του Ευγένιου Μπαλτατέσκου
Ήταν απόγευμα βρισκόμουν σε κοινωνία με αδελφούς και κρατούσα ένα πορτοκάλι στο χέρι μου. Τότε ένιωσα το Άγιο Πνεύμα να μου λέει: «κράτα ακόμα αυτό το πορτοκάλι γιατί θέλω να σε διδάξω κάτι μέσα από αυτό».
Μόνο αν το ανοίξεις ο ίδιος μπορείς να καταλάβεις ότι κάτω απ’ την σκληρή φλούδα είναι μαλακό, το χρώμα του είναι πορτοκαλί, πως μυρίζει κι αν το βάλεις στο στόμα σου ποια είναι η ακριβή του γεύση.
Όπως δεν μπορείς να γνωρίσεις τι είναι πορτοκάλι αν δεν το ανοίξεις, δεν το βάλεις στο στόμα σου να δεις την γεύση του και δεν το φας, το ίδιο ισχύει με τον Θεό. Δεν μπορείς να Τον γνωρίσεις αν δεν Τον γευτείς ο ίδιος. Δεν μπορείς να γνωρίσεις τον Θεό μέσα από πληροφορίες αλλά μόνο αν έρθεις σε προσωπική επαφή μαζί Του.
Οι θεολογίες και ο τρόπος που πολλοί άνθρωποι προσπαθούν να μιλούν για τον Θεό και τον ουρανό είναι σαν να κρατάνε το πορτοκάλι που ποτέ δεν έχουν ανοίξει για να δουν πως είναι από μέσα, ούτε έχουν γευτεί και να λένε: «το πορτοκάλι από μέσα είναι μπλε, είναι σκληρό και έχει πικρή γεύση».
Ο διανοητικός τρόπος είναι τόσο μακριά στο να γνωρίσει κάποιος τον Θεό, όσο αδύνατον είναι ένας άνθρωπος που δεν έχει φάει ποτέ πορτοκάλι να καταλάβει την γεύση του χωρίς να το δοκιμάσει.
«O φυσικός άνθρωπος, όμως, δεν δέχεται αυτά που ανήκουν στο Πνεύμα τού Θεού· επειδή είναι μωρία σ’ αυτόν, και δεν μπορεί να τα γνωρίσει· για τον λόγο ότι, ανακρίνονται με πνευματικό τρόπο». (Α΄ΚΟΡ 2:14).
Αυτός είναι ο λόγος που τα περισσότερα συμπεράσματα και οι θεολογίες που παράγονται από διάφορους ανθρώπους για τον Θεό είναι πλάνη ή κατασκεύασμα ανθρώπινης σοφίας.
Πρέπει να γνωρίζουμε πως η στρατηγική του ουρανού για την κατάκτηση της γης και για να προχωρήσει η εκκλησία μπροστά δεν θα έρθει μέσα από την διάνοια των ανθρώπων. Η διάνοια δεν έχει δύναμη, είναι ανθρώπινος λόγος χωρίς δύναμη Θεού.
Στην εποχή που διανύουμε ο Θεός έχει να δώσει πράγματα που όχι μόνο δεν θα χωράνε στη θρησκεία μας αλλά θα την παρασέρνουνε σαν ένα ποτάμι που τρέχει με ορμή και τα ισοπεδώνει όλα.
Ο Κύριος σήμερα μας λέει: «Ξεχάστε τον διανοητικό τρόπο να είστε πνευματικά όντα».
ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ
Πως λοιπόν θα ζήσουμε; Ο μόνος τρόπος είναι τα βάθη μας να ερευνούν τα βάθη του Θεού, το οποίο γίνεται μόνο διαμέσου του Πνεύματος. Όχι του εγκεφάλου μας.
