Θα ήθελα να κάνω κάποιες σκέψεις για την «γνώση» αφού κάθε φορά που τίθεται το έργο του Θεού υψώνονται ερωτήσεις τύπου: «Καλή, κακή;», «είναι καλό να σπουδάζουμε;», «ο Θεός χρησιμοποιεί τους μορφωμένους;» κ.α
Με το που ανοίγουμε τα μάτια μας σε αυτό τον κόσμο και ερχόμαστε σε επαφή με την μητέρα μας, αρχίζουμε να εξερευνούμε, να γευόμαστε και να θέλουμε να ανακαλύψουμε τον κόσμο στον οποίο ήρθαμε. Μάλιστα όσο μεγαλώνουμε τόσο αυξάνει η περιέργεια και η δίψα να μάθουμε, να γνωρίζουμε, να κάνουμε κτήμα μας πράγματα. Και υπάρχει τόση γνώση διαθέσιμη γύρω, από βιβλία και εγκυκλοπαίδειες μέχρι σχολές, πανεπιστήμια και σοφοί άνθρωποι με ποικίλων ειδών συμβουλές. Μάλιστα μια ζωή δεν θα φτάσει να εξαντλήσουμε την ύλη της γνώσης που υπάρχει σε χίλιους δύο τομείς.
Η γνώση λοιπόν αυτή καθ’ εαυτή δεν είναι κακή αλλά είναι στην φύση μας να μαθαίνουμε, να ρουφάμε πληροφορίες που να καλλιεργούν το μυαλό και την ψυχή και είναι ο ίδιος ο Θεός που έβαλε μέσα αυτή την αναζήτηση. Μάλιστα στο μέτρο που εξυπηρετεί και την επαγγελματική αποκατάσταση είναι ακόμη πιο χρήσιμη.
ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΚΗ ΓΝΩΣΗ;
Ο Θεός είπε στους πρωτόπλαστους ότι απ’ όλα μπορούν να τρώνε εκτός από το ξύλο της γνώσης του καλού και του κακού. Η Γραφή λέει ότι φάνηκε ωραίο στα μάτια της Εύας και ήταν επιθυμητό στο να δίνει γνώση! Μια γνώση που ο Θεός δεν ήθελε να γνωρίσει. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει και γνώση που δεν είναι καλή. Ο αποκρυφισμός, η μαγεία και κάθε ενασχόληση με το διάβολο είναι κακό για τον άνθρωπο, δεν την χρειάζεται στην πραγματικότητα και τον οδηγεί στο τέλος στην καταστροφή. Ο Παύλος είπε ότι όλα είναι στην εξουσία μου αλλά όλα δεν είναι ωφέλιμα. Σε μια εποχή πληθώρας πληροφοριών, βιβλίων, ταινιών, τραγουδιών, μουσικών συγκροτημάτων, καλούμαστε να έχουμε την διάκριση από πιο «δέντρο» να κόψουμε και από πιο όχι.
