ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΤΡΩΣΗ “ΔΙΚΑΙΩΜΑ”;
Καταλήξαμε τον 21ο αιώνα να μιλάμε για το δικαίωμα να σκοτώσω το παιδί μου πριν αυτό γεννηθεί. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Εάν αφορά κάτι άλλο που δεν έχω καταλάβει παρακαλώ ενημερώστε με. Αυτός είναι και ο λόγος που σπάνια χρησιμοποιούμε τον όρο «έκτρωση», δηλαδή να πολτοποιήσεις το πλασματάκι που βρίσκεται εντός σου και γι’ αυτό προτιμούνται συνήθως πιο ευγενικές λέξεις, όπως άμβλωση, διακοπή κύησης, τερματισμός εγκυμοσύνης.
Όσο πιο μικρό, τόσο καλύτερα ώστε το παραμύθι ότι σκοτώνω κάτι που δεν είναι ζωντανό ή και τόσο ζωντανό τέλος πάντων, να πιάνει καλύτερα στην φωνή της συνείδησης. Λένε ότι μπορώ να κάνω ότι θέλω με το σώμα μου.. Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι αυτό ισχύει, απ’ την στιγμή της σύλληψης δεν είναι μόνο δικό σου σώμα, αλλά μέσα σου φιλοξενείς κι ένα άλλο.
Ο Θεός το έκανε έτσι ώστε μια νέα άφιξη της γης, να μπορεί αυτή που την φιλοξενεί να την αισθανθεί ως δική της κι όχι σαν κάτι ξένο, παράταιρο, που δεν την αφορά. Κι όμως ακόμα κι αυτά τα ένστικτα της βαθύτερης αγάπης που μια μάνα μπορεί να έχει για το παιδί της, κατάφερε ο διάολος να διαφθείρει. Να μας πείσει να πολεμήσουμε, να κατευνάσουμε, να εκμηδενίσουμε ει δυνατόν. Όσον αφορά για το δικαίωμα στις ελεύθερες σεξουαλικές σχέσεις, απ’ τις οποίες συνήθως προέρχεται μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη και στο τέλος η έκτρωση, ας μην μιλήσουμε καλύτερα εναντίον, γιατί θα μας φορέσουν κατευθείαν την ταμπέλα του πουριτανού, του οπισθοδρομικού, του παράξενου και θα μας περιφέρουν στην «πλατεία του χωριού».
Βλέπετε φίλοι μου οι καιροί αλλάζουν και πλέον δακτυλοδεικτούμενος δεν είναι αυτός ζει χωρίς ηθικούς φραγμούς, αλλά αυτός που θέλει να κρατήσει τις αρχές του Θεού, να σεβαστεί τον τρόπο που έθεσε τα πράγματα να λειτουργούν, ακόμα κι αν όλοι οι υπόλοιποι απολαμβάνουν τα μακροβούτια μέσα στα πέλαγα της βρωμιάς και της ακαθαρσίας. Το πρόβλημα όμως –αν θέλουμε να εξετάσουμε τα πράγματα βαθύτερα- δεν είναι η έκτρωση. Η έκτρωση είναι η κατάληξη μιας διαδρομής όπου ο άνθρωπος προσπαθεί να ζήσει την ζωή που του χαρίστηκε, με τον τρόπο που νομίζει ο ίδιος ότι είναι καλύτερο γι’ αυτόν, χωρίς να λαμβάνει υπόψη του την γνώμη του Δημιουργού.
Το τραγικό δεν είναι ότι κάποιος φτάνει στην έκτρωση, αλλά ότι κανείς δεν σκέφτεται μήπως ο Κατασκευαστής όλο αυτό το είχε απ’ την αρχή αλλιώς στο μυαλό Του. Μήπως οραματίστηκε αυτή η επαφή μεταξύ του άνδρα και της γυναίκας, να συνδέεται και με μια πιο μόνιμη σχέση μεταξύ τους, με όρους αγάπης. Όπου μέσα σ’ αυτήν την σχέση να μπορούν να έρθουν με ασφάλεια αργότερα και τα παιδιά. Και όχι να μεγαλώσουν σε ένα ορφανοτροφείο, με τον ένα γονέα μόνο ή να μην γεννηθούν ποτέ, αλλά η ζωή τους να τελειώσει πρόωρα μέσα στην μήτρα της ίδιας τους της μάνας.
Εμείς ως όντα πεσμένα, τυχοδιωκτικά, σε ανταρσία με τον Θεό και με κάθε αρχή που έχει θεσπίσει, δεν θέλουμε μια σχέση μ’ έναν μόνο σύντροφο, που να μας δεσμεύει να είμαστε συνέχεια μαζί, αλλά θέλουμε στιγμές ευχαρίστησης με πολλούς συντρόφους, χωρίς δεσμεύσεις φυσικά. Όταν λοιπόν κάποια απ’ αυτές τις «σχέσεις» ή μάλλον καλύτερα «επαφές», οδηγήσει στην σύλληψη ενός παιδιού, το θεωρούμε πρόβλημα και προσπαθούμε να απαλλαγούμε από αυτό.
Μας φαίνεται λάθος στην ροή των επιλογών, που είχαμε ορίσει εμείς. Μήπως όμως το λάθος βρίσκεται αλλού; Μήπως ο τρόπος σκέψης μας είναι λάθος και αυτού του είδους οι επιλογές; Μήπως ο τρόπος της ζωής μας είναι δομημένος πάνω σε λάθος θεμέλιο; Μήπως όλα ξεκινούν απ’ την απόφαση να ζούμε χώρια απ’ τον Δημιουργό, ανεξάρτητα; Απ’ την πεποίθηση ότι μόνοι μας, θα διαχειριζόμασταν καλύτερα της ελευθερία μας και την ζωή που μας χαρίστηκε;
Όταν λοιπόν φτάνουμε στο σημείο της ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης, αντί να αναρωτηθούμε μήπως κάτι δεν κάνουμε καλά, μιλάμε για το δικαίωμα της έκτρωσης. Αυτό δείχνει το πείσμα στο να συνεχίσω να ζω με αυτό τον τρόπο, την αρνητική διάθεση στο να μάθω γιατί τα έφτιαξε έτσι και μήπως ο δικός Του τρόπος, κρύβει κάτι απέραντα καλό, για το δημιούργημα που από αγάπη δημιούργησε. Και μήπως η ζωή μαζί Του, είναι τελικά πολύ ανώτερης ποιότητας, απ’ όσο θα μπορούσα να φανταστώ ή να ονειρευτώ.
