Η ταινία αυτή είναι κάτι πολύ παραπάνω από μια απλή ταινία με super ήρωες, καλούς, κακούς, μπόλικη δράση, εφέ και αίσιο τέλος. Περιέχει πολλά πνευματικά μηνύματα, που αρχικά είναι καλά κρυμμένα και τα οποία, εάν δεν τα φέρεις στην επιφάνεια, θα εργάζονται στο σκοτεινό υποσυνείδητο και θα παράγουν θέσεις και στάσεις καρδιάς, χωρίς να μπορεί να συνειδητοποιήσει ο θεατής πώς διαμορφώθηκαν και από πού προήλθαν.
Ως βασική αλήθεια, πρέπει να πούμε ότι μέσα απ’ τη συγκεκριμένη ταινία, ο πονηρός θέλει να μας παρουσιάσει το ποιοι είμαστε προσπαθώντας να δώσει μια εικόνα όλης της ανθρωπότητας που μένει εγκλωβισμένη μέσα εκεί σαν πνευματικά δεσμά. Απ’ την άλλη μεριά όμως, φανερώνονται τόσο ο τρόπος που σκέφτεται όσο και ποιες είναι οι επιδιώξεις του. Αυτό λοιπόν που θέλει να αποδείξει, είναι ότι «όλοι οι άνθρωποι, καλοί ή κακοί, έχουν χαρακτηριστικά από εκείνον». Αυτά δεν είναι φανερά εκ πρώτης όψεως, ωστόσο κάτω απ’ τις ανάλογες περιστάσεις έρχονται στην επιφάνεια και τότε γίνεται φανερό το τι κρύβει καθένας. Αυτό το κάνει μέσα από συγκεκριμένους χαρακτήρες της ταινίας, τις σχέσεις μεταξύ τους και την αλληλεπίδρασή τους. Πιο συγκεκριμένα:
Ο ΤΖΟΚΕΡ
Γιατί ξεκινώ από αυτόν και όχι από τον Batman; Διότι, τελικά, πρωταγωνιστής της ταινίας δεν είναι ο Batman αλλά ο Τζόκερ. Αυτός είναι το κεντρικό πρόσωπο, όλοι οι άλλοι χαρακτήρες χτίζονται γύρω απ’ αυτόν και σε συνάρτηση με αυτόν.
Δεν είναι, δηλαδή, ότι ο Batman ως βασικός ήρωας κάνει κάτι καλό και ο Τζόκερ προσπαθεί να τον εμποδίσει, αλλά η ταινία εκτυλίσσεται γύρω από την εγκληματική φυσιογνωμία και τις ενέργειες του Τζόκερ, τις οποίες ο Batman, που παίρνει αξία από την προσωπικότητα και την δράση του, προσπαθεί να σταματήσει. Ο χαρακτήρας μάλιστα αυτός, ακόμα και με την κινηματογραφική οπτική, άρεσε τόσο στο κοινό, ώστε βγήκαν κι άλλες ταινίες με αυτόν είτε σε ρόλο πρωταγωνιστή είτε σε β’ ρόλο.
Τον Τζόκερ τον βρίσκουμε αρχικά στην τράπουλα, και μάλιστα το ελληνικό του όνομα εκεί είναι «ο τρελός».
Είναι αυτός που κινεί τα νήματα, που βρίσκεται πίσω απ’ όλα, αλλά χωρίς να φαίνεται. Η επιθυμία του είναι να φέρει το χάος και μάλιστα διασκεδάζοντας (μια άλλη εικόνα του είναι αυτή του κλόουν τον οποίο βλέπουμε και σε πολλές ταινίες τρόμου να λαμβάνει έναν σατανικό ρόλο). Αυτός είναι και ο ρόλος του στην ταινία! Του αρέσει να βασανίζει, να σκοτώνει -ανθρωποκτόνος- και να βγάζει απ’ τους ανθρώπους τον χειρότερό τους εαυτό, με απώτατο σκοπό να αποδεικνύει ότι όλοι είναι σαν κι αυτόν. Ο Τζόκερ είναι το απόλυτο κακό, η πιο σκοτεινή απόχρωση του σκοταδιού και αποτελεί μια εικόνα του ίδιου του διαβόλου και του τρόπου που εργάζεται μέσα στον κόσμο και την πραγματική ζωή. Μια εικόνα των προθέσεων και της στάσης του απέναντί μας. Χωρίς αρχές, χωρίς ενοχές, χωρίς συναισθήματα. Η πλήρης αναρχία. Άλλωστε, ο διάβολος είναι ο μεγαλύτερος αναρχικός που υπήρξε ποτέ και αυτό αποτελεί το δικό του πολίτευμα, η αναρχία και το χάος.
