, η οποία άνοιξε ένα ορφανοτροφείο και ίδρυσε μια αποστολή στο Dohnavur. Υπηρέτησε στην Ινδία για 55 χρόνια και έγραψε πολλά βιβλία για το ιεραποστολικό έργο εκεί. Μικρό κοριτσάκι είχε ζητήσει απ’ τον Θεό να αλλάξει τα μάτια της από καφέ σε μπλε, αίτημα που ο Θεός δεν απάντησε. Λίγα χρόνια αργότερα θα έβλεπε τον εαυτό της να σώζει κορίτσια και νεαρές γυναίκες, από τα έθιμα των Ινδουιστών που ισοδυναμούσαν με καταναγκαστική πορνεία. Τα παιδιά των ινδουιστών ναών ήταν κυρίως νεαρά κορίτσια αφιερωμένα στους θεούς, και στη συνέχεια συνήθως αναγκάστηκαν να κάνουν πορνεία για να κερδίσουν χρήματα για τους ιερείς. Οι οικογένειες πουλούσαν συχνά τα παιδιά τους στους ναούς εάν δεν τα ήθελαν, ή αν χρειάζονταν επιπλέον χρήματα και λιγότερα παιδιά για να ταΐσουν. Η Amy ντυμένη με ινδικά ρούχα, έβαφε το δέρμα της με σκούρο καφέ και συχνά ταξίδευε σε μεγάλες αποστάσεις στους καυτούς, σκονισμένους δρόμους της Ινδίας για να σώσει ένα μόνο παιδί από τα δεινά. Με σεβασμό στην ινδική κουλτούρα, τα μέλη της οργάνωσης φορούσαν και αυτά ινδικά φορέματα και έδιναν στα σωσμένα παιδιά ινδικά ονόματα. Κάποιοι ιεραπόστολοι της είχαν πει ότι η δουλειά τους ήταν να κηρύττουν το ευαγγέλιο και όχι να νταντεύουν παιδιά. Εκείνη όμως συνέχιζε να εκτελεί αυτό που της έδινε ο Κύριος.
Mary Slessor
Έδρασε στην Αφρική από το 1876 μέχρι και τον θάνατο της το 1915 και έφερε στον Χριστό άγριες φυλές που μέχρι τότε κανείς άλλος δεν είχε πλησιάσει. Σε κάποιες από αυτές υπήρχε η δεισιδαιμονία πως αν γεννιούνταν δίδυμα το ένα απ’ αυτά είχε πονηρό πνεύμα. Επειδή δεν ήξεραν πιο από τα δύο είχε το πνεύμα άφηναν και τα δυο στο δάσος να πεθάνουν είτε από πείνα είτε από άγρια θηρία. Η Μαίρη έσωσε εκατοντάδες δίδυμα από τον θάνατο καθώς τα έπαιρνε σπίτι της και τα μεγάλωνε σαν δικά της παιδιά. Σταμάτησε επίσης την πρακτική προσδιορισμού της ενοχής κάνοντας τους υπόπτους να πίνουν δηλητήριο. Συχνά οι αρχηγοί των φυλών την καλούσαν στα πολεμικά τους συμβούλια ζητώντας πάντα στο τέλος την συμβουλή της. Με αυτό τον τρόπο απέτρεψε να χυθούν αίματα και έβρισκε πάντα τρόπο να επιλύονται οι διαφορές με ειρηνικό τρόπο. Αξιοσημείωτο είναι επίσης το περιστατικό που κατά την διάρκεια ενός ταξιδιού εμφανίστηκε πίσω απ’ την ομάδα των παιδιών που οδηγούσε ένας πάνθηρας. Η Μαίρη πήγε πίσω από τα παιδιά και προσευχόταν μέχρι που ο πάνθηρας χάθηκε μέσα στην ζούγκλα.
