ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ: ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΓΡΙΟΤΕΡΕΣ ΕΠΟΧΕΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ
Βρισκόμαστε σε μια εποχή που η εκκλησία έχει πάρει όλη την εξουσία στα χέρια της. Ο Θεός είναι στο κέντρο και είναι το κίνητρο για να είσαι σωστός άνθρωπος, όμως όλα αυτά με τελείως λάθος τρόπο. Γιατί αυτοί που έχουν αναλάβει να Τον εκπροσωπούν (οι οποίοι ούτε Τον ξέρουν, ούτε έχουν κοινωνία με το Άγιο Πνεύμα, ούτε γνωρίζουν την πνευματική διάσταση) Τον παρουσιάζουν με τελείως διεστραμμένο τρόπο.
Θέτουν ως απόλυτη αλήθεια τις εσφαλμένες δογματικές τους αντιλήψεις, τις πλασάρουν στον κόσμο ως επιταγή του Θεού και ονομάζουν ασέβεια προς τον Θεό ακόμη και την αμφισβήτηση, η οποία τιμωρείται με φρικτά βασανιστήρια και θάνατο. Στην ουσία Τον χρησιμοποιούν για να διοικούν, να ελέγχουν και να εκμεταλλεύονται τις μάζες της εποχής.
Απ’ όλη αυτή την μεταχείριση εκπορεύεται το συμπέρασμα στον κόσμο ότι ο Θεός είναι εκδικητικός, σαδιστής που απαιτεί μια σειρά από πράγματα και πλήρη υποταγή στους «εκπροσώπους» Του για να μην σε στείλει στην κόλαση με συνοπτικές και τελεσίδικες διαδικασίες. Επιπλέον σου επιβάλλεται και σου απαγορεύει ακόμη και να Τον αμφισβητείς γιατί θα υποστείς τα βασανιστήρια της «ιερής Του» εξέτασης. Απειλείται από την πρόοδο των επιστημών και κάθε τι που αποκλίνει από τα δόγματα Του το εξαλείφει από την γη.
Αυτή είναι η θλιβερή κληρονομιά της ηγεσίας της καθολικής εκκλησίας η οποία πέρα από όσα αναφέραμε έβλεπε παντού τον διάβολο, ήταν γεμάτη δεισιδαιμονίες και έκαψε 60.000 ανθρώπους ως μάγους και μάγισσες. Γενικότερα είχε εγκαταστήσει ένα καθεστώς τρομοκρατίας κι όλα αυτά στο Όνομα του Θεού.
Από αυτό το φρικιαστικό κλουβί θρησκευτικής τρέλας οι άνθρωποι θέλησαν να δραπετεύσουν. Για να τα καταφέρουν ανέτρεξαν στην αρχαιοελληνική γραμματεία η οποία έγινε έμπνευση για να φτιάξουν δυο φιλοσοφικά σχοινιά. Τον ορθολογισμό και τον ουμανισμό.
Ο ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ είναι η φιλοσοφική θεώρηση που αποδέχεται ως γνώμονα και αφετηρία της γνώσης τη λογική σκέψη. Δέχεται ως αληθινό μόνο ότι μπορεί να αποδειχτεί από το νου και από επιστημονικό πείραμα. Κάθε τι που δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό από τις πέντε ανθρώπινες αισθήσεις απορρίπτεται ως μη υπαρκτό, φανταστικό ή αγνώστου προέλευσης. Η στάση των σκεπτόμενων ανθρώπων προς τους καλόγερους της εποχής ήταν η εξής: «Δεν χρειαζόμαστε κανενός είδους θεϊκή αποκάλυψη για να πορευτούμε στην ζωή. Το μυαλό μας είναι αρκετό».
Ο ΟΥΜΑΝΙΣΜΟΣ θέτει ως μέτρο αλήθειας τον άνθρωπο, (και όχι κάποιο εκκλησιαστικό ή δογματικό σύστημα) τον τοποθετεί ως κέντρο των πάντων, διακηρύττει ότι έχει καλό μέσα του και ότι μπορεί να είναι καλός χωρίς να χρειάζεται τον Θεό. Πρακτικά το συμπέρασμα των ανθρώπων της εποχής μετά τα τραυματικά γεγονότα του Μεσαίωνα ήταν το εξής: «Με τον Θεό στο κέντρο περάσαμε τα πάνδεινα. Από δω και πέρα το σημαντικό είναι ο άνθρωπος! Αυτός είναι το επίκεντρο, αυτόν πρέπει να προσέχουμε και να φροντίζουμε για την ευτυχία του. Δεν χρειαζόμαστε τον Θεό να μας λέει τι είναι σωστό και λάθος. Εμείς θα αποφασίζουμε ποιο είναι το καλό μας».