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ ΝΤΕΝΤ
Αν ο Τζόκερ εκπροσωπεί το απόλυτο κακό, ο Ντεντ εκπροσωπεί το απόλυτο καλό, τη δικαιοσύνη, την ακεραιότητα, αλλά μόνο στην αρχή! Όταν ο Τζόκερ σκοτώνει την κοπέλα του και καίει το μισό του πρόσωπο -δημιουργώντας σοβαρά εγκαύματα που δεν επουλώνονται-, αλλάζει και γίνεται κι αυτός κακός σαν τον Τζόκερ. Από εκείνο το σημείο παίρνει και το όνομα “διπλοπρόσωπος”. Το μισό του πρόσωπο, το μη κατεστραμμένο, συμβολίζει την καλή πλευρά του ή -για να το πούμε πιο σωστά- αυτήν που δεν έχει διαφθαρεί πλήρως, ενώ το άλλο του μισό συμβολίζει την κακή του πλευρά, την κατεστραμμένη. Το μήνυμα που θέλει να περάσει η ταινία είναι ότι «ως άνθρωποι είμαστε καλοί, αλλά μόνο κάτω από συγκεκριμένες περιστάσεις. Όταν όλα πάνε καλά, τότε όλοι μπορούμε να είμαστε καλοί ή να σκεφτόμαστε το καλό. Όταν όμως όλα πάνε στραβά, τότε όλοι γινόμαστε κακοί. Οι άνθρωποι είναι καλοί μόνο όταν οι συνθήκες τους είναι καλές, στην απελπισία, όμως, βγαίνει ο πραγματικός τους εαυτός. Συνεπώς, στην πραγματικότητα δεν είμαστε καλοί εφόσον όλο αυτό λειτουργεί υπό προϋποθέσεις. Είμαστε κακοί και είναι θέμα χρόνου να φανεί η «πραγματική» μας φύση. Δεν υπάρχει απόλυτο καλό ή απόλυτο κακό. Όλοι επιλέγουμε αυτό που μας συμφέρει ανάλογα την περίπτωση, αυτό που συμφέρει το “εγώ” μας».
Το «συμπέρασμα» που θέλει να πλασάρει η ταινία είναι ότι «όλοι είναι και καλοί και κακοί. Το καλό και το κακό κατοικεί μέσα μας. Ο πιο καλός μπορεί να γίνει ο πιο κακός, αλλά όχι το αντίστροφο. Μπορείς δηλαδή να μετακινηθείς απ’ το καλό προς το κακό, αλλά όχι από το κακό προς το καλό. Δεν υπάρχει επιστροφή». Αυτό φαίνεται μέσα από τον χαρακτήρα του Ντεντ. Στην ταινία, παρουσιάζονται διάφοροι χαρακτήρες και διάφοροι βαθμοί ηθικής, όμως αρχικά, δεν παρουσιάζεται άλλος πιο καλός από αυτόν. Αποτελεί ένα φωτεινό παράδειγμα για τους υπόλοιπους. Ωστόσο, μέσα απ’ την τραυματική εμπειρία που βιώνει, μετατρέπεται σε κακό χαρακτήρα, χωρίς να επιστρέφει σ’ αυτό που ήταν πριν, παραμένοντας ίδιος μέχρι το τέλος. Να πω, επίσης, ότι το όνομα Ντεντ (dead) σημαίνει “νεκρός’ και δίνεται στον συγκεκριμένο χαρακτήρα για να εννοηθεί ότι κάθε καλό μέσα του πεθαίνει από τον Τζόκερ.