ΜΠΟΡΕΙ Η ΚΑΛΗ ΓΝΩΣΗ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΚΗ Ή ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΕΊ ΜΕ ΛΑΘΟΣ ΤΡΟΠΟ;
Βεβαίως και μπορεί. Στο 11ο κεφάλαιο του βιβλίου της Γένεσης διαβάζουμε για ανθρώπους που χρησιμοποίησαν τις γνώσεις και τα ταλέντα που ο Θεός τους είχε δώσει, για να φτιάξουν ένα πύργο που να φτάσει τον Θεό. Τι βλέπουμε εδώ; Το στοιχείο του ανταγωνισμού. Να χρησιμοποιεί δηλαδή κάποιος τις γνώσεις που έχει για να καυχηθεί απέναντι σε κάποιον άλλο, να αποδείξει ότι είναι ανώτερος, μέχρι να υπερηφανευτεί απέναντι στον Θεό. Η ρίζα της πτώσης είναι το διανόημα ότι «εφόσον μπορώ να γνωρίζω χωρίς Εσένα, δεν σε χρειάζομαι, θα τα βγάλω πέρα μόνος μου και μάλιστα θα σου αποδείξω ότι μπορώ να γίνω σαν κι Εσένα». Αυτό το φρόνημα, το εμφύσησε πρώτα ο διάβολος στους πρωτόπλαστους, το συναντάμε αργότερα στο πύργο της Βαβέλ και από τότε διατρέχει την ανθρώπινη ιστορία μέχρι τις μέρες μας. Το συναντάμε ακόμα και μέσα στο έργο του Θεού. Σε ανθρώπους που βάση των γνώσεων που κατέχουν περί του Θεού, διεκδικούν μια θέση μέσα στην εκκλησία έναντι άλλων, θεωρούν εαυτούς ανώτερους, και τέλος φτάνουν στο σημείο να πιστεύουν ότι μπορούν να εργαστούν για τον Θεό χωρίς να χρειάζονται απαραίτητα τον Ίδιο. Πιστεύουν ότι οι γνώσεις και ικανότητες που έχουν, είναι άξιο και επαρκή στήριγμα για να κάνουν το έργο Του. Δεν πρέπει να νομίζουμε ότι ο τίτλος πιστός κάνει κάποιον αυτόματα ταπεινό, άγιο, εξαρτημένο από το Άγιο Πνεύμα.
ΤΙ ΙΣΧΥΕΙ ΣΤΗΝ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ;
Η γνώση είναι καλή αλλά όταν ερχόμαστε στον Θεό τα πράγματα αλλάζουν. Διότι ο Θεός δεν είναι άλλο ένα αντικείμενο προς έρευνα, είναι ΠΡΟΣΩΠΟ. Και ένα πρόσωπο δεν το γνωρίζεις συγκεντρώνοντας πληροφορίες αλλά κάνοντας παρέα μαζί του. Για αυτού του είδους την γνώση μίλησε ο Χριστός όταν είπε: “Κι αυτή είναι η αιώνια ζωή, το να γνωρίζουν εσένα τον μόνον αληθινό Θεό, και εκείνον τον οποίον απέστειλες, τον Ιησού Χριστό” (ΙΩΑΝ 17:1). Μια γνώση εμπειρική, βιωματική, περνώντας χρόνο στην Παρουσία του, βλέποντας το Πρόσωπο Του με αποκεκαλυμμένο πρόσωπο. Η γνώση λοιπόν εκεί έχει την έννοια της ΓΝΩΡΙΜΙΑΣ και όχι της πληροφόρησης. Η συγκέντρωση πληροφοριών οδηγεί στο τέλος σε φούσκωμα (Ά ΚΟΡ 8:1), όπως και η πεποίθηση ότι μπορώ να καταλάβω την Γραφή και τον Θεό με την διάνοια μου, οδηγεί σε λάθος ερμηνείες και λανθασμένα συμπεράσματα για τα οποία δεν έχω την συναίσθηση ότι είναι λάθος. Ο Ιησούς δίδαξε ότι «ο Θεός είναι πνεύμα· και εκείνοι που τον προσκυνούν με πνεύμα και με αλήθεια πρέπει να τον προσκυνούν». (ΙΩΑΝ 4:24). Είπε επίσης ότι «κανένας δεν γνωρίζει τον Υιό, παρά μονάχα ο Πατέρας· ούτε τον Πατέρα γνωρίζει κάποιος, παρά μονάχα ο Υιός, και σε όποιον ο Υιός θέλει να τον αποκαλύψει» (ΜΑΤΘ 11:27). Το ερώτημα είναι με πιο κίνητρο πλησιάζω τον Θεό; Θέλω να μάθω για να Τον γνωρίσω και να ξέρω πως πρέπει να σχετιστώ μαζί Του ή για να αισθάνομαι ότι υπερέχω έναντι άλλων και ότι μπορώ να τους ελέγξω; Σε αυτούς ο Θεός δεν αποκαλύπτεται αλλά όσους Τον πλησιάζουν για να Τον γνωρίσουν.