Σημ. Ο ελληνικής καταγωγής φιλόσοφος Πρωταγόρας που έζησε τον 6ο αιώνα π.Χ. ήταν ο πρώτος που εισήγαγε το ρεύμα του σχετικισμού και του υποκειμενισμού, απ’ το στόμα του οποίου βγήκε και η φράση: “πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος“.
Αν και σε σχέση με τον Μεσαιωνικό καθεστώς οι φιλοσοφικές αυτές θεωρήσεις περιέχουν δόσεις αλήθειας και καθιστούν άχρηστο το μοντέλο του Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας του Μεσαίωνα, παράλληλα ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΕΝΑ ΝΕΟ ΚΟΥΤΙ για την ανθρωπότητα μέσα στο οποίο Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΘΕΣΗ. Πιο συγκεκριμένα:
ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΟΝ ΘΕΟ
Ο Θεός είναι Πνεύμα και δεν μπορεί να συλληφθεί από τις πέντε ανθρώπινες αισθήσεις, ιδιαίτερα όταν η προσπάθεια ανακάλυψης γίνεται με πρωτοβουλία του ανθρώπου και με αποκλειστικό γνώμονα τις ανθρώπινες αισθήσεις. Ο Θεός αποκαλύπτεται στο πνεύμα (που θα μπορούσε να ονομαστεί η έκτη αίσθηση) και στην καρδιά που είναι άυλη και είναι πνευματικής υπόστασης. Γι’ αυτό είναι απαραίτητη η πίστη που είναι χαρακτηριστικό της καρδιάς και του εσωτερικού ανθρώπου, που η υπόσταση του δεν συλλαμβάνεται με όργανα που ανήκουν στον κόσμο της ύλης.
Όταν όμως η ανθρώπινη λογική γίνεται το απόλυτο κριτήριο ανακάλυψης του Θεού, (ο οποίος δεν είναι ύλη) ο Θεός «πετιέται στο περιθώριο». Οι άνθρωποι που δεν Τον θέλουν οδηγούνται αυτόματα στην αθεΐα, (η θεωρία του Δαρβίνου ήταν το επόμενο βήμα του ορθολογισμού), ενώ οι «πιστοί» που είναι επηρεασμένοι από αυτά τα ρεύματα Τον προσεγγίζουν με διανοητικό τρόπο, θέτουν τον εαυτό τους ως γνώμονα της αλήθειας και λένε εκείνοι Ποιος είναι και Ποιος δεν είναι. Κάθε ενέργεια του Αγίου Πνεύματος θεωρείται ύποπτη και τίθεται αυτόματα υπό αμφισβήτηση (αφού δεν εμπίπτει στη ανθρώπινη λογική) και απαγόρευση. Άνθρωποι που εξασκούν πνευματικά χαρίσματα θεωρούνται ψυχιατρικές περιπτώσεις (στην καλύτερη περίπτωση). Όσον αφορά την αποστολική εποχή και την δύναμη του Θεού έχουν χτίσει με την δύναμη της διάνοιας και την χρήση της ίδιας της Αγίας Γραφής θεολογίες, που τα τοποθετούν όλα σε εκείνη την περίοδο. Προσπαθούν δε να είναι καλοί από μόνοι τους ενώ τα θετικά τους στοιχεία ονομάζουν καρπό του Πνεύματος.
Είναι ο ίδιος ο «πιστός»που με το διανοητικό μυστρί και τα τουβλάκια της απιστίας δόμησε τον τοίχο που του έκρυψε τον ουρανό και εγκλώβισε τον εαυτό του μέσα σε «θεολογικά» οικοδομήματα απιστίας, όπου απέξω έχουν την ταμπέλα εκκλησία.
ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟ
Ο διάβολος που είναι κι αυτός μια πνευματική οντότητα μετατρέπεται σε «ανύπαρκτο» και εκεί που οι άνθρωποι του μεσαίωνα τον έβλεπαν παντού τώρα δεν είναι πουθενά. Οι άνθρωποι του κόσμου τον θεωρούν αποκύημα της φαντασίας και δεισιδαιμονία του μεσαίωνα. Οι δε «πιστοί» τον έχουν ρίξει από τώρα στην άβυσσο ενώ κάποιοι άλλοι τον θεωρούν ανίσχυρο, καθώς τον νίκησε ο «πολιτισμός» και ο Χριστός στον σταυρό.