ΤΙ ΙΣΧΥΕΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Εδώ θα πρέπει να πούμε ότι όλοι, ανεξαρτήτου καλοσύνης ή βαθμού ηθικής, όταν γεννιόμαστε είμαστε ήδη σε κατάσταση πνευματικού θανάτου γι’αυτό και ο Θεός μάς ονομάζει “πνευματικά νεκρούς”. Για τον Θεό δεν υπάρχει καλός και κακός, αλλά ενώπιόν Του είμαστε όλοι αμαρτωλοί, με το έναν ή τον άλλο τρόπο, σε διάφορους βαθμούς, αναλόγως των επιλογών που έχει κάνει καθένας και συνεχίζει να κάνει. Όλοι γεννιόμαστε με αμαρτωλή φύση και το κακό είναι κάτι που φωλιάζει μέσα μας και εξωτερικεύεται μέσω συγκεκριμένων περιστάσεων τις οποίες παράγουν τα πονηρά πνεύματα και το πνεύμα του κόσμου.
Ο Θεός, όμως, έχει τη δύναμη να βγάζει ανθρώπους απ’ τα σκοτάδια και να μεταμορφώνει ακόμη και τις πιο σκληρές ψυχές που έχουν φτάσει στο χείλος του γκρεμού. Διότι τίποτα δεν είναι αδύνατο στον Θεό. Έχει την εξουσία να θεραπεύει και το πνεύμα και την ψυχή και το σώμα. Αυτό, λοιπόν, που πλασάρει ο διάβολος σαν πραγματικότητα, είναι ψέμα και δεν ισχύει. Η δική του εξουσία φτάνει μέχρι σημείου διαφθοράς, όμως ο Θεός από αυτό το σημείο είναι που ξεκινά να εργάζεται. Ο απόστολος Παύλος γράφει ότι «Αυτός που είπε να λάμψει το φως εκ του σκότους, είναι Αυτός που φώτισε τις καρδιές μας με τη γνώση τής δόξας τού Θεού διαμέσου του Ιησού Χριστού». (Β΄ΚΟΡ 4:6). Δεν υπάρχει σκοτάδι που να μην μπορεί να διαλύσει και πληγή που να μην μπορεί να γιατρέψει, αν προσκαλεστεί μέσα στη ζωή του ανθρώπου. Και το αποτέλεσμα δεν είναι απλώς να κινήσει τον άνθρωπο από το κακό προς το καλό, να τον κάνει καλύτερο, αλλά τα κάνει όλα νέα, σαν τον Ιησού! Επίσης, γνωρίζω πάμπολλες περιπτώσεις ανθρώπων του Θεού, οι οποίοι υπέστησαν μεγάλο κακό από ανθρώπους που δεν γνώριζαν τον Κύριο κι εκείνοι, όχι μόνο δεν έγιναν κακοί σαν κι αυτούς που τους έβλαψαν, αλλά συγχώρησαν και απάντησαν στο κακό με καλό.
ΤΟ ΝΟΜΙΣΜΑ ΤΟΥ ΝΤΕΝΤ
Ο Ντεντ πριν την τραυματική εμπειρία, κρατά ένα νόμισμα το οποίο δεν εμφανίζεται για πολύ, το οποίο ωστόσο χρησιμοποιεί συνέχεια μετά την εμπειρία του αυτή κι αφού, πλέον, έχει μετατραπεί σε κακό χαρακτήρα. Είναι ένα νόμισμα που το στριφογυρίζει στον αέρα -αυτό που στη γλώσσα μας λέμε “κορώνα ή γράμματα”-, όταν καλείται να πάρει μια απόφαση. Το περίεργο, όμως, είναι ότι το νόμισμα και στις δυο του πλευρές έχει την κορώνα. Πώς λοιπόν αποφασίζει και τι συμβολίζει τελικά αυτό το νόμισμα;
Το νόμισμα και το στριφογύρισμα στον αέρα έχουν να κάνουν με την τύχη. Το πρώτο μήνυμα που περνά, παράλληλα με την προσωπικότητα και τις ενέργειες του Τζόκερ, είναι ότι «όλα φτιάχτηκαν στην τύχη, υπάρχουν στην τύχη, ότι οτιδήποτε συμβαίνει είναι απλή τύχη. Δεν υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα ή σκοπός. Η ανθρώπινη ύπαρξη δεν έχει καμία αξία. Είναι ένα τίποτα, δεν χρησιμεύει σε τίποτα». Για παράδειγμα, στην ταινία σκοτώνονται για το τίποτα ένα σωρό άνθρωποι, χωρίς ο θάνατός τους να έχει κάποια συνέπεια ή να υπάρχει αντιμισθία για τον δράστη που είναι ο Τζόκερ. Αυτό που βασιλεύει είναι το χάος και όλα φαίνονται αφημένα στην τύχη. Τελικά, όλα καταλήγουν στον απόλυτο μηδενισμό.