Elizabeth Eliot
Η Elisabeth Elliot (1926-2015) έζησε τη δολοφονία του άντρα της και 4 άλλων ιεραποστόλων, από τη φυλή των Αούκας/Χουαοράνι, την οποία προσπαθούσαν να προσεγγίσουν. Δύο χρόνια μετά, η ίδια φυλή προσκάλεσε την Elisabeth και άλλη μία από αυτές τις χήρες να ζήσουν μαζί τους, στο χωριό τους. Αυτές ακολούθησαν, πιστεύοντας ότι είναι το επόμενο βήμα του Θεού γι’ αυτές. Μέσα από το χρόνο που έζησαν μαζί, η φυλή των Αούκας/Χουαοράνι ήρθε στον Χριστό. Ο Θεός επέτρεψε οι άντρες ιεραπόστολοι με όλη την εκπαίδευση και την μόρφωση που είχαν λάβει για να κάνουν το έργο να μαρτυρήσουν.
Έκανε το έργο Του τελικά με δύο γυναίκες οι οποίες με την στάση τους και το παράδειγμα τους έφεραν ολόκληρες φυλές στον Χριστό! Αυτό είναι ένα από τα πιο συγκλονιστικά παραδείγματα του πως κινείτε ο Θεός και ότι με δυο νέες γυναίκες, αφιερωμένες σε Εκείνον μπορεί να «τα καταφέρει» εξίσου καλά, γιατί δεν είναι το φύλο που κάνει την διαφορά αλλά το Άγιο Πνεύμα που μπορεί να χρησιμοποιήσει όποιον θέλει κάθε φορά. Γνωρίζω την ένσταση και την έμφαση σε αυτούς που μαρτύρησαν και ότι με τον θάνατο τους άνοιξαν τον δρόμο για την συνέχεια και δεν μειώνω καθόλου την αξία της θυσίας τους. Όμως παράλληλα δεν πρέπει αυτό να επισκιάζει το γεγονός ότι η Ελίζαμπεθ δεν έμεινε στο πένθος της για τον σύζυγο που αγάπησε, (όποιος διαβάσει το βιβλίο “Πάθος και καθαρότητα” μπορεί να καταλάβει τι εννοώ), αλλά πήγε να ζήσει με τους δολοφόνους του άνδρα της. Και ότι στο πρακτικό κομμάτι το έργο έγινε από δυο γυναίκες του Θεού! Θα πρέπει λοιπόν να δούμε κι αυτή την πλευρά η οποία δεν πρέπει να μας διαφεύγει.
Επιστρέφοντας στις Ηνωμένες Πολιτείες μετά από πολλά χρόνια στη Νότια Αμερική, έγινε ευρέως γνωστή ως συγγραφέας πάνω από είκοσι βιβλίων και ως ομιλητής. Η Έλιοτ περιόδευσε στη χώρα, μοιράζοντας τις γνώσεις και την εμπειρία της, μέχρι τα 70 της χρόνια. Μήπως δεν θα έπρεπε να την ακούμε επειδή ήταν γυναίκα;
Doreen Irvine
Γεννήθηκε σε μια φτωχογειτονιά το 1939 και στα νεανικά της χρόνια έμπλεξε με την μαγεία και τον αποκρυφισμό. Ήταν εκείνη που έλαβε το προσωνύμιο «βασίλισσα της μαύρης μαγείας». Ο Κύριος την ελευθέρωσε από τον σατανισμό, την μεταμόρφωσε και της έδωσε διακονία απελευθέρωσης. Μέσα απ’ την διακονία της έφερε εκατοντάδες στον Χριστό. Η ίδια είχε ομολογήσει: «Η δουλειά μου είναι να κηρύττω το ευαγγέλιο σε όλη του την πληρότητα και να οδηγώ άντρες και γυναίκες στον Κύριο Ιησού Χριστό». Ο Θεός την άνοιξε πόρτες σε ραδιοφωνικούς σταθμούς και στην τηλεόραση. Επίσης έκανε ταξίδια σε χώρες της Ευρώπης και την Αμερική. Απ’ την εμπειρία της με τον Κύριο έγραψε και το βιβλίο «Η δύναμή της απελευθέρωσης». Μήπως όλα αυτά δεν θα έπρεπε να τα κάνει επειδή ήταν γυναίκα;
Jackie Pullinger
Η Jackie Pullinger έφτασε στο Hong Kong το 1966 κι από τότε υπηρετεί τους ανθρώπους που κανείς δε θέλει να πλησιάσει. Χιλιάδες άνθρωποι έχουν έρθει στο Χριστό και στη συνέχεια ελευθερωθεί από τα ναρκωτικά, μόνο με τη βοήθεια της προσευχής, στο κέντρο αποκατάστασης Αγ. Στέφανος που άνοιξε εκεί. Σήμερα, τίποτα δε θυμίζει την Walled City που αντίκρυσε η Ms. Pullinger όταν πρωτοπήγε εκεί.