Η κατάληξη είναι να καταστρέφει ανθρώπους χωρίς κανείς να τον ενοχλεί και χωρίς να γίνεται αντιληπτός. Υπάρχει ένα ρητό που λέει: «Η μεγαλύτερη επιτυχία του διαβόλου ήταν να πείσει τους ανθρώπους ότι δεν υπάρχει». Κι αυτό το πέτυχε με την μεθοδεία που σχεδίασε και εκτέλεσε τον Μεσαίωνα. Πέτυχε να σκανδαλίσει τους ανθρώπους όσον αφορά τον Θεό, παρέχοντας τους ύστερα τις «τσιμπίδες» για να βγάλουν μόνοι τους τα πνευματικά τους μάτια και να μπουν σε ένα επόμενο κλουβί, (με την διαφορά ότι τώρα θα είχε στοιχεία πολιτισμού) που θα τους παρείχε προστασία από το προηγούμενο καθεστώς. Ένα κλουβί που θα απαγόρευαν την πρόσβαση στον Θεό ενώ εκείνος θα τους έσφαζε, θα τους εξολόθρευε και θα τους οδηγούσε στην απώλεια ανενόχλητος.
ΚΑΤΑΛΗΞΗ
Η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία του Μεσαίωνα στιγματίζεται ως σκοταδιστική, απολίτιστη, εχθρική στις επιστήμες, στενόμυαλη, βάρβαρη και δεισιδαιμονική. Ο νέος κόσμος περιλαμβάνει έρευνα με απόλυτο γνώμονα την λογική, επιστημονική πρόοδο σε όλα τα επίπεδα και ουμανιστικές ενέργειες για να αποδείξουμε στους εαυτούς και στο «σύμπαν» ότι έχουμε καλό και ότι μπορούμε να είμαστε καλοί από μόνοι μας.
Η ΠΑΓΙΔΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑ – ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Αν και η εκκλησία της μεταρρύθμισης έφερε στην επιφάνεια την Αγία Γραφή και το δόγμα της κατά χάρης σωτηρίας, συμπορεύτηκε με το κίνημα του ουμανισμού και του ορθολογισμού, το πάντρεμα των οποίων παράγει ένα κοσμικό καθωσπρεπισμό που καμία σχέση δεν έχει με τον αγιασμό του Θεού, ο οποίος είναι καρπός προσωπικής σύνδεσης με τον Αναστημένο Χριστό και της καθημερινής κοινωνίας με το Άγιο Πνεύμα.
Μπορείς να έχεις όλα τα καλά στοιχεία του κόσμου αλλά να μην έχεις Χριστό. Και η ουμανιστική αγάπη δεν είναι ο καρπός του Αγίου Πνεύματος.
Η μετά – μεσαιωνική εκκλησία θέλησε να είναι αποδεκτή στους ανθρώπους του κόσμου παρά αρεστή στον Θεό. Θέλησε επίσης να τους ελκύσει στον Θεό χρησιμοποιώντας τα δικά τους κοσμοείδωλα.
Γι’ αυτό μια μερίδα χριστιανών δόθηκε μετά μανίας να σπουδάσει κάποια επιστήμη έτσι ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να τους πάρουν στα σοβαρά όταν θα έδιναν την μαρτυρία τους. Μια άλλη μερίδα επιδόθηκε σε θεολογικές σπουδές, νομίζοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα συστήσει καλύτερα στον κόσμο Αυτόν που δεν σπουδάζεται αλλά αποκαλύπτεται, αφού είναι Πρόσωπο και όχι ένα ακόμη αντικείμενο μελέτης και έρευνας.