Το δεύτερο μήνυμα που περνά -κυρίως μέσα από το νόμισμα- είναι οι επιλογές. «Ναι μεν μπορεί να υπάρχει τύχη, χάος, αλλά υπάρχουν και οι ανθρώπινες επιλογές. Έχεις τη δυνατότητα να πάρεις τη ζωή, τουλάχιστον όσον αφορά εσένα, στα χέρια σου». Αυτό είναι μια επανάληψη της ιστορίας τού δέντρου τής γνώσης του καλού και του κακού, ένα φρεσκάρισμα, δηλαδή, της διδασκαλίας του διαβόλου για την κατ’αυτόν «αξία» τού να παίρνεις τη ζωή στα χέρια σου και να ζεις σε μια περιοχή ανεξαρτησίας απ’ τον Θεό, κάτω απ’ την κυριαρχία τη δική του και των σκοτεινών δυνάμεων. Για παράδειγμα, ο Ντεντ-Διπλοπρόσωπος μπορεί να χρησιμοποιεί το νόμισμα -που στην τελική δεν παίζει ρόλο γιατί ο ίδιος είναι αυτός που αποφασίζει-, αλλά τελικά αποφασίζει ο Τζόκερ γι’ αυτόν, ο οποίος με αφορμή τις πληγές του, τον καθοδηγεί στο πώς να σκεφθεί και πώς να πράξει. Το νόμισμα, δηλαδή, είναι μια εικόνα τού ανθρώπινου εγώ, που είτε είναι να πράξει το καλό είτε το κακό, αυτό είναι που παίρνει την απόφαση. Το νόμισμα έχει πάνω χαραγμένο το πρόσωπο του αγάλματος της ελευθερίας (η δική μας θεά Αθηνά), που πάντα συμβόλιζε τη διανοητική γνώση. Την ελευθερία από θρησκευτικά δεσμά -όχι όπως τη χαρίζει ο Θεός- μέσω της ενεργοποίησης της σκέψης και του νου. Το πνεύμα του «να στηρίζεται κανείς στην ανθρώπινη διάνοια αντί να στηρίζεται στον Θεό» συστήθηκε απ’ τον διάβολο στον κήπο της Εδέμ (αν φάτε απ’ αυτό θα γνωρίζετε..). Αργότερα, το συναντούμε στους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους και τέλος, στη Γαλλική επανάσταση και τον «διαφωτισμό», του οποίου η επιρροή έφθασε μέχρι την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Δεν θα επεκταθώ άλλο στο συγκεκριμένο θέμα, όμως εδώ μας παρουσιάζεται μια πραγματικότητα: Πίσω από την φαινομενική τύχη, υπάρχουν αόρατες δυνάμεις που αποφασίζουν για τη ζωή σου και όταν ζεις με οδηγό το εγώ σου, οι πονηρές δυνάμεις χρησιμοποιώντας πληγές σου (το έργο που έχουν πράξει στο παρελθόν) και επηρεάζοντας τη διάνοιά σου (την οποία πάλι αυτές διαμόρφωσαν μέσα από το πνεύμα του κόσμου), σε καθοδηγούν προς τους σκοπούς τους χωρίς αυτές να φαίνονται. Τι είναι δηλαδή όλο αυτό; Μια φανέρωση του δαιμονικού καθεστώτος που έχει εγκαταστήσει ο διάβολος στη γη και στις ψυχές των ανθρώπων, στην παρούσα φάση. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι καθένας μπορεί να το διακρίνει, αλλά και αν το διακρίνει, ότι μπορεί να πράξει κάτι γι’αυτό. Μόνο ο Κύριος μπορεί να φωτίσει κάποιον ή να τον βγάλει από το σκοτάδι και να τον μεταφέρει στο θαυμαστό Αυτού φως.