Και ο τρόπος είναι η δωρεά του Άγιου Πνεύματος το οποίο ονομάζεται Πνεύμα σοφίας και αποκάλυψης σε επίγνωση Του (ΕΦΕΣ 1:17). Είναι ένα ιδιαίτερο χρίσμα που ενεργεί στο να μας αποκαλύψει πράγματα και πραγματικότητες που με τον φυσικό νου δεν θα μπορούσαμε και όποιος προσπαθεί με αυτόν τον τρόπο καταλήγει ανόητος.
ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΝΟΥ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ
Για να το καταλάβουμε αυτό πρέπει να κάνουμε μια διάκριση μεταξύ νου και πνεύματος καθώς η εποχή μας τα ταυτίζει. Στην βιβλική ορολογία όμως είναι διαφορετικά. Το πνεύμα κάποιες φορές αναφέρεται για να μιλήσει για την ολότητα του εσωτερικού ανθρώπου (Ά ΠΕΤ 3:19), και άλλες για να μιλήσει για αυτό το εσωτερικό αισθητήριο που μπορεί να συλλάβει τα του Θεού και να έχει κοινωνία μαζί Του (ΙΩΑΝ 4:24). Ας αναφέρουμε κάποια παραδείγματα. “Επειδή, ο λόγος τού Θεού είναι ζωντανός, και ενεργός, και κοφτερότερος περισσότερο από κάθε δίκοπη μάχαιρα, και εισχωρεί βαθιά, μέχρι διαίρεσης και της ψυχής και του πνεύματος..” (ΕΒ 4:12) Εδώ βλέπουμε ότι το πνεύμα και η ψυχή δεν είναι το ίδιο αλλά ο λόγος τα διαχωρίζει ως ξεχωριστά μέρη. Το μυαλό λοιπόν σχετίζεται με την ψυχή (αυτό μάθαμε απ’ τον Αριστοτέλη) θα δούμε όμως ένα σημείο που ο λόγος του Θεού το διαχωρίζει και από αυτή. “Και θα αγαπάς τον Κύριο τον Θεό σου με όλη την καρδιά σου, και με όλη την ψυχή σου, και με όλη τη διάνοιά σου, και με όλη τη δύναμή σου” (ΜΑΡΚ 12:30). Αν η διάνοια ήταν μέρος της ψυχής δεν θα την ξεχώριζε από αυτήν ο Ιησούς. Αν λοιπόν η ψυχή είναι κάτι ξεχωριστό από το διάνοια, πόσο μάλλον από το πνεύμα. Τι είναι όμως το πνεύμα;
Το πνεύμα είναι το πιο βαθύ δωμάτιο, το όργανο εκείνο που έχει την φύση του Θεού και μπορεί να έρθει σε επικοινωνία μαζί Του. Μοιάζει με δέκτη ή με δοχείο που μπορεί να γεμίσει από υλικό του ουρανού. Ο νους είναι ο επεξεργαστής που σε αυτό το υλικό δίνει συγκεκριμένη μορφή και έκφραση. Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Γιατί η κοινωνία με τον Θεό δεν ξεκινάει απ’ το νου, δεν παίζει αυτός πρωταγωνιστικό ρόλο. Αλλά απ’ το πνεύμα, το γραμματοκιβώτιο του Θεού μέσα σου.
Πόσες και πόσες φορές έχω ξυπνήσει το πρωί με πληροφόρηση που δεν την σκέφτηκα εγώ, ούτε ξέρω πως βρέθηκε εκεί, δεν πέρασε απ’ την διάνοια, αλλά κάποιος την έβαλε. Αυτό είναι το πνεύμα μέσα στο οποίο τοποθέτησε το Άγιο Πνεύμα την αποκάλυψη του Θεού. Στο πνεύμα είναι που ο Θεός εκχέει λόγους γνώσης, νέες γλώσσες, οράσεις, αποκαλύψεις, διανομές και ενέργειες του Αγίου Πνεύματος. Επειδή αυτά δεν φαίνονται φυσικά ή δεν μετρούνται με υλικούς όρους, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και δεν είναι πραγματικότητα. Κι αν όλα αυτά σου φαίνονται άγνωστα σκέψου αν έχεις τελικά κοινωνία με τον Θεό ή κρατάς τα ηνία αυτής της σχέσης εσύ.
