ΠΕΣ ΤΟΥΣ ΟΤΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΑΘΟΝΤΑΙ ΗΣΥΧΟΙ (ΗΣ 30:7)
Επειδή, έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός, ο Άγιος του Ισραήλ: Στην επιστροφή και ανάπαυση θα σωθείτε· στην ησυχία και πεποίθηση θα είναι η δύναμή σας· ΗΣ 30:15
Έχουμε συνδυάσει την δύναμη με την ενεργοποίηση των φυσικών μας χαρισμάτων, την υλοποίηση ιδεών, την απόκτηση γνώσεων και την παραγωγή καλών έργων. Πως μπορεί ο Θεός να μιλάει για δύναμη στην ησυχία; Είναι γιατί δεν μιλάει για την δική μου δύναμη, αλλά για την δύναμη του Κυρίου, η οποία απελευθερώνεται όταν αναγνωρίζω την δική μου αδυναμία, όταν έρχομαι αντιμέτωπος με το τέλος του εαυτού μου, όταν παραδίνομαι χωρίς όρους στην αγκαλιά Του για να ξεκουραστώ. Όταν έχω φτάσει στο σημείο να γνωρίσω (όχι σαν εγκεφαλική γνώση αλλά ως βιωματική εμπειρία) ότι χωρίς Αυτόν δεν γίνεται τίποτα (ΙΩΑΝ 15:5). Τίποτα που να είναι αληθινά κάτι, που να παίζει πραγματικό ρόλο για την Βασιλεία, που να αφήνει καρπό για την αιωνιότητα.
Πολλοί από εμάς παίρνουμε την απόφαση να μπούμε στο έργο του Θεού. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό για να απελευθερώσει την Ουράνια Εξουσία να κινηθεί μαζί μας. Όσο πιστεύουμε στους εαυτούς μας, ναι μεν θα γίνονται κάποια πράγματα αλλά θα απουσιάζει η υπερφυσική συμμαρτυρία του Θεού. (Και εκείνοι, αφού βγήκαν έξω, κήρυξαν παντού, ενώ ο Κύριος συνεργούσε, και βεβαίωνε το κήρυγμα με τα θαύματα που επακολουθούσαν. ΜΑΡΚ 16:20). Διότι ο Θεός μαρτυρεί τον Εαυτό του, όπου Αυτός βρίσκεται. Ότι έχει την προέλευση του στον Ίδιο, έχει γεννηθεί από Αυτόν, είναι δικό Του έχει και την ιδιαίτερη σφραγίδα Του.
Πιστεύω ότι αυτή η επιδημία, αυτό το απότομο σταμάτημα ακριβώς εκεί αποσκοπεί όσον αφορά τους εργάτες. Είναι για να τους φέρει σε ένα απολογισμό, σε ένα εκκαθαριστικό λογαριασμό τι απ’ όλα που έκαναν για τον Κύριο ήταν πραγματικά από Εκείνον. Είναι περίοδος περισυλλογής και σκέψης, που αν χρησιμοποιηθεί σωστά μπορεί να φέρει μετάνοια, καθαρισμό, ανανέωση και αλλαγή.
Κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί: «Από τι χρειάζεται να μετανοήσω;» Δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι η συμμετοχή στο έργο του Θεού μας κάνει αυτόματα θεάρεστους, μας δίνει ειδικά προνόμια ενώπιων Του, μας κάνει τους χαϊδεμένους Του. Στην πραγματικότητα ο Θεός δεν μας χρωστάει τίποτα, αλλά ο Χριστός μας είπε, ότι κι αν κάνουμε για Εκείνον στο τέλος να λέμε «αχρείοι δούλοι είμαστε, κάναμε ότι χρωστούσαμε να κάνουμε» (ΛΟΥΚ17:10). Ένας εργάτης μπορεί να μην έχει σαρκικές αμαρτίες, αλλά η αστοχία του βρίσκεται στο επίπεδο της πνευματικής ανυπακοής. Να νομίζει δηλαδή ότι μπορεί στηριζόμενος στις ιδέες του και στις δυνάμεις του να κάνει το έργο του Θεού. Στο σημείο αυτό θα αναφέρω το πρώτο εδάφιο του 30ου κεφαλαίου του Ησαϊα.
ΟΥΑΙ στα παιδιά που αποστάτησαν, λέει ο Κύριος, τα οποία παίρνουν απόφαση, όμως όχι από μένα· και που κάνουν συνθήκες, όμως όχι διαμέσου τού πνεύματός μου, για να προσθέσουν αμαρτία σε αμαρτία· τα οποία πηγαίνουν για να κατέβουν στην Αίγυπτο, και δεν ρωτούν το στόμα μου, για να ενδυναμωθούν με τη δύναμη του Φαραώ, και να εμπιστευθούν στη σκιά τής Αιγύπτου ΗΣ 30:1.