ΤΙ ΙΣΧΥΕΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Μπορεί τα πράγματα να φαίνονται αφημένα στην τύχη και να υπάρχει η ψευδαίσθηση του χάους, αλλά στην πραγματικότητα για κάθε συμβάν, ακόμη και για το παραμικρό, υπάρχει κάποια αιτία. Όλα κινούνται σύμφωνα με νόμους, φυσικούς ή πνευματικούς, που ο Θεός έχει θεσπίσει. Ακόμη κι ο διάβολος δεν είναι τελείως ελεύθερος, αλλά κινείται υπό κάποιους περιορισμούς που ο Θεός τού έχει θέσει. Επίσης, δεν μπορεί να κάνει τίποτα, εάν ο άνθρωπος δεν του παραχωρήσει το δικαίωμα. Ο Θεός κυριαρχεί μόνο όπου Τον καλούν και του δίνουν τον χώρο να το κάνει. Η βούληση του ανθρώπου στο να επιλέγει Κύριο παίζει ρόλο στη ζωή του, όπως γίνεται και στον νόμο της σποράς και του θερισμού. Στο τέλος θα φανεί πως όλα ήταν κάτω από τον έλεγχο του Θεού, του κυβερνήτη όλου του σύμπαντος, που ξέρει να τα συνεργεί όλα προς τα αγαθό σε αυτούς που Τον αγαπούν. Ακόμα κι αν βλέπουμε προς στιγμή το χάος και το σκοτάδι να κυριαρχούν, θα φτάσουμε μια μέρα να πούμε: Αλληλούια, η σωτηρία, και η δόξα, και η τιμή, και η δύναμη ανήκουν στον Κύριο τον Θεό μας· δεδομένου ότι, οι κρίσεις του είναι αληθινές και δίκαιες· Αλληλούια, επειδή βασίλευσε ο Κύριος, ο Θεός ο Παντοκράτορας (ΑΠΟΚ 19ο κεφάλαιο).
Στην παρούσα φάση όμως, ισχύει αυτό που έθεσε ο Θεός απ’ την αρχή: τα δυο δέντρα. Το δέντρο της Ζωής και το δέντρο «της γνώσης του καλού και του κακού». Έχεις δηλαδή την επιλογή να διαλέξεις τον Θεό και το θέλημά Του που είναι αγαθό, ευάρεστο και τέλειο για τη ζωή σου ή «το καλό και το κακό» ακολουθώντας το εγώ σου, που είναι η εναλλακτική του διαβόλου. Ένας τρόπος ζωής έξω απ’ την κυριαρχία του Θεού, με την ψευδαίσθηση της διακυβέρνησης από τον άνθρωπο, που στην πραγματικότητα, όμως, μετατρέπεται σε πιόνι και υποχείριο του σατανά, χωρίς ο ίδιος να το συνειδητοποιεί. Η κοινή κατάληξη της ζωής όλων αυτών των “εγώ” μακρυά απ’ τον Θεό και το θέλημά Του, μιας ζωής της οποίας τα ηνία έχουν παραδώσει στον διάολο, είναι το χάος, η καταστροφή, ο πόνος, η φθορά και η ματαιότητα. Μέχρι να αποφασίσουν -εάν το αποφασίσουν- να μετανοήσουν και να μπουν στη ζωή, που είναι ο Χριστός.