Για να έχουμε σχέση με τον Θεό πρέπει να δεχθούμε ότι τον πρωταγωνιστικό ρόλο τον έχει Αυτός δια του Αγίου Πνεύματος. Και ότι συχνά καλούμαι να αδειάζω απ’ τις δικές μου σκέψεις για να λάβω αυτά που Εκείνος θέλει να μου δώσει. Ο άλλος δρόμος είναι να κυριαρχώ εγώ με την διάνοια, να προσπαθώ να καταλάβω, να παράγω δικές μου σκέψεις, θεολογίες και κηρύγματα επάνω στον Θεό. Δεν είναι όμως αυτά λόγια ζωής, το ζωντανό ψωμί που κατεβαίνει απ’ τον ουρανό.
Συχνά αντιλαμβανόμαστε το έργο του Θεού ως πρόσθεση, ότι χτίζει την αλήθεια του μέσα μας. Το έργο του Θεού όμως περιλαμβάνει και αφαίρεση. Το Άγιο Πνεύμα πρέπει να αφαιρέσει όλα τα φίλτρα που βάλαμε (΄Β ΚΟΡ 3:17) μέσω των οποίων η εικόνα Του Θεού δεν φτάνει ατόφια σε εμάς. Πρέπει να μας ξεμάθει από τα λάθος για να βάλει τα σωστά.
ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΤΙΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ;
Αν και η ερώτηση είναι λάθος την θέτω με αυτό τον τρόπο γιατί έτσι συνήθως την ακούω. Γιατί είναι λάθος; Γιατί έχει μέσα το ρήμα «χρειάζεται». Τι υποδηλώνει; Ότι ο Θεός χώρια από Εκείνον χρειάζεται κάτι απ’ την μεριά μου για να κάνει το έργο Του. Που ανήκει αυτή η σκέψη; Στο ξύλο της γνώσης του καλού και του κακού. Ο Θεός δεν χρειάζεται τίποτα που να λειτουργεί ανεξάρτητα απ’ τον Ίδιο μάλιστα το έργο Του περιλαμβάνει το σπάσιμο αυτής τη πεποίθησης. Τι είδους συνείδηση θέλει να χτίσει ο Θεός; Α). Ότι μέσα μας δεν κατοικεί αγαθό (ΡΩΜ 7:18) και ότι χωρίς Εκείνον δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. (ΙΩΑΝ 15:5). Β) Ότι δεν ανήκουμε στον εαυτό μας και ότι δεν θα ζήσουμε για τον εαυτό μας. Ότι αγοραστήκαμε με τιμή και ότι έχουμε είναι δικό Του, με πρώτο τον εαυτό μας (Ά ΚΟΡ 6:19-20). Γ) Ο Ιησούς δεν ζήτησε να είμαστε απλά ταπεινοί, (ένα εγώ που πέτυχε να είναι ταπεινό), αλλά νεκροί, με ολοκληρωτικά πεθαμένο εγώ, για να μπορεί να ζήσει Αυτός μέσα από εμάς. (΄Β ΚΟΡ 4:11). Μίλησε για ενότητα μαζί Του, για την άμπελο και τα κλήματα, για καρπό που ουσιαστικά φέρνει Εκείνος μέσα από εμάς, ζώντας μέσα μας. Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι πως θα εκπαιδευτούμε για να κάνουμε καλύτερα το έργο Του, αλλά πως θα αδειάσουμε για να ζήσει μέσα μας Αυτός. Πως θα γίνουμε ένα μαζί Του, πως θα δημιουργηθεί χώρος για να ζήσει ο Ιησούς μέσα μας, τον οποίο ποτέ δεν τον καταλαμβάνει με το ζόρι.
