Υπάρχει μια ερώτηση που ακούγεται συχνά από πολλούς από εμάς. «Γιατί είναι τόσο μεγάλο το σύμπαν; Εφόσον δεν φαίνεται ότι υπάρχουν κι άλλοι κάτοικοι πέρα από εμάς σε τι χρησιμεύει αυτός ο αχανής χώρος μέσα στο διάστημα;» Η απάντηση είναι: Για να μας δείξει την ασημαντότητα μας μπροστά στο μεγαλείο Του. Μεγαλείο δύναμης, σοφίας, αγάπης, ελέους και να μορφώσει σε εμάς ένα ταπεινό πνεύμα.
Είναι απ’ την μεριά μας ύψιστη ασέβεια να του γυρνάμε την πλάτη, να νομίζουμε ότι είμαστε σπουδαίοι, να θεωρούμε ότι δεν Τον έχουμε ανάγκη, να λειτουργούμε ανταγωνιστικά, να αντιστεκόμαστε στην αγάπη Του, να φερόμαστε με αχαριστία και να το βλαστημούμε με σκέψεις, λόγια και στάσεις την ίδια στιγμή που ο ίδιος κάνει η καρδιά μας να συνεχίσει να χτυπάει και μας δίνει παρατάσεις ζωής πάνω στην γη.
Βρισκόμαστε σε βαθύτατη πλάνη όταν νομίζουμε ότι όλα είναι δικά μας, ότι θα είμαστε εδώ για πάντα, ότι μπορούμε να αρπάζουμε, να καταστρέφουμε, να αδικούμε τον πλησίον, να πλουτίζουμε, ενώ είμαστε περαστικοί και ερχόμαστε για να διαλέξουμε αν θα περάσουμε μαζί Του την αιωνιότητα ή με τον εχθρό Του, τον διάβολο.
Το υψηλότερο όμως σημείο αλαζονείας είναι να νομίζουμε ότι εμείς είμαστε τέλειοι και το πρόβλημα το έχουν μόνο όσοι είναι γύρω μας. Να προσπαθούμε να φτιάξουμε τον κόσμο, να καταγγείλουμε το κακό, να αλλάξουμε τους άλλους, αδυνατώντας να διακρίνουμε τα προσωπικά μας σκουπίδια που κουβαλάμε μέσα μας.
Αλλά ακόμη κι αν τα δούμε δυσκολευόμαστε να επικαλεστούμε τον Δημιουργό και Σωτήρα μας, γιατί αρεσκόμαστε να φανταζόμαστε ότι μπορούμε οι ίδιοι να αλλάξουμε τον εαυτό μας. Και αυτό είναι μια πλάνη που θα μας αφήσει στάσιμους ίσως και χειρότερους. Η μόνη ελπίδα είναι να κράξουμε σε Κάποιον έξω από εμάς όπου Αυτός είναι η μόνη ελπίδα για να θεραπεύσει τους πνευματικούς καρκίνους του καθενός μας. Όπου Αυτός είναι ο Ιησούς Χριστός. Επειδή καθένας που θα επικαλεστεί το Όνομα του Κυρίου θα σωθεί.
