Ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο ελευθέρια, ως φυσική απόρροια του κατ’ εικόνα δημιούργημα Του. Ελευθερία να ζει σύμφωνα με Αυτόν και ελευθερία να ζει αντίθετα από Αυτόν ή βρίσκοντας έναν δικό του τρόπο. Αυτό φαίνεται καθαρά απ’ τα δυο ξεχωριστά δέντρα, που είχε φυτέψει στον κήπο της Εδέμ. Το δέντρο της ζωής και το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού. Είχε την επιλογή δηλαδή να παραδώσει αυτή την ελευθερία στον Θεό και Εκείνος να τον καθοδηγεί πώς να την μεταχειρίζεται. Αυτό συμβόλιζε το δέντρο, όχι απλά του καλού αλλά της ζωής. Είχε όμως και την επιλογή να διαλέξει να την μεταχειρίζεται μόνος του, έξω απ’ αυτό που ο Θεός θεωρούσε αγαθό γι’ αυτόν. Αυτό ήταν το δέντρο όχι μόνο του κακού, αλλά και του καλού, του καλού και του κακού με την σχετική έννοια της άποψης του ανθρώπου, αφού αυτός ήταν που θα όριζε πλέον.
Αν επέλεγε το δεύτερο μονοπάτι θα είχε μερίδα και ο διάβολος, ο οποίος, όντας ο πρώτος κάτοχος αυτής της επιλογής, θα τον μάθαινε εκείνος πως να την μεταχειρίζεται. Θα του παρείχε αυτός αυτή την «γνώση», θα τον μάθαινε δηλαδή πως να πορεύεται μόνος του και πώς να επιλέγει ως θεός του εαυτού του, αυτό που για τον ίδιο θα ήταν το καλό ή το κακό του.
Οι άνθρωποι μέχρι τώρα κάνουν επιλογές. Μπορεί οι γνώμες τους να διαφέρουν, αλλά το κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα, είναι η αυτοαπόφαση, η πεποίθηση ότι ο εαυτός μου είναι άξιος διαχειριστής της μοίρας μου. Μπορεί να χαράξει το δικό του μονοπάτι, να βρει νόημα και να ονομάζει αυτός τα πράγματα, σχετικά με το τι είναι καλό ή κακό για την ζωή του. Αυτό μπορεί να ξεκινήσει από τι τσιμπιδάκι να φορέσει στα μαλλιά του, μέχρι να ρίξει πυρηνικές βόμβες, εξοντώνοντας ένα πλήθος ανθρώπων σε μια περιοχή. Όλοι οι φόνοι, οι πόλεμοι, οι αιματοχυσίες, η σεξουαλική εκμετάλλευση και κακοήθεια, στηρίζονται πάνω σ’ αυτή την ιδέα, ότι μπορούμε και χωρίς τον Θεό, είναι καλύτερα να διαχειριζόμαστε μόνοι μας, την ελευθερία που μας έδωσε.
Αυτό καυχήθηκε ο διάβολος, ότι όντας κάτω από το Λόγο του Θεού, θα ήταν δούλοι και ο Θεός θα τους στερούσε την ελευθερία να είναι αυτόνομοι. Στις μέρες μας, πολλοί κατηγορούν τον Θεό, που αφήνει αυτό ή εκείνο και δεν επεμβαίνει στην κάθε κατάσταση.
Ο Θεός στην παρούσα κατάσταση, μπορεί να επέμβει σε όποιον Του το ζητήσει, αφού ο ίδιος σε σχέση με τον εαυτό του, έχει φτάσει στο σημείο να καταλάβει ότι έχει αποτύχει να μεταχειριστεί την ελευθερία που του δόθηκε με σωστό τρόπο και επιστρέψει σε αυτό που λέει και η Καινή Διαθήκη: «Ο Θεός να γίνει και πάλι ο Κύριος της ζωής του». Όλο αυτό με μια λέξη ονομάζεται μετάνοια, η επιστροφή στον Θεό. Ονομάζεται επίσης πίστη, γιατί ο άνθρωπος παύει να εμπιστεύεται τον εαυτό του και στρέφει την εμπιστοσύνη του προς τον Θεό. Τέλος, ονομάζεται αναγέννηση, γιατί σηματοδοτεί ένα νέο ξεκίνημα, ο άνθρωπος ξεκινάει απ’ την αρχή. Τα παλιά δεδομένα πρέπει να απαξιωθούν, να σβηστούν και να αρχίσει να μαθαίνει την ζωή απ’ την αρχή, όπως την σχεδίασε και την πρόσφερε ο Θεός σε όλες τις περιοχές και τις εκφράσεις του, για την ζωή του.
Όσον αφορά τους υπόλοιπους, θα τους αφήσει να γνωρίσουν που οδηγεί όλο αυτό. Και όταν φτάσουν στην τελική κατάπτωση, στην πλήρη παραίτηση και φανερωθεί ποιος πραγματικά ήταν αυτός που τους παρείχε αυτήν την συμβουλευτική σχετικά με το πώς να πορεύονται ανεξάρτητα, τότε θα φανεί ο Κύριος, με φυσικό και ορατό τρόπο επάνω σ’ αυτή τη γη. Τότε θα δώσει ένα δείγμα για το πώς είναι και γίνονται τα πράγματα, όταν Αυτός είναι στο τιμόνι και πως θα ήταν, αν απ’ την αρχή είχαν διαλέξει τον Ίδιο.
Μετά είναι η τελική κρίση και το τέλος του τωρινού σχήματος. Η επουράνια βασιλεία και η καταδίκη των ανθρώπων σύμφωνα με αυτό και αυτόν που διάλεξαν, κατά την ελεύθερη επιλογή τους.