Όταν ο Κύριος ήρθε στην γη δεν κάλεσε μαθητές απ’ τους γραμματείς, ούτε έψαξε για ανθρώπους με υψηλό μορφωτικό επίπεδο. Έψαξε για σκευή που θα ήταν διατεθειμένα να μεταφέρουν τον Ίδιο. Για σκεύη που θα ήταν διατεθειμένα να αδειάσουν από τον εαυτό τους, να σπάσουν από το εγώ τους, για να ζήσει μέσα τους Εκείνος. Το μήνυμα αυτό διατρέχει όλη την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη. Από την εποχή των πατριαρχών ο Θεός επέλεγε όχι τον πρώτο αλλά τον δεύτερο. Όχι τον δυνατό αλλά τον αδύνατο. Και όταν έπαιρνε κάποιον δυνατό κατά τη σάρκα τον καταστούσε πρώτα αδύνατο για να τον κάνει μετά δυνατό, (βλέπε Ιακώβ, Μωυσή, Παύλο). Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είπε ότι εγώ πρέπει να ελαττώνομαι για να αυξάνει Εκείνος. Και ο Παύλος αποκάλεσε ζημιά όλα όσα ήταν σ’ αυτόν κέρδη για να κερδίσει τον Χριστό. Δεν είναι τυχαίος ο λόγος του Ιησού για την γυναίκα που σύντριψε το αλάβαστρο με το μύρο στα πόδια Του, ότι όπου θα κήρυτταν το ευαγγέλιο θα κηρύττονταν και η ιστορία της. Γιατί ο πυρήνας του μηνύματος του ευαγγελίου είναι αυτή η πράξη. Σύντριψη του εγώ μου, για να βγει προς τα έξω το άρωμα που είναι ο Χριστός, η ελπίδα της δόξας.
Εν κατακλείδι ο Θεός δεν επενδύει στην διανοητική μόρφωση ενός ανθρώπου, αλλά σε ένα χαρακτήρα, που δεν κατάφερε να είναι καλός αφ’ εαυτού αλλά παρέδωσε τον εαυτό του στον Κύριο για να τον μορφώσει με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορεί να ζήσει με πληρότητα μέσα του και να εκφράσει τον εαυτό Του διαμέσου του.
ΠΟΙΑ ΓΝΩΣΗ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ;
Ποια γνώση χρειαζόταν ο Φίλιππος για να ακούσει την φωνή του Αγίου Πνεύματος όταν του είπε να πάει στον Ευνούχο; Ποιο είδος εκπαίδευσης για να υπακούσει στην εσωτερική Φωνή, αφήνοντας τον μεσημεριανό ύπνο του και πηγαίνοντας σε έναν ερημικό δρόμο; Υπάρχει σχολείο που σε μαθαίνει πώς να ενεργούνται διαμέσου σου θαύματα; Κάποιο Πανεπιστήμιο που σε μαθαίνει πώς να συντριφτεί το εγώ σου και πώς να μένεις νεκρός ως προς την σάρκα; Αν ο όχι μορφωμένος Πέτρος μπορούσε με ένα κήρυγμα να φέρει 3.000 στον Χριστό γιατί να χρειάζεται μόρφωση ο Παύλος; Πόσους έφερε στην Αθήνα που είχε μελετήσει τους ποιητές τους; Και γιατί στην αμέσως επόμενη πόλη είπε: αποφάσισα να μη ξέρω ανάμεσά σας τίποτε άλλο, παρά μονάχα τον Ιησού Χριστό, κι αυτόν σταυρωμένον; Πιο μυστικό είχε καταλάβει όταν έλεγε: θα καυχηθώ στις αδυναμίες μου για να κατοικήσει μέσα μου η δύναμη του Χριστού; Γιατί είπε ότι ο Θεός ευδόκησε διαμέσου τής μωρίας τού κηρύγματος να σώσει αυτούς που πιστεύουν; Και τι σημαίνει ο λόγος απ’ το ίδιο το στόμα του Θεού: Θα φέρω σε απώλεια τη σοφία των σοφών, και θα αθετήσω τη σύνεση των συνετών;
Τι είναι αυτό που χρειάζεσαι λοιπόν; Αυτό που χρειάζεσαι είναι το χρίσμα του Θεού, το οποίο δίνει γνώση αλλά όχι σύμφωνα με την σοφία αυτού του κόσμου. Χρειάζεσαι να γνωρίζεις τον Κύριο. Να έχεις μια στενή σχέση μαζί Του. Χρειάζεται να έχεις κάνει χώρο ώστε μέσα στην καρδιά σου να κατοικεί ο Βασιλιάς της δόξας. Πιο συγκεκριμένα για το έργο του Χριστού χρειάζεσαι τον Χριστό, την αναστημένη ζωή Του μέσα σου.