Angela Greening
Η Angela Greening είναι ένα δυνατό εργαλείο στα χέρια του Χριστού. Έχει χάρη να απελευθερώνει ανθρώπους που βρίσκονται σε ισχυρά δεσμά και στα δίχτυα της μαγείας. Ανά τα χρόνια έχει κάνει χιλιάδες απελευθερώσεις σε ανθρώπους που ασχολούνται με τον αποκρυφισμό και τον σατανισμό. Η διδασκαλία και η διορατικότητα της προέρχονται από χρόνια εμπειρίας στην πρώτη γραμμή του πνευματικού πολέμου, με καρδιά που φλέγεται για τη σωτηρία και την απελευθέρωση των ανθρώπων. Αν σε ενδιαφέρει να γνωρίσεις καλύτερα την Άντζελα δες ένα σύντομο απόσπασμα από το χριστιανικό ντοκιμαντέρ «Furious love» (Μανιώδης αγάπη), που δείχνει πως ο Θεός κινείται με δικούς Του ανθρώπους σε διάφορες περιοχές της γης.
Heidi Baker
Μετά από προσωπική επίσκεψη στην ίδια και θαυματουργική θεραπεία από πνευμονία, ο Κύριος την κάλεσε το 1995 να πάει στην φτωχότερη χώρα του κόσμου. Στην Μοζαμβίκη μαζί με τον σύζυγο της ξεκίνησε να μαζεύει και να ταΐζει τα εγκαταλειμμένα παιδιά που έβρισκαν στους δρόμους. Κάθε μέρα ταΐζει γύρω στα 3.000 παιδιά. Πως το καταφέρνει αυτό; Όπως η ίδια μαρτυρεί ο Κύριος κάνει το φαγητό να μην τελειώνει. Επιπλέον μέσα από αυτούς έχει δώσει το φως σε τυφλούς, την ακοή σε κουφούς, την υγεία σε παράλυτους και έχει αναστήσει 53 νεκρούς. Μέχρι τώρα έχουν ιδρύσει πάνω από 7.000 εκκλησίες, 5 βιβλικά σχολεία, 4 κέντρα σίτισης για παιδιά. Αυτή την στιγμή το 90% της Μοζαμβίκης έχει μεταστραφεί στον Χριστό, μέσα απ’ την διακονία αυτής της γυναίκας και του συζύγου της. Αν θέλεις να μάθεις περισσότερα γι’ αυτήν μπορείς να δεις το παρακάτω Ντοκιμαντέρ που μιλάει για την ζωή της.
Μετά απ’ όλα αυτά ακούω στο πνεύμα μου τον εξής λόγο απ’ το Πνεύμα του Κυρίου τον οποίο απελευθερώνω και με αυτόν κλείνω το συγκεκριμένο άρθρο:
Αφήστε τις γυναίκες να έρχονται σε Μένα και μην τις εμποδίζετε. Διότι και σε αυτές ανήκει η βασιλεία των ουρανών.
Γυναίκες του Θεού φανερωθείτε!