Η παγίδα λοιπόν που υπέπεσαν αυτές οι ομάδες χριστιανών ήταν ότι έψαξαν να βρουν εφόδια έξω απ’ τον Θεό για τον Θεό, λες και η Παρουσία Του δεν Είναι αρκετή αλλά το μεγάλο λάθος ήταν ότι θεωρήθηκε δεδομένη. Συνέβη λοιπόν αυτό που αναφέρει στην προς Ρωμαίους επιστολή: «αντάλλαξαν την δόξα του Θεού με την σοφία του κόσμου». Ξέχασαν ότι όταν γίνεσαι φίλος του κόσμου γίνεσαι εχθρός του Θεού. Ανακάτεψαν το ευαγγέλιο με αυτά τα στοιχεία του κόσμου για να γίνει άλλη μια ανθρώπινη παράδοση και ένα ανθρώπινο ένταλμα. Χωρίς δύναμη να σώζει και να μεταμορφώνει. Επιπλέον αφού έλειπε η υπερφυσική δύναμη του Πνεύματος επικεντρώθηκαν σε διακονίες φιλανθρωπικού τύπου και δραστηριότητες υπέρ των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Χριστιανοί χωρίς τον Χριστό, εφοδιασμένοι με την δική τους δύναμη και ντυμένοι με θετικά (όπως νομίζουν) στοιχεία από το πνεύμα του κόσμου, όπου όλα αυτά στηρίζονται στο «εγώ» του καθενός. Στοιχεία που παράγουν θρησκεία και την δυνατότητα να παριστάνει κάποιος τον χριστιανό χωρίς να συνειδητοποιεί ότι δεν είναι.
Πρέπει λοιπόν να πούμε ότι αυτό το είδος χριστιανισμού και χριστιανού δεν είναι γέννημα του Θεού. Αλλά γέννημα της αντιδιαστολής μιας μερίδας χριστιανών σε γεγονότα που έλαβαν χώρα τον Μεσαίωνα, τα οποία προκάλεσαν μια συγκεκριμένη αντίδραση στους ανθρώπους του κόσμου.
Ο Θεός όμως δεν θέλει σοφούς ανθρώπους που δεν πιστεύουν ότι μπορεί να επικοινωνήσει μαζί τους με προσωπικό τρόπο. Ούτε καλούς ανθρώπους που δεν ζουν σε ζωντανή ενότητα μαζί Του. Δεν ενδιαφέρεται στην προβολή της ουμανιστικής μας καλοσύνης. Αυτό άλλωστε κάνει και ο κόσμος. Ούτε είναι Χριστός η ανθρώπινη καλοσύνη. Ο Χριστός ενδιαφέρεται να δειπνήσει μαζί μας.
Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει αν πρώτα δεν Τον βγάλουμε από το κουτί του ορθολογισμού που Τον έχουμε βάλει. Αν πρώτα δεν πάψουμε να λέμε τι μπορεί να κάνει και τι δεν μπορεί. Τι ήταν για μια εποχή και τι είναι για τώρα. Πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε ότι ο αποκλεισμός της Ζωντανής Του Παρουσίας και των ενεργειών Του, μόνο θάνατο φέρνει σε μας. Και δεν μπορεί παρά κάποια στιγμή αυτός ο θάνατος να αρχίσει να μυρίζει.
Όσο καλά κι αν έχουμε στολίσει την εξωτερική μας βιτρίνα, η μυρωδιά του μη μεταμορφωμένου ανθρώπου στα εσώτερα δωμάτια θα βγαίνει προς τα έξω, όση κολόνια καθωσπρεπισμού κι αν του βάζουμε καθημερινά.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
Αυτού του είδους η μαρτυρία αν και μπορεί σε ένα βαθμό να μας κάνει αποδεκτούς στους ανθρώπους, δεν έχει την δύναμη να ελκύει προς τον Χριστό, αλλά τίθεται το ερώτημα στο τέλος αν υπάρχει πράγματι σε εμάς.
Η ΣΟΦΙΑ και η καλοσύνη μας δεν θα μας σώσει ούτε θα μας οδηγήσει στην αιώνια ζωή. Ο Χριστός σώζει και δίνει αιώνια ζωή όταν ως πρόβατα της βοσκής Του, (ΙΩΑΝ 10:27) του έχουμε επιτρέψει να μας μιλάει, να μας ελέγχει, να μας δίνει από το δικό Του αληθινό φως, να μας οδηγεί. Όταν Τον εκζητάμε και ακολουθούμε τον φωνή Του. Όταν περπατάμε στα χνάρια Του και πράττουμε τις εντολές Του.
Η ΟΥΜΑΝΙΣΤΙΚΗ ΑΓΑΠΗ δεν σώζει. Η υπακοή στον Χριστό σώζει. Όχι της μιας στιγμής αλλά όταν εξακολουθητικά βάζουμε τον εαυτό μας κάτω για να βάλουμε σε εφαρμογή το δικό Του θέλημα. Όταν θανατώνουμε τα της σάρκας για να ζει μέσα μας Αυτός, που είναι μια καθημερινή απόφαση. Αυτό σώζει και αυτό οδηγεί (από πίστη σε πίστη) στην αιώνια ζωή.