«..αλλά, καθώς είναι γραμμένο: «Eκείνα που μάτι δεν είδε, και αυτί δεν άκουσε, και σε καρδιά ανθρώπου δεν ανέβηκαν, τα οποία ο Θεός ετοίμασε γι’ αυτούς που τον αγαπούν». Σε μας, όμως, ο Θεός τα αποκάλυψε διαμέσου τού Πνεύματός του· δεδομένου ότι, το Πνεύμα ερευνάει τα πάντα, και τα βάθη τού Θεού. Eπειδή, ποιος από τους ανθρώπους γνωρίζει αυτά που είναι μέσα στον άνθρωπο, παρά μονάχα το πνεύμα τού ανθρώπου που είναι μέσα του; Έτσι, και εκείνα που είναι μέσα στον Θεό δεν τα γνωρίζει κανένας, παρά μονάχα το Πνεύμα τού Θεού. Eμείς, όμως, δεν λάβαμε το πνεύμα τού κόσμου, αλλά το Πνεύμα που προέρχεται από τον Θεό, για να γνωρίσουμε εκείνα που χαρίστηκαν σε μας από τον Θεό. Tα οποία και μιλάμε, όχι με διδασκόμενα λόγια ανθρώπινης σοφίας, αλλά διδασκόμενα από το Άγιο Πνεύμα, συγκρίνοντας τα πνευματικά προς τα πνευματικά». (Α΄ΚΟΡ 2:9-13).
Αυτό που χρειαζόμαστε να καταλάβουμε είναι ότι ο Θεός είναι Πνεύμα και όχι διανόηση. Δεν είναι εγκέφαλος είναι Πνεύμα! Και όπως ο ωκεανός δεν χωράει σε ένα κουβά έτσι και ο Θεός δεν χωράει στο κουβαδάκι του εγκεφάλου μας.
Πρέπει να θυσιάσουμε τον διανοητικό άνθρωπο για να μπορέσει να ζήσει ο πνευματικός. Πρέπει να θυσιάσουμε την αντίληψη, την γνώση, την θρησκεία, την θεωρία μας διαφορετικά ο Θεός δεν θα μπορεί να επικοινωνεί μαζί μας.
Αυτή την θυσία είχε εκτελέσει ένας μεγάλος άνθρωπος του Θεού. Που αν και ήταν μορφωμένος κατά κόσμο, δεν κινούταν με την ανθρώπινη σοφία όσον αφορούσε «τα του Θεού». Γι’ αυτό μπορούσε να λέει: «Kαι εγώ, αδελφοί, όταν ήρθα σε σας, ήρθα όχι με υπεροχή λόγου ή σοφίας, κηρύττοντας σε σας τη μαρτυρία τού Θεού». (Α΄ΚΟΡ 2:1).
ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΠΡΟΠΟΡΕΥΕΤΑΙ ΚΑΙ Η ΕΞΗΓΗΣΗ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Τι σημαίνει όμως ζωή εν Πνεύματι; Όπως στην φυσική ζωή πρώτα τρως το πορτοκάλι και μετά μιλάς έτσι και στην πνευματική. Αυτό θέλει να πει ο απόστολος Παύλος όταν λέει: «Πίστεψα, γι’ αυτό και μίλησα». (Β΄ ΚΟΡ 4:13). Πρώτα γεύεσαι τον Θεό και μετά μιλάς γι’ Αυτόν όντας μάρτυρας. (ΠΡΑΞ 5:32). Δεν λες όσα ξέρεις αλλά ξέρεις τι λες. Υπάρχει μια διαφορά της λέξης «μάρτυρας» και της λέξης «μορφωμένος ή «γνώστης των πραγμάτων».
Σημ. Ο μάρτυρας είναι κάποιος που λέει όσα άκουσε και είδε όντας παρών σε κάποιο γεγονός. (Η λέξη «βλέπω» ή «είδα» στα αρχαία ελληνικά αλλά και στην γλώσσα της Γραφής έχει συχνά την έννοια του γνώρισα κάτι εμπειρικά κι όχι ότι έλαβα απλά μια εξωτερική πληροφόρηση γι’ αυτό).