ΒΑΤΜΑΝ: Ο ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ
Αν και εκπροσωπεί το καλό, το αξιοπερίεργο είναι ότι δεν ονομάζεται ο “φωτεινός ιππότης” αλλά ο “σκοτεινός” παρότι οι πράξεις του δεν σχετίζονται με το σκοτάδι, αφού κυνηγά το έγκλημα και αγωνίζεται για τη δικαιοσύνη. Γιατί όμως ονομάζεται σκοτεινός; Εδώ πρέπει να πούμε πόσο αρέσει στον εχθρό της ψυχής να δίνει στα πράγματα ένα άλλο όνομα αντί για το πραγματικό τους. Να ονομάζει το φως σκοτάδι, το σκοτάδι φως και να τα μπερδεύει. Αυτό το κάνει για να φέρνει σύγχυση και να παράγει ένα περιβάλλον που τίποτα δεν είναι ξεκάθαρο ως προς την ηθική, αλλά όλα είναι απροσδιόριστα, ακαθόριστα, ώστε η συνείδηση των ανθρώπων να νιώσει -αν και υπό σύγχυση- άνετα στο να πράξει τη διαστροφή και τις επιθυμίες της σάρκας, χωρίς κανέναν έλεγχο. Είναι αλήθεια ότι το αγαπημένο χρώμα τού πονηρού δεν είναι το μαύρο αλλά το γκρι. Το ανακάτεμα του μαύρου και του άσπρου και ο συνδυασμός των δυο. Μάλιστα, του αρέσει να παίζει με όλους τους ενδιάμεσους τόνους. Ο κόσμος του περιέχει όλες τις αποχρώσεις, από το φαινομενικά αθώο μέχρι το βαθύ σκοτεινό, το ξεκάθαρα σατανικό. Δεν έχει πρόβλημα οι άνθρωποι να κινούνται μέσα εκεί, άλλωστε αυτή είναι η φυλακή του για κάθε άνθρωπο. Αυτό που δεν θέλει να γνωρίσουν είναι το βασίλειο του Θεού, που είναι το απόλυτο καλό και το τέλειο, και γενικότερα δεν θέλει να υπάρχει απόλυτος διαχωρισμός του κόσμου τού Θεού απ’ τον δικό του.
Γι’ αυτό πάντα προσπαθεί να γκριζάρει τα πράγματα. Ας δούμε, για παράδειγμα, τη σκηνή με τα δύο πλοία στην ταινία. Στο ένα βρίσκονται σκληροτράχηλοι κακοποιοί που έχουν καταδικαστεί για 
εγκλήματα, ενώ στο άλλο αθώοι, ευυπόληπτοι πολίτες. Κάθε πλοίο έχει έναν πυροκροτητή που μπορεί να ανατινάξει το άλλο, αλλιώς όλοι θα ανατιναχτούν από τον Τζόκερ τα μεσάνυχτα. Στη συνέχεια, η ταινία μάς δείχνει τους ευυπόληπτους πολίτες, τους καλούς, να γέρνουν προς την απόφαση να ανατινάξουν τους εγκληματίες. Ενώ οι εγκληματίες, οι κακοί, γέρνουν προς την απόφαση να μην ανατινάξουν τους ευυπόληπτους πολίτες. Οι κακοποιοί είναι που πρώτοι παίρνουν την απόφαση να μην το κάνουν και λίγο αργότερα, μέσα από έντονη μάχη με τη συνείδησή τους, ακολουθούν και οι απλοί πολίτες. Τι μήνυμα θέλει να περάσει με αυτό; Ότι «όλοι έχουμε μέσα μας και το καλό και το κακό και είναι οι περιστάσεις που μας οδηγούν να πράξουμε το κακό. Όμως όλοι είμαστε ίδιοι, δεν διαφέρουμε σε τίποτα». Με αυτόν τον τρόπο, επιχειρεί να εξισώσει τα πράγματα και να θολώσει τα νερά. Batman, Τζόκερ, Ντέντ, αστυνομικοί, εγκληματίες, απλοί πολίτες, δεν έχουμε μεγάλες διαφορές. «Όλοι δείχνουμε καλοί όταν οι περιστάσεις της ζωής μας είναι ευνοϊκές, όταν όμως τα πράγματα αλλάξουν, τότε όλοι βγάζουμε προς τα έξω το αληθινό μας πρόσωπο που είναι το κακό». Αυτό που είναι δηλαδή και ο διάβολος. Είναι όμως αυτό απόλυτα αλήθεια; Αυτό όμως θέλει να πιστεύουμε ο διάβολος. Με αυτόν τον τρόπο, ο εχθρός επιχειρεί να πει στον Θεό, ότι «αν και οι άνθρωποι πλάστηκαν κατ’ εικόνα Σου, στην παρούσα φάση έχουν γίνει καθ’ ομοίωση δική μου. Άρα, άδικα τους έκανες και έχεις αποτύχει στους σκοπούς Σου, νικητής του παιχνιδιού είμαι εγώ».
