Στην εποχή της απόλυτης ισοπέδωσης και του ξεχαρβαλώματος κάθε έννοιας ηθικής ρωτάμε: «Υπάρχει αμαρτία; Υπάρχει καλό και κακό; Ή είναι έννοιες σχετικές;» Αν δεν υπάρχει Θεός ο καθένας μπορεί να ορίσει τι είναι για εκείνον καλό και κακό. Τότε όμως όλα επιτρέπονται αφού ο καθένας μπορεί να λειτουργήσει με το δικό του κώδικα αξιών. Αν όμως ο Θεός υπάρχει τότε μόνο Αυτός μπορεί να ορίσει τι είναι κακό και καλό και όλοι οφείλουμε να υποταχθούμε σε αυτό που Εκείνος λέει. Επειδή όμως δεν θέλουμε κανένα πάνω απ’ το κεφάλι μας, λέμε: «Δεν υπάρχει Θεός». Έμμεσα Του λέμε «δεν σε αναγνωρίζουμε ως Δημιουργό. Ότι μας έφτιαξες. Δεν σου αναγνωρίζουμε το δικαίωμα να έχεις οποιοδήποτε λόγο στην ζωή μας».
Κι έτσι φτιάξαμε τον δικό μας κώδικα αξιών, ηθικής, τρόπου ζωής και ερμηνείας του ξεκινήματος της ζωής πάνω στην γη (βλέπε θεωρία του Δαρβίνου). Μας βολεύει να έλκουμε την καταγωγή μας από κάτω για να δικαιολογούμε τα πονηρά μας έργα, παρά από πάνω όπου τότε θα πρέπει να δεχτούμε ότι έχουμε ευθύνη για τις επιλογές μας και ότι είμαστε υπόλογοι σε ένα Ον Ανώτερο από εμάς από Τον Οποίο προήλθαμε και στον Οποίο θα επιστρέψουμε.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΠΡΙΝ
Στον κήπο της Εδέμ ο άνθρωπος διεκδίκησε το δικαίωμα να ονομάζει εκείνος τι είναι και τι δεν είναι. Αρχικά αυτή η εξουσία άνηκε στον Θεό. Βλέπουμε ότι πριν πλάσει τον άνθρωπο και όταν ακόμα βρισκόταν στην ανυπαρξία ο Θεός είναι Αυτός που δημιουργεί, διαχωρίζει, οριοθετεί και δίνει όνομα στα πράγματα. Ονομάζει την δημιουργία Του, το φως, το σκοτάδι, την θάλασσα και στους ψαλμούς ο Δαβίδ μας λέει ότι έχει δώσει όνομα ακόμα και στα αστέρια, σε κάθε ένα ξεχωριστά όπου ο αριθμός τους είναι πολύ μεγαλύτερος απ’ ότι το ανθρώπινο μυαλό μπορεί να συλλάβει και να καταμετρήσει.
Στο τέλος της δημιουργίας όνομα δίνει ο Θεός και στον άνθρωπο. (..και αποκάλεσε το όνομα τους Αδάμ, την ημέρα που τους δημιούργησε ΓΕΝ 5:2). Η ονοματοδοσία όμως δεν σταματάει εκεί. Ο Θεός μαζί με τον άνθρωπο δίνει όνομα στα φυτά, εξηγώντας του την λειτουργία τους, εκπαιδεύοντας τον πώς να τα ξεχωρίζει, να τα χρησιμοποιεί και να έχει εξουσία επάνω σε αυτά. Στο τέλος του εποπτικού αυτού μαθήματος ο Θεός καλεί τον ίδιο τον άνθρωπο να ασκήσει αυτή την εξουσία ως κατ’ εικόνα δημιούργημα του, δίνοντας ο ίδιος αυτή τη φορά ονόματα στα ζώα. Δεν ήταν όμως αυτό κάτι που έκανε μόνος του ο άνθρωπος, χωριστά απ’ τον Θεό. Αλλά μαζί με τον Θεό και για λογαριασμό Του, τον οποίο είχε την συνείδηση ότι υπηρετούσε, όπως και το ότι δεν ζούσε για τον εαυτό του αλλά για Εκείνον.