ΣΕ ΜΙΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΒΑΣΙΛΙΑΣ!
Δεν δαιμονοποιούμε την γνώση, ούτε την ειδωλοποιούμε. Δεν κηρύττουμε την υποχρεωτική αμορφωσιά ή την υποχρεωτική μόρφωση. Ο Θεός δεν μας κάλεσε να γίνουμε παντογνώστες και αν το θέλαμε δεν θα μπορούσαμε. Ο καθένας χρειάζεται αυτό που του λέει ο Θεός ότι χρειάζεται. Και ο καθένας καλείται να ξέρει σε τι εκλήθη. Κάθε ένας, στην κλήση στην οποία κλήθηκε, ας μένει σ’ αυτή (Ά ΚΟΡ 7:20). Και κάθε ένας καλείται να είναι καλά πληροφορημένος στο δικό του νου. (ΡΩΜ 14:5). Εάν κάποιον για παράδειγμα ο Θεός τον κάλεσε να μεταφράσει την Καινή Διαθήκη στην γλώσσα μιας άλλης φυλής, καλείται να μάθει άπταιστα την γλώσσα στην οποία γράφτηκε η Καινή Διαθήκη, την γλώσσα της άλλης φυλής και βεβαίως χρειάζεται την φώτιση του Αγίου Πνεύματος για να τον αποτρέψει από λάθη που θα έρθουν κυρίως απ’ τον εαυτό του. Εάν κάποιον τον κάλεσε να γίνει σκηνοθέτης και να κάνεις ταινίες για την δόξα Του, καλείται να μάθει τα πάντα περί του εξοπλισμού που θα χρησιμοποιήσει, κάμερες, τεχνολογία κ.τ.λ. Εάν όμως τα σενάρια που λαμβάνει δεν είναι εμπνευσμένα απ’ το χρίσμα του Θεού έχει χάσει τον στόχο του. Εάν κάποιον ο Θεός τον κάλεσε να γίνει νοσοκόμος ώστε μέσα απ’ την φροντίδα ασθενών να φέρνει ανθρώπους στον Χριστό, καλείται να μάθει τα του τομέα του. Βέβαια το αποτέλεσμα θα έρθει απ’ το χρίσμα του Χριστού και απ’ τον χαρακτήρα του Χριστού. Κι αυτή είναι η χρυσή εξίσωση. Η γνώση έρχεται σε συνάρτηση με το κάλεσμα και με τον χαρακτήρα του Χριστού.