Αν η πίστη δεν συνοδεύεται από ζωντανή εκζήτηση δεν είναι πραγματική. Δεν υπάρχει πίστη στην θεωρία, ούτε διανοητική πίστη όπως δεν υπάρχει διανοητική αιώνια ζωή. Αλλά η αιώνια ζωή είναι ένα βίωμα καθημερινού περπατήματος, είναι ζωντανή σχέση που φανερώνεται με συγκεκριμένο καρπό.
ΜΙΑ ΣΟΒΑΡΗ ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ: ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΛΟΓΙΑ ΑΛΛΑ ΔΥΝΑΜΗ ΘΕΟΥ
Το ευαγγέλιο δεν είναι απλά ένα μήνυμα που διακηρύττουμε είναι δύναμη Θεού προς σωτηρία και μάλιστα πρώτα για αυτόν που το εξαγγέλλει. Μια σωτηρία όχι στα χαρτιά αλλά με έμπρακτες αποδείξεις. Με θεϊκές επεμβάσεις, επισκέψεις του Κυρίου, εμπειρίες με το Πνεύμα, οδηγίες, μαρτυρίες, αλλαγές, και μεταμορφωμένο χαρακτήρα που συνεχίζει να μεταμορφώνεται κάθε μέρα που περνάει.
Έναν μεταμορφωμένο χαρακτήρα όχι απλά για να φαινόμαστε καλοί ή καλύτεροι απ’ τους άλλους ηθικά, αλλά για να είναι ένα κανάλι που να φανερώνεται η ζωή του Ιησού, τα ζωντανά Του ρήματα, η εξουσία Του πάνω στα δαιμόνια, οι αρετές Του, η υπερφυσική Του δύναμη πάνω σε ασθένειες και σε κάθε μορφή θανάτου. (ΜΑΡΚ 16:17-18). Αν τίποτα απ’ αυτά δεν υπάρχει τίθεται το ερώτημα αν η Βασιλεία υπάρχει έμπρακτα μέσα μας και αν εμείς οι ίδιοι έχουμε σωθεί. Κι αν όχι, σε ποιόν Ιησού καλούμε να έρθει αυτόν που ευαγγελίζουμε;
Πρέπει να προσέξουμε από την αυταπάτη να νομίζουμε ότι είμαστε του Χριστού μόνο και μόνο επειδή ξέρουμε «καλά» την Γραφή, επειδή έχουμε καταφέρει να έχουμε τα σωστά δόγματα περί Θεού (κατά την ατομική μας άποψη πάντοτε), επειδή εκκλησιαζόμαστε, λέμε πολλά για τον Θεό, κηρύττουμε από άμβωνες ή συμμετέχουμε σε πολλές και διάφορες δραστηριότητες που με κάποιο τρόπο σχετίζονται με το όνομα Του.
Αν υπάρχουν μόνο λόγια περί Θεού και όχι δύναμη πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις. Αν υπάρχουν έργα που προέρχονται αποκλειστικά από ανθρώπινα συναισθήματα, καλοσύνη και πρωτοβουλία και απουσιάζει η δύναμη του Θεού, (ΜΑΡΚ 16:20) θα πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις. Το ότι διακηρύττεις ότι ξέρεις ένα Πρόσωπο δεν συνεπάγεται ότι σε ξέρει και Αυτό. «Πολλοί θα μου πουν κατά την ημέρα εκείνη: Κύριε, Κύριε… Και, τότε, θα ομολογήσω σ’ αυτούς, ότι: Ποτέ δεν σας γνώρισα·» (ΜΑΤΘ 7:22-23). Το να γνωρίζεις κάποιον σημαίνει ότι υπάρχει αμφίδρομη σχέση, επικοινωνία, ανταπόκριση στους λόγους που δίνει, υπακοή.
ΕΝΑ ΤΕΣΤ ΠΙΣΤΗΣ
«Εξετάζετε τον εαυτό σας, αν είστε στην πίστη· δοκιμάζετε τον εαυτό σας·» (Β’ ΚΟΡ 13:5).