Η Αίγυπτος δεν είναι μόνο το σύστημα του κόσμου, αλλά νοοτροπία. Ένας άνθρωπος που δεν στηρίζεται αποκλειστικά στον Θεό, στην ζωντανή φωνή Του και στην οδηγία του Αγίου Πνεύματος αναπόφευκτα θα υιοθετήσει τις πρακτικές της Αιγύπτου. Την ανθρώπινη ισχύ, την τάση για έλεγχο, τις ιεραρχικές δομές, την κοσμική άσκηση εξουσίας, τις συστημικές σχέσεις. Και όλα αυτά για το έργο του Θεού, δεν λέμε για κάτι άλλο.
Κάθε τι όμως που γίνεται στο Όνομα του Θεού, δεν γίνεται και απαραίτητα δεκτό απ’ τον Θεό, μόνο και μόνο επειδή γίνεται στο Όνομα Του. Πρέπει να έχει σαν πηγή του τον Ίδιο, να γίνεται με το χρίσμα Του και με τους τρόπους που έχει ορίσει. Αν χωρίς τον Κύριο, εργάζεσαι για τον Κύριο τα έργα σου είναι νεκρά.
Ο Θεός θέλει έναν λαό που να τον ακούει, που να αφιερώνει χρόνο σε κοινωνία μαζί Του, που να Τον γνωρίζει, που να περπατάει μαζί Του. Ένα λαό που να μπορεί να συνδιαλέγεται, να μιλάει πρόσωπο με πρόσωπο, που να τον καλεί και εκείνος να ανταποκρίνεται. Δεν τον ενδιαφέρει να έχει έναν λαό πολυάσχολο, τόσο γεμάτο με πράγματα που κάνει για Εκείνον που να μην έχει χρόνο για τον Ίδιο.
Ο Θεός όλα αυτά θέλει να τα αλλάξει, αγγίζοντας την ρίζα που είναι το στήριγμα στην Αίγυπτο και η πεποίθηση στον εαυτό. Γι’ αυτό επέτρεψε το υποχρεωτικό σταμάτημα ώστε ο λαός Του να Τον εκζητήσει, να έρθει σε επαφή με τον Ίδιο και να αποκτήσει ένα περπάτημα εκ νέου μαζί Του. Πιστεύω ότι πριν απ’ αυτό, υπήρξαν πολλές προειδοποιήσεις για σταμάτημα στους δικούς Του αλλά δεν εισακούστηκε. Αν ήταν στην δική μας πλευρά δεν θα διανοούμασταν να σταματήσουμε οτιδήποτε κάνουμε για τον Θεό, με την αιτιολογία ότι είναι το έργο του Θεού. Μήπως όμως τρέμουμε στο σταμάτημα «του έργου του Θεού» γιατί είναι το σταμάτημα των έργων των δικών μας, τα οποία αγαπήσαμε υπέρ του δέοντος; Μήπως χωρίς να το καταλάβουμε γίνανε είδωλα, πήρανε την θέση του ίδιου του Θεού και τώρα ο Θεός τα αγγίζει; Το σίγουρο είναι ότι τώρα είναι ένας καιρός επιστροφής στην Παρουσία του Θεού, στην πηγή απ’ όπου όλα ξεκινούν.
Ο ΘΕΟΣ ΚΑΛΕΙ ΤΟΝ ΛΑΟ ΤΟΥ ΣΕ ΕΝΑ ΝΕΟ ΠΕΡΠΑΤΗΜΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥ
Επειδή, έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός, ο Άγιος του Ισραήλ: Στην επιστροφή και ανάπαυση θα σωθείτε· στην ησυχία και πεποίθηση θα είναι η δύναμή σας 30:15.
Το ερώτημα είναι πως μπορεί κάποιος να βρει δύναμη στην ησυχία; Η ησυχία δεν είναι κενός χώρος, αλλά είναι ακριβώς το μέρος που φανερώνεται ο Θεός. Είναι το περιβάλλον που ακούγονται οι λόγοι Του, η συχνότητα που ακούγεται η φωνή Του. Είναι αλήθεια ότι δεν μπορείς να ακούσεις την φωνή Του μέσα σε φασαρία, σε θόρυβο (εξωτερικό και εσωτερικό), όταν είσαι απασχολημένος με πολλά, όταν τρέχεις αριστερά και δεξιά και μάλιστα με μεγάλες ταχύτητες. Η προϋπόθεση είναι να ησυχάσεις, να φέρεις την ψυχή σου σε εκείνο το σημείο όπου ο απαλός ήχος της φωνής Του να μπορεί να ακουστεί. Αν λοιπόν η φωνή Του ακουστεί, μέσα σε αυτή υπάρχει δύναμη γιατί αν και ήσυχη είναι ο Λόγος του Αιώνιου Θεού, του Πραγματικά Υπάρχων. Είναι ο Λόγος που κατασιγάζει την τρικυμία, ελευθερώνει δέσμιους, κατασυντρίβει βουνά, ανοίγει θάλασσες, σβήνει φωτιές, οδηγεί σε νίκη. Δίνει ανακατεύθυνση, γεννάει νέα πράγματα, χαρίζει φως, φέρνει την βασιλεία.