Το ζητούμενο είναι σε μια βασιλεία που έχει Βασιλέα να πάψουμε να διατάζωμεν και να αποφασίζωμεν. Να πάψουμε να υψώνουμε θεολογίες που λένε ότι ο Θεός έπαψε να μιλάει, ώστε να ορίζουμε εμείς τι είναι καλό ή κακό για την βασιλεία Του, κρατώντας τα πράγματα στα χέρια μας. Να πάψουμε να προσπαθούμε να έχουμε τα πάντα κάτω απ’ τον έλεγχο μας, να κάνουμε πράγματα που ποτέ δεν μας έδωσε, έχοντας την πίστη στον εαυτό για τον Θεό και όχι στον Θεό για τον Θεό. Να πάψουμε να νομίζουμε ότι ξέρουμε τα πάντα, ότι μπορούμε εμείς να κάνουμε κουμάντο, στηριζόμενοι στους εαυτούς μας, θεωρώντας την προσευχή κάτι αχρείαστο, μεταφέροντας το πνεύμα της ανταρσίας και του εγωισμού στο έργο του Θεού, καλυμμένο με μανδύες θρησκείας και καθωσπρεπισμού.
ΜΠΟΡΕΙ Η ΓΝΩΣΗ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΜΠΟΔΙΟ;
Αν νομίζω ότι είναι ο αποκλειστικός τρόπος για να γίνουν τα πράγματα ναι. Αν αντικαθιστά το χρίσμα του Θεού και γίνεται το στήριγμα μου τότε ο Κύριος απομακρύνεται. Επίσης αν οποιουδήποτε είδους γνώση (ακόμη κι αυτή περί του Θεού) γίνει μέσο καύχησης αποτελεί εμπόδιο στο να κινηθεί ο Θεός ή Τον περιορίζεις δραματικά, γιατί αποδίδεις την δόξα σε αυτήν και κατ’ επέκταση στον εαυτό σου.
Η τακτική του διαβόλου είναι να μας πείθει πάντοτε ότι για το έργο του Θεού δεν είναι αρκετό το Άγιο Πνεύμα που μας έδωσε για τον σκοπό αυτό, αλλά χρειαζόμαστε και κάτι άλλο. Ένα «κάτι άλλο» που να σχετίζεται με την ανθρώπινη δύναμη. Ο διάβολος δεν φοβάται καθόλου την ανθρώπινη δύναμη, τρέμει όμως την δύναμη του Θεού και γι’ αυτό πείθει τα σκεύη Του να κάνουν το έργο του Θεού με αυτό που αποτελεί εμπόδιο, σε εκείνο που αν υπάρξει θα του κάνει πραγματική ζημιά! Ύστερα μας αφήνει να παλεύουμε με τα κύματα τρέφοντας τον αλτρουισμό μας. Μας αφήνει να τρέχουμε αριστερά και δεξιά σε πολλά και διάφορα έργα, καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση του καρπού και της επιδοκιμασίας του Θεού, μέσα από καλά λόγια άλλων ανθρώπων του Θεού. Όταν λοιπόν αυτό «το κάτι άλλο» λάβει μια αξία που δεν του ανήκει, τότε μετατρέπεται σε οχύρωμα που υψώνεται αλαζονικά ενάντια στην γνώση του Θεού. Αυτή η γνώση είναι ο τρόπος που ο Θεός έχει θεσμοθετήσει να δουλεύουν τα πράγματα στην βασιλεία Του. Είναι καιρός που ο Θεός δεν θα ανεχτεί πλέον κάθε οχύρωμα που στέκεται ενάντια, ακόμη κι αν αυτό έχει επάνω του το Όνομα Του. Ναι, ο Κύριος έρχεται να κρίνει και μάλιστα ξεκινώντας απ’ τον λαό Του.
Αυτά δεν τα λέμε για κάποιους που βρίσκονται σε κάποια μακρινή χώρα αλλά για μας. Ναι, για μας τους Έλληνες. Για μας τους Έλληνες πιστούς. Για μας τους Έλληνες πιστούς εργάτες. Είναι από αυτά που καλούμαστε να μετανοήσουμε και να ταπεινωθούμε μπροστά στον Θεό. Ας κρίνουμε τους εαυτούς μας για να μην χρειαστεί να μας κρίνει Εκείνος αργότερα (Ά ΚΟΡ 11:31-32). Γιατί η ώρα είναι κοντά!