Πάρτε ένα πορτοκάλι και δώστε το σε ένα άνθρωπο που δεν έχει πιάσει ποτέ πορτοκάλι στα χέρια του. Μπορεί να πει τι είναι το πορτοκάλι;
Σε ένα βαθμό ναι. Μπορεί να πει πως είναι η υφή του. Μπορεί να περιγράψει το σχήμα του. Μπορεί όμως να καταλάβει τι έχει μέσα; Αν του το ανοίξουμε λίγο μπορεί να πει ότι το χρώμα του είναι πορτοκαλί. Αυτό δεν σημαίνει ότι το ξέρει γιατί ακόμη δεν το έχει γευτεί προσωπικά. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά του με τον μάρτυρα. Γιατί ο μάρτυρας είναι κάποιος που το έχει γευτεί.
Ο απόστολος Παύλος δεν μιλούσε στους μαθητές του για το πως είναι το «πορτοκάλι» αλλά τους έδινε να το δοκιμάσουν, αφού ήδη γνώριζε την γεύση του και αφού ο ίδιος το έτρωγε καθημερινά! «Kαι ο λόγος μου και το κήρυγμά μου δεν γίνονταν με πειστικά λόγια ανθρώπινης σοφίας, αλλά με απόδειξη Πνεύματος και δύναμης· ώστε η πίστη σας να είναι όχι διαμέσου τής σοφίας των ανθρώπων, αλλά διαμέσου τής δύναμης του Θεού. Mιλάμε δε σοφία ανάμεσα στους τελείους· σοφία, όμως, όχι τούτου τού αιώνα, ούτε των αρχόντων τούτου τού αιώνα, που φθείρονται· αλλά, μιλάμε σοφία Θεού, μυστηριώδη, που ήταν κρυμμένη, την οποία ο Θεός προόρισε πριν από τους αιώνες προς δική μας δόξα·» (Α΄ΚΟΡ 2:4-7).
Πως μπορούμε από «γνώστες» να γίνουμε μάρτυρες; Πρέπει πρώτα να καεί το πνεύμα της ανθρώπινης σοφίας και της θρησκείας όπου οι άνθρωποι μιλούν για το πορτοκάλι επειδή έτυχε να πέσει στα χέρια τους και χωρίς να το ανοίξουν και να το γευτούν προσπαθούν να μαντέψουν τι έχει μέσα.
Πρέπει να αφήσω κατά μέρος αυτά που ξέρω ή νομίσω ότι ξέρω ή μου έχουν πει άλλοι για τον Θεό και να Τον εκζητήσω προσωπικά σαν παιδί που η σκέψη του δεν έχει ζυμωθεί ακόμα απ’ τις διάφορες πληροφορίες που συναντά στην διαδρομή της ζωής του, οι οποίες σταδιακά τον διαμορφώνουν και καθορίζουν τα φίλτρα μέσα απ’ τα οποία θα αντιλαμβάνεται και θα βλέπει τα πράγματα.
Υπάρχει ένα εδάφιο στις Παροιμίες που λέει: «μην φαντάζεσαι τον εαυτό σου σοφό». (ΠΑΡ 3:7). Και ένα άλλο που λέει: «μέσα στους μάταιους συλλογισμούς τους, αναζήτησαν μάταια πράγματα, και σκοτίστηκε η ασύνετη καρδιά τους. Ενώ έλεγαν ότι είναι σοφοί, έγιναν μωροί». (ΡΩΜ 1:21-22). Αυτό είναι ακριβώς το σύνδρομο αυτού που νομίζει ότι τα ξέρει όλα μόνο και μόνο επειδή έχει την δυνατότητα να σκέφτεται, όπου αυτό περιλαμβάνει και ζητήματα που αφορούν τον Θεό.