Εξέτασε τον εαυτό σου αν είσαι στην πίστη ακούγοντάς τον παρακάτω ύμνο που σε φέρνει αντιμέτωπο με τον Δεύτερο Ερχομό του Ιησού στην γη. Το ερώτημα που πρέπει να θέσεις στον εαυτό σου καθώς τον ακούς είναι το εξής: «Αν ο Ιησούς ερχόταν αύριο θα με αναγνώριζε ως δικό Του και θα με συμπεριλάμβανε σε αυτούς που θεωρεί αληθινά λαό Του;»
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΥΓΙΗΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ;
Δεν με ενδιαφέρει να είμαι αρεστός στους ανθρώπους αλλά στον Κύριο. Επικεντρώνομαι στον Κύριο, Τον εκζητώ, γεμίζω από το Άγιο Πνεύμα, ζητάω την δική Του στάση και θέλημα για κάθε γεγονός που παρουσιάζεται μπροστά μου, (ΡΩΜ 12:1-2) ζω μαζί Του καθημερινά και αφήνω Εκείνος να κάνει φανερό τον Εαυτό Του μέσα από μένα στον κόσμο. Όλα τα υπόλοιπα είναι δική Του δουλειά.
ΕΙΣΕΡΧΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ Ο ΘΕΟΣ ΘΕΛΕΙ ΟΠΩΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΝΑ ΚΙΝΗΘΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΦΑΝΕΡΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.
Γι’ αυτό μας καλεί να μετανοήσουμε που υιοθετήσαμε και κάναμε μέρος της ταυτότητας μας στοιχεία από το πνεύμα του κόσμου, που όσο «πολιτισμένα» κι αν φαίνονται έχουν από πίσω ως εμπνευστή τον άρχοντα του κόσμου τούτου, που επιδιώκει να πλανήσει ει δυνατόν και τους εκλεκτούς ή να τους κάνει ανίσχυρα δοχεία.
Μας καλεί να γκρεμίσουμε τους τοίχους και τα οικοδομήματα «ασφάλειας» που χτίσαμε και να τολμήσουμε να Του παραδώσουμε αληθινά τον έλεγχο. Αυτό σημαίνει να μετανοήσουμε από θεολογίες θανάτου που είχαμε υφάνει και ίσως βρεθήκαμε παγιδευμένοι στο ιστό τους. Να κάνουμε τις αντίστροφες ομολογίες απ’ αυτές που είχαμε ομολογήσει που αντιτίθενται στην δύναμη του Θεού, στην υπερφυσική Του κίνηση και στον ρόλο – χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.
Μας καλεί να αρχίσουμε απ’ την αρχή και να Τον γνωρίσουμε εκ νέου σε ένα είδος μαθητείας που να Τον πλησιάσουμε σαν να μην Τον είχαμε γνωρίσει ποτέ. Να αφήσουμε κάτω τις θεολογίες μας και να Του επιτρέψουμε να μας πει Εκείνος Ποιος Είναι και Ποιος θέλει να Είναι στην ζωή μας και μέσα απ’ την ζωή μας. Να διαβάσουμε την Αγία Γραφή με απροκάλυπτη διάθεση και με την σκέψη ότι μπορεί να Είναι κάτι τελείως διαφορετικό απ’ αυτό που είχαμε πλάσει με το μυαλό μας ή μας είχαν παρουσιάσει δάσκαλοι της Αγίας Γραφής.
ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΝΑΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ
Κύριε εσύ είπες ότι θα γνωρίσουμε την αλήθεια και η αλήθεια θα μας ελευθερώσει. Και ότι μας έδωσες το Άγιο Πνεύμα, που αποκαλείται και Πνεύμα της αλήθειας, για να μας οδηγήσει σε όλη την αλήθεια. Οδήγησε μας στην αλήθεια όποια κι αν είναι αυτή. Αν έχω πέπλα αφαίρεσε τα απ’ τα μάτια μου. Κι αν είδωλα στην καρδιά μου φέρε τα στο φως για να τα καταστρέψω. Βοήθησε με να εμπιστεύομαι την δύναμη να με διδάσκεις -ακόμη και μέσα απ’ τα λάθη μου- περισσότερο απ’ ότι φοβάμαι την δύναμη του διαβόλου να με πλανάει. Μάθε με να ακούω και να ξεχωρίζω την φωνή σου από άλλες φωνές. Μάθε με να Σε βλέπω όταν κινείσαι και να διακρίνω ότι είσαι Εσύ. Και κάνε με τον άνθρωπο που είχες πάντα στην καρδιά Σου για μένα, Κύριε μου και Λυτρωτή μου. Στο Όνομα του Χριστού, αμήν.
