Ανάμεσα στα 3000 άτομα που αποφυλακίστηκαν απ’ τις αρχές του 2016 με τον περιβόητο νόμο Παρασκευόπουλου περί αποσυμφόρησης των φυλακών, είναι και 200 σκληροί κακοποιοί, σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ. Μέσα σε αυτούς οι ληστές με τα Καλάσνικοφ, 38 συμμορίες Γεωργιανών που εισέβαλαν σε σπίτια και βασάνιζαν τους ένοικους και 18 «μεικτών» ομάδων Ελλήνων και αλλοδαπών, που με πρωτοφανή σκληρότητα, πραγματοποίησαν επιθέσεις σε ηλικιωμένους, γυναίκες και παιδιά, μέσα στα ίδια τους τα σπίτια.
Χαρακτηριστικές περιπτώσεις «ευεργετημένων» που βγήκαν έξω και διέπραξαν ξανά εγκλήματα εις βάρος την κοινωνίας, ο 17χρονός Αφγανός που επανέλαβε την φρικιαστική του δράση στην Γερμανία, οι δυο Γεωργιανοί που λήστεψαν και φόνευσαν τον εστιάτορα στην Ύδρα, οι ληστές στο Π. Φάληρο με εκείνον που ξέμεινε στην ντουλάπα. «Εσείς τους βγάζετε, για να τους ξαναπιάνουμε εμείς», είχε πει τότε ο αρχηγός της αστυνομίας, απευθυνόμενος στους πολιτικούς του Σύριζα και απαντώντας στις κατηγορίες των δημοσιογράφων περί φιάσκου.
Παρατηρούμε λοιπόν μια ανεξήγητη ανοχή στους πιο σκληρούς εγκληματίες και μια αμείλικτη αυστηρότητα, σε όσους έχουν διαπράξει οικονομικές ατασθαλίες. Τα χρόνια του μεγάλου πάρτι, κανείς πολιτικός ή υψηλόβαθμος της κυβέρνησης δεν τιμωρήθηκε, πλην του Τσοχατζόπουλου, που φαίνεται να ήταν ο αποδιοπομπαίος τράγος, που βοήθησε στο να καταλαγιάσει η οργή της κοινωνίας.
Τις συνέπειες λοιπόν του φαγώματος, της κατασπατάλησης και κακοδιαχείρισης των κονδυλίων της Ε.Ε. που είχε δώσει για την ανάπτυξη, πληρώνει ο ελληνικός λαός, στον οποίο έπεσε το βάρος να πληρώσει τα σπασμένα. Ήρθε ο λογαριασμός, όπως λένε και οι γεροντότεροι. Τώρα λοιπόν που το κράτος ψάχνει από πού θα τα βρει και από ποιόν θα τα πάρει, τα οικονομικά παραπτώματα λαμβάνουν τεράστιες διαστάσεις, είναι εγκλήματα ασυγχώρητα και αλλοίμονο σε όποιον τα διαπράξει, είτε από πονηριά, είτε από αδυναμία, ενώ τα υπόλοιπα δεν θεωρούνται πλέον και τόσο σοβαρά.
Μέσα λοιπόν αυτοί που διέπραξαν οικονομικά εγκλήματα και έξω όλα τα αποβράσματα της κοινωνίας. Τα εγκλήματα αυτά δεν είναι τόσο φθοροποιά για το κράτος, έχουν όμως επιπτώσεις στο λαό, ο οποίος εκτός απ’ το χρέος που καλείται να σηκώσει στους ώμους του, πρέπει να ανέχεται και όλα τα εγκλήματα των βαριών κακοποιών. Δεν πειράζει που κάποιοι θα πληγωθούν ανεπανόρθωτα ή η ζωή τους θα τερματίσει πρόωρα, αρκεί να μην έχουμε άλλα πρόστιμα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, για τις απάνθρωπες συνθήκες στις φυλακές. Όσον αφορά την πραγματική αναμόρφωση, ούτε λόγος. Η πολιτεία λοιπόν, που ένας απ’ τους ρόλους της είναι να παρέχει ασφάλεια στους πολίτες μέσα από τους φόρους που έχουν καλεστεί να πληρώνουν, κατέληξε να γίνεται η ίδια η αυτουργός, που απελευθερώνει το έγκλημα στην κοινωνία, την οποία ορκίστηκε να προστατεύει. Ο νόμος, που στην ουσία του είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την επιβολή δικαιοσύνης, εδώ λειτουργεί ως επιβολή αδικίας.
Το πρόβλημα όμως είναι ακόμη βαθύτερο, απ’ την έλλειψη φαντασίας και ουσιαστικών λύσεων ενός υπουργού, για τις οποίες ψηφίστηκε. Δείχνει τις αξίες που έχουμε υιοθετήσει. Εδώ και πολλά χρόνια, ο Θεός που λατρεύουμε, δεν είναι αυτός που διακηρύττουμε στο σύμβολο της πίστεως, στην Κυριακάτικη λειτουργία ή σε τίποτα βαφτίσια, αλλά το χρήμα. Αυτό έχει γίνει ο θεός μας, η υπέρτατη αξία μας, το πιο σημαντικό! Αυτό προσκυνάμε, αυτό επιθυμούμε, αυτό σκεφτόμαστε, αυτό κυνηγάμε. Το χρήμα ή η έλλειψη αυτού, είναι απ’ τα ισχυρότερα κίνητρα, που οδηγεί κάποιον να ασχοληθεί με την πολιτική. Καθορίζει τις αποφάσεις που θα παίρνει αργότερα. Την ψήφιση νόμων και την τροποποίηση τους. Τον τρόπο που θα λειτουργεί η δικαιοσύνη και το δικαστικό σύστημα. Τις θέσεις εργασίες και το ποιοι θα ενταχθούν σε αυτές.
Αν δεν αλλάξουμε λοιπόν το σύστημα αξιών που έχουμε υιοθετήσει, δεν θα πάψουν και τέτοιου είδους αποφάσεις. Αξίες που απαξιώσαμε εδώ και καιρό, ενώ τώρα κοιτάζουμε γύρω σαστισμένοι. Αξίες που χρησιμοποιούμε μόνο σαν βιτρίνα στις ανάλογες περιστάσεις, ενώ άλλα είναι αυτά που σιγοβράζουν στις αιχμαλωτισμένες καρδιές μας. Αξίες που είναι τα θεμέλια της ζωής τις πετάξαμε, επειδή θεωρήσαμε ότι ανήκουν στο παρελθόν και τώρα δεν έχουμε που να στηριχτούμε. Αξίες όπως η αγάπη για την πατρίδα, για την πίστη, για την οικογένεια, για ένα κράτος δικαίου, για το ενδιαφέρον πέρα από τον εαυτό και τον κύκλο δικών, για τον συμπατριώτη, τον συνάνθρωπο. Για μια κοινωνία καλύτερη.