Και είναι ο Θεός που έδωσε στον άνθρωπο την δυνατότητα της σκέψης. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αυτόματα Τον ξέρει και κάθε σκέψη που κάνει ή διαμορφώνει γι’ Αυτόν είναι σωστή. Αν η καρδιά Του έχει υπερηφάνεια αυτό είναι που θα συμβεί: Θα κάνει σκέψεις για τον Θεό που θα θεωρεί αυτονόητα σωστές και όχι μόνο θα είναι λάθος αλλά δεν θα τον αφήνουν να επικοινωνήσει μαζί Του για να του πει ο ίδιος Ποιος είναι. Θα είναι σαν τείχος ή οχύρωμα που υπερυψώνεται και του κρύβει το Πρόσωπο Του. Το πιο ειρωνικό απ’ όλα θα είναι ότι ο ίδιος το έχτισε.
Αν και δεν θα Τον ξέρει θα διατηρεί την ψευδαίσθηση ότι Τον ξέρει. Θα κοκορεύεται για τις γνώσεις του αλλά με τον Ίδιο δεν θα έχει έρθει ποτέ σε επαφή αλλά κι ούτε θα μπορεί! Αν δεν είναι αυτός ο ορισμός της μωρίας τότε ποιος είναι;
Αυτή είναι η κατάληξη της υπερηφάνειας. Γι’ αυτό και ο Δαβίδ προσεύχεται λέγοντας: «Ποιος συναισθάνεται τα δικά του αμαρτήματα; Καθάρισέ με από τα κρυφά μου αμαρτήματα. Κι ακόμα, προφύλαξε τον δούλο σου από υπερηφάνειες· ας μη με κυριεύσουν· τότε, θα είμαι τέλειος, και θα καθαριστώ από μεγάλη παρανομία». (ΨΑΛ 19:12-13).
Με λίγα λόγια λέει «Κύριε αν είμαι υπερήφανος και δεν το ξέρω καθάρισε με και φέρε με σε επίγνωση». Είναι καλό όλοι όσοι ομολογούμε ότι ακολουθούμε τον Κύριο κατά καιρούς να κάνουμε αυτή την προσευχή. Είναι βέβαιο ότι θα μας παρέχει ασφάλεια καθώς δίνουμε την άδεια και το δικαίωμα στον Θεό να επέμβει στην καρδιά μας αν έχουμε βγει από το μονοπάτι Του χωρίς να το έχουμε καταλάβει ή ακόμη χειρότερα αν ποτέ δεν μπήκαμε αλλά φανταζόμαστε ότι περπατάμε πάνω σε αυτό!
Ο Θεός δεν είναι βιβλίο ή κάποιο θεολογικό σύστημα σκέψης ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΟ! Και ένα Πρόσωπο δεν μπορείς πραγματικά να το γνωρίσεις αν δεν έρθεις σε προσωπική επαφή μαζί του κι αν δεν περάσεις χρόνο μαζί του. Όσο περισσότερο χρόνο περνάς με τον Θεό τόσο βαθύτερα Τον γνωρίζεις.
Αν πιστεύουμε ότι τα έχουμε μάθει όλα και δεν χρειαζόμαστε να μάθουμε τίποτα περισσότερο (ΑΠΟΚ 3:17) θα είμαστε εμείς που δεν θα Του επιτρέπουμε να μας δώσει να γευτούμε το «πορτοκάλι» ώστε να λάβουμε εμπειρία από αυτό. Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα παραπάνω απ’ τον λόγο που προέρχεται απ’ την εμπειρία.
ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑ ΑΝΩΤΕΡΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΠΟΥ ΞΕΠΕΡΝΑΕΙ ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΑΥΤΟ ΤΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ
Μπαίνουμε σε μια εποχή που η αποκάλυψη δεν θα είναι ούτε καν μετά από εμπειρία. Υπάρχουν πράγματα που ο Θεός θέλει να τα δώσει στην γη τα οποία δεν θα είναι μετά από εμπειρία. Δεν θα είναι αφότου ανοίξαμε το πορτοκάλι, αφότου το γευθήκαμε, το φάγαμε και ξέρουμε την γεύση του μπορούμε να κηρύξουμε γι’ αυτό. Ο Θεός θέλει να επικοινωνήσει πράγματα που δεν υπάρχουν καν στα ελληνικά και δεν έχουμε τις κατάλληλες λέξεις να τα εκφράσουμε. Ο Θεός θέλει να σου μεταφέρει ένα «πορτοκάλι» διαμέσου του Πνεύματος που να βγει από το στόμα σου, όπου την στιγμή που το μιλάς να μην ξέρεις καν τι είναι το πορτοκάλι.