Μήπως με αυτό τον τρόπο δεν έζησε και ο Κύριος; Απομονωνόταν απ’ τους υπόλοιπους γα να περάσει χρόνο με τον Πατέρα. Στα ευαγγέλια βλέπουμε ολόκληρα βράδια να διανυκτερεύει στην προσευχή. Έτσι ώστε την επόμενη μέρα να πράξει εκείνα τα έργα που ο Πατέρας του είχε δώσει στο ταμείο του, το περασμένο βράδυ. Αν ο Ιησούς έζησε με αυτό τον τρόπο, πόσο μάλλον εμείς το έχουμε ανάγκη; Είμαστε μεγαλύτεροι από Αυτόν; Αν και στην θεωρία δεν το πιστεύουμε, στην πράξη όμως αντλούμε ζωή περισσότερο απ’ την διάνοια και τις φυσικές μας ικανότητες παρά απ’ το ίδιο το Πρόσωπο του Θεού. Λατρεύουμε τον Θεό με έναν περισσότερο τυπικό χαρακτήρα, παρά με μια καρδιά εκζήτησης και πίστης ότι μπορούμε να ακούσουμε να μας μιλάει.
Αυτό γιατί δεν έχουμε μάθει να ακούμε την φωνή Του, μάλιστα υπάρχουν πολλοί που δεν πιστεύουν καν ότι υπάρχει κάτι τέτοιο! Αυτό είναι ασέβεια προς το Άγιο Πνεύμα που μας δόθηκε για αυτό τον σκοπό. Είναι ασέβεια προς το ίδιο τον Κύριο, ο οποίος έχυσε το αίμα του για να μας χαρίσει κοινωνία με τον Πατέρα και το είδος της ζωής που είχε εκείνος όταν ήταν στην γη. Μια τέτοια στάση μας οδηγεί σε νεκρή θρησκεία, σε ειδωλολατρία και σε έργα που δεν έχουν κανένα καρπό.
Αυτό δείχνουν τα πενιχρά αποτελέσματα της χώρας μας, τουλάχιστον αν τα συγκρίνει με τα αποτελέσματα της αρχαίας εκκλησίας, η οποία δεν είχε τα μέσα που διαθέτει η δική μας εποχή. Όσον αφορά το διανόημα ότι αυτά ήταν για τότε είναι μια φτηνή δικαιολογία για να δικαιολογήσουμε την κατάσταση μας και να μην αλλάξουμε. Να μην τρέξουμε στο ταμείο μας αλλά μόλις τελειώσει το σταμάτημα να συνεχίσουμε όπως και πριν. Αν και αμφιβάλλω αν και σε τι βαθμό θα υπάρξει αυτή η δυνατότητα, αυτοί που θα εμμείνουν στο παλιό θα χάσουν το καινούργιο. Γιατί ο Κύριος δεν επιτρέπει μάταια αυτό το σταμάτημα, αλλά στην πραγματικότητα είναι προετοιμασία για νέα πράγματα που ετοιμάζει. Και γι’ αυτά θα χρειαστεί ανθρώπους που τον ακούν και όχι που προσπαθούν για Εκείνον να τα κάνουν όλα με το δικό τους σκεπτικό. Αυτοί που κάνουν πράγματα μόνοι τους για τον Θεό θα προσπεραστούν.
Το ρεύμα της εποχής λέει: «Κάνε» ή «γιατί δεν κάνεις κάτι κι εσύ για τον Θεό; Πως μπορείς να μένεις άπραγος;» Το Πνεύμα του Θεού λέει: «Πρόσμενε». Ξέρω ότι σε αυτούς που δεν έχουν βιώσει την κοινωνία με τον Θεό και η συνεχή δράση έχει γίνει εξάρτηση, το ρήμα αυτό φαίνεται παράξενο και η προσμονή βαρετή. Αν όμως βρουν τον Κύριο θα καταλάβουν την σημασία του και ότι η στάση αυτή οδηγεί στα παλάτια του Βασιλιά. Και ω ναι, εκεί υπάρχει αιώνια δύναμη.
Και έτσι θα προσμείνει ο Κύριος για να σας ελεήσει, και έτσι θα υψωθεί για να σας λυπηθεί· επειδή, ο Κύριος είναι Θεός κρίσης· μακάριοι όλοι αυτοί που τον προσμένουν 30:18.
αλλ’ αυτοί που προσμένουν τον Κύριο θα ανανεώσουν τη δύναμή τους· θα ανέβουν με φτερούγες σαν αετοί· θα τρέξουν, και δεν θα αποκάμουν· θα περπατήσουν, και δεν θα ατονήσουν ΗΣ 40:31.