ΤΙ ΙΣΧΥΕΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Αυτή η εξίσωση είναι άκρως δαιμονική, αφού ο Θεός δεν βλέπει με αυτόν τον τρόπο τα πράγματα. Καθένας είναι μια μοναδική περίπτωση πάνω σε αυτόν τον πλανήτη και ο χαρακτήρας που έχει διαμορφώσει δεν μπορεί να εξαντληθεί σε τέτοιου είδους υπεραπλουστευμένα συμπεράσματα. Είναι απόρροια πολύπλευρων και πολύπλοκων παραγόντων και επιρροών και μόνο ο Θεός γνωρίζει ποιος είναι αληθινά καθένας, γιατί κάνει ό,τι κάνει και συνεπώς, μόνο Αυτός είναι σε θέση να τον κρίνει. Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν βαθμίδες διαφθοράς και καθένας επιλέγει πόσο θα επιτρέψει στον εαυτό του να διαφθαρεί. Ακόμα κι αν έχει διαφθαρεί σε κάποιον βαθμό, αυτό δεν σημαίνει ότι έχει φτάσει στο σημείο να είναι ίδιος ο διάβολος ή ότι δεν μπορεί να επιστρέψει και παραδίδοντας τον εαυτό Του στα χέρια του Θεού, Αυτός να τον αλλάξει και να κάνει τα πάντα νέα. Ο Θεός, όμως, αφήνει και το σκοτάδι να ενεργεί στις ζωές των ανθρώπων, ώστε καθένας να είναι ελεύθερος να επιλέξει το φως ή το σκοτάδι, αφού έχει γευθεί και τις δυο πλευρές. Αυτό δεν σημαίνει ότι έχει νικήσει το σκοτάδι, σημαίνει όμως ότι επιλέγει από τι θα νικηθεί: Ή απ’ το σκοτάδι του εχθρού, ή απ’ το φως της αλήθειας, της αγάπης και της συγχώρεσης του Θεού. Αυτός που πράττει τα φαύλα μισεί το φως, είπε ο Χριστός και δεν έρχεται στο φως για να μην έρθουν σε έλεγχο τα έργα του. Όποιος όμως αγαπάει την αλήθεια έρχεται στο φως για να φανερωθούν τα έργα του, ότι έγιναν σύμφωνα με τον Θεό (ΙΩΑΝ 3:20-21).
Το μόνο που μπορεί να νικήσει τη σύγχυση, είναι το φως του Θεού. Πώς; «Θα γνωρίσετε την αλήθεια και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει», είπε ο Ιησούς. Είναι ακριβώς όπως στη δημιουργία. Ο Θεός έβαλε σε τάξη το χάος. Πώς; Άρχισε να μιλάει. «Μέσα σ’ Αυτόν (στον Λόγο), ήταν ζωή και η ζωή ήταν το φως των ανθρώπων», μας λέει ο Ιωάννης. Έτσι, λοιπόν, όπως ο Θεός μιλώντας διέλυσε το σκοτάδι στην αρχή της δημιουργίας, με τον ίδιο τρόπο διαλύει και τα σκοτάδια μιας ψυχής που τον επικαλείται και τότε ξεκινά ένα δημιουργικό έργο, το οποίο τίποτα και κανείς δεν μπορεί να το σταματήσει, εκτός απ’ την ίδια τη θέληση του ανθρώπου. Εάν κάποιος, όμως, γευθεί τη Ζωή, που είναι ο Χριστός, δεν γυρνά εύκολα πίσω στο σκοτάδι και τη φθορά, διότι δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο απ’ το να σχετίζεσαι και να έχεις κοινωνία με το Ομορφότερο Πρόσωπο του σύμπαντος.