Έτσι αισθάνομαι τον Κύριο να λέει: «Εγώ θέλω οι δούλοι Μου να τα λαμβάνουν από Μένα πριν καν πιάσουν ένα πορτοκάλι στα χέρια τους».
ΠΩΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΑΥΤΟ
Αν θέλουμε να δούμε και δύναμη και λόγο, ο λόγος πρέπει να ρέει κατευθείαν απ’ τον θρόνο και να περνάει απ’ το στόμα μας ακόμη κι αν δεν τον καταλαβαίνουμε την στιγμή που βγαίνει από εμάς.
Δεν υπάρχει πιο επιτακτική ανάγκη στην φάση που διανύουμε από το να αφεθούμε στο Πνεύμα του Θεού κάτι που γίνεται μόνο μέσα από αληθινή λατρεία. Ο Ιησούς είπε στην Σαμαρείτισα στο πηγάδι ότι «ο Πατέρας ψάχνει προσκυνητές που θα Τον λατρεύουν με πνεύμα και αλήθεια». (ΙΩΑΝ 4:23). Στ’ αλήθεια τι συμβολίζει το πηγάδι; Μήπως την ανάγκη της ψυχής αυτό το κενό που υπάρχει μέσα μας να γεμίσει από το ζωντανό νερό που ο μόνο ο Ιησούς μπορεί να προσφέρει;
Συχνά όμως υπάρχει ένα εμπόδιο. Κι αυτό είναι το καπάκι του πηγαδιού που κρατάει το στόμιο κλειστό. Αυτό το καπάκι είναι το θρησκευτικό πνεύμα. Η Σαμαρείτισα είχε κάποιες γνώσεις περί Θεού, έκανε ερωτήσεις στον Χριστό για τον Θεό αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι είχε αληθινή σχέση μαζί Του, γιατί τελούσε κάτω από το θρησκευτικό πνεύμα της εποχής της, που δεν την άφηνε να προχωρήσει πέρα από τους τύπους. Ο Ιησούς που ήθελε να την βοηθήσει το σύντριψε απ’ την ζωή της λέγοντας την φράση κλειδί που κατέρριπτε όλα τα άλλα. Ουσιαστικά της είπε ότι δεν έχει σημασία το που πρέπει να λατρεύεις τον Θεό (το μέρος), αλλά το πώς (ο τρόπος). Κι ο τρόπος που επιθυμεί ο Θεός είναι με την καρδιά.
Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει αν πρώτα ένας άνθρωπος δεν Τον γνωρίσει πρόσωπο με Πρόσωπο, γιατί μόνο τότε η λατρεία θα είναι με αλήθεια. Ίσως πολλοί να μοιάζουμε με την Σαμαρείτισα. Να έχουμε ζήσει για χρόνια μέσα σε ποικίλες θρησκευτικές συνήθειες και ρουτίνες, να έχουμε ακούσει κηρύγματα, να έχουμε γίνει συμμέτοχοι σε εκκλησιαστικές δραστηριότητες και φιλανθρωπίες αλλά να μην έχουμε έρθει ποτέ σε επαφή με τον Κύριο. Αν βλέπεις τον εαυτό σου σε αυτή την κατάσταση μπορείς να ξεκινήσεις κάνοντας μια απλή προσευχή στον Θεό. Μπορείς να πεις: «Κύριε θέλω να σε γνωρίσω. Έλα στην ζωή μου. Φανέρωσε μου το Πρόσωπο σου. Δώσε μου από το ζωντανό νερό».