Είχε τότε την συνείδηση ο άνθρωπος ότι όλη του η ζωή ήταν μέσα στον Θεό και ότι απ’ Αυτόν και γι’ Αυτόν δημιουργήθηκε. Ήταν το αυτονόητο, το δεδομένο και το φυσιολογικό γι’ αυτόν και ούτε του περνούσε από την σκέψη ότι μπορεί να ισχύει κάτι διαφορετικό.
Εδώ πρέπει να πούμε ότι εκτός από την ονοματοδοσία σε πράγματα και πρόσωπα ο Θεός όριζε τι είναι καλό, αν και μέχρι τότε δεν είχε γίνει λόγος για το μη καλό. Η μόνη νύξη ήταν το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού που θα μπορούσε να ονομαστεί το δέντρο του θανάτου. Η γνώση αυτή δεν ήταν κάποια φοβερή και ιδιαίτερα μυστική γνώση, αλλά η δυνατότητα αν κάποια στιγμή ήθελε ο άνθρωπος να πάρει τον ρόλο του Θεού και να τον παίζει στην ζωή του και για την ζωή του. Η επιλογή να ονομάζει εκείνος τα πράγματα και να ορίζει τι είναι καλό και τι κακό ανεξάρτητα την γνώμη του Θεού.
Αυτό θα περιλάμβανε πολλά πράγματα. Απ’ το πώς να τρώει, τι να φοράει, πώς να οργανώνει τις κοινωνίες του, πως να κυβερνιέται, τι νόμους να έχει, πώς να φέρεται στα ζώα, πώς να διαχειρίζεται την φύση, πώς να κάνει σεξ, πώς να συμπεριφέρεται, μέχρι και τι θεό-θεούς να έχει ή πόσο θα έχει τον Θεό αφού με τα νέα δεδομένα γίνεται κι Αυτός ένα από τα πράγματα που τον περιβάλλουν, ένα από αυτά που θα ονόμαζε, θα οριοθετούσε, θα όριζε αν είναι καλό ή κακό για εκείνον και πόσο.
Τα νέα δεδομένα κάνουν τον άνθρωπο θεό και τον Θεό μια απ’ τις επιλογές . Αυτό το είδος συνείδησης κάνει αυτονόητο το «ο άνθρωπος να ζει για τον εαυτό του» ενώ ο Θεός να είναι κι Αυτός κάπου εκεί γύρω, εκεί έξω, εκεί πάνω, κάπου μακριά ή ενίοτε να μην υπάρχει και καθόλου. Απέκτησε το δικαίωμα να τον εμφανίζει και να τον εξαφανίζει κατά το δοκούν. Να του δίνει αυτός ονόματα και να τον φτιάχνει όπως αυτός θέλει.
Μέσα σ’ αυτή την κοσμοθεώρηση κατέληξε να λέει ότι όλα είναι σχετικά και ότι δεν υπάρχει απόλυτο καλό και κακό, αφού το μέτρο για όλα τα ζητήματα της ζωής δεν ήταν πλέον ο Θεός, αλλά ο άνθρωπος και ακριβέστερα 7.000.000.000 άνθρωποι, 7.000.000.000 γνώμες, αντιλήψεις κι απόψεις για ζωή και για όλα τα θέματα της ζωής. Αυτό για όποιον είναι ειλικρινής μόνο σύγχυση και διαμάχες που δεν έχουν τελειωμό έχει φέρει μέσα στο ανθρώπινο γένος. Η μόνη λύση το κάλεσμα και η εμπιστοσύνη σε Αυτόν που πρόσφερε την ζωή να ονομάζει και πάλι τα πράγματα τουλάχιστον στην δική σου προσωπική ζωή. Μόνο που αυτό θα γίνει όταν κάποιος ξεπεράσει τον φόβο που έχει σπείρει η αντιπολίτευση, ότι ο Θεός κλέβει ζωή και αν πας σε αυτόν θα σε γεμίσει στερήσεις και περιορισμούς, κανόνες και απαγορεύσεις.
Γιατί ο Θεός που πρόσφερε την ζωή, δίνει ζωή και κάθε κατεύθυνση, συμβουλή, οδηγία χρήσης είναι για να προστατεύσει την ζωή, να διασφαλίσει την ζωή και να οδηγεί καθημερινά σε όλο και πιο πολύ ζωή!