Αν δεν αφήσουμε τον Θεό να αφαιρέσει το καπάκι της θρησκείας απ’ το στόμιο της ψυχής μας δεν θα μπορέσουμε να Τον λατρέψουμε απ’ την καρδιά. Αυτό σημαίνει να δεχθούμε την απώλεια του καθωσπρεπισμού μας ενώπιον του Θεού, των δογματικών μας πεποιθήσεων, της επιθυμίας να μας θεωρούν «λογικούς ανθρώπους» και κάθε άλλης θρησκευτικής κουλτούρας που μας εμποδίσει να παραδοθούμε πραγματικά στα χέρια του Θεού και να φέρνουμε καθημερινά το ποτήρι της ψυχής μας ενώπιον Του για να το γεμίζει. (ΕΦ 5:18-19). Δεν υπάρχει μεγαλύτερο παράδειγμα τέτοιου ανθρώπου απ’ τον Δαβίδ. Ο οποίος δεν ήταν κάποιος άγνωστος, που ότι κι αν έκανε δεν θα το παρατηρούσε κανένας αλλά ο βασιλιάς, που κάθε του κίνηση ήταν κάτω από χιλιάδες μάτια. Αυτό δεν τον εμπόδιζε να χορεύει σαν μικρό παιδί ενώπιον του Κυρίου, γιατί ο Κύριος είχε μεγαλύτερη αξία από τις γνώμες των ανθρώπων και την ίδιας της υπόληψης του.
Ο Δαβίδ ήταν ένας άνθρωπος εντελώς παραδομένος στον Κύριο. Άνοιγε την καρδιά του στον Θεό για να γεμίσει από Αυτόν για να επιστρέψει ύστερα το ξεχείλισμα απ’ αυτό το γέμισμα πίσω σε Εκείνον. Εκφράζοντας το με όλη του την δύναμη και χωρίς να αφήνει κανενός είδους ανθρώπινο περιορισμό να τον σταματάει.
Αυτό είναι το κλειδί που ανοίγει και σε εμάς την θύρα στα επουράνια, μας ενώνει με την λατρεία του ουρανού και μας ευθυγραμμίζει με αυτό που λαμβάνει χώρα ΤΩΡΑ στον θρόνο του Θεού. Σε αυτή την συνθήκη και το περιβάλλον λαμβάνεις και το «πορτοκάλι» που πριν καν συνειδητοποιήσεις τι είναι, έχει βγει απ’ το στόμα σου και έχει φέρει αποτελέσματα που δεν μετριούνται με ανθρώπινα μέτρα.
Αυτός είναι ο τρόπος για να περπατάμε σαν πνευματικά όντα και να μιλάμε τον λόγο του Θεού. Όχι να τον παίρνουμε και ότι μπορούμε να εξηγήσουμε να το δίνουμε και να κάνουμε την θεωρία μας, αυτό είναι εύκολο, όλοι έχουν μια θεωρία.
Για να μπορούμε να επικοινωνούμε με τον Θεό πρέπει να γίνουμε τέτοιου είδους δοχεία που μέσα απ’ την λατρεία να κατεβαίνει ένας ήχος από τον ουρανό, φως, λόγος, ποτάμια και κύματα που να μην προσπαθήσουμε εγκεφαλικά να καταλάβουμε. Αυτός είναι ο Έλληνας που ζητάει σοφία. Αλλά να πούμε «Θεέ μου δείξε μου πώς να πετάω με την ροή του δικού σου Πνεύματος».
Αν όμως εμείς αντί να θέλουμε να μάθουμε καινούργια πράγματα απ’ τον Θεό υψώσουμε ένα τοίχο, αν πούμε «ξέρουμε τι είναι το πορτοκάλι» ή «δεν υπάρχει άλλο φρούτο» θα βρεθούμε εκτός της κίνησης του Θεού. Αυτής που κάνει στην γενιά μας και ύστερα από εμάς..
